Αν υπάρχει κάτι που πραγματικά εκτιμώ στην ‘Ακάλυπτη στον Ακάλυπτο’, είναι το πόσο ...αβίαστα, ανθρώπινα απευθύνεται στο κοινό, χωρίς να κουνάει το δάκτυλο ή να καυχιέται για τα μηνύματά της.
Η Ακάλυπτη, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, μας παραθέτει τη σμπαραλιασμένη ζωή και όνειρά της. Όμως μας δίνει τις πληροφορίες με τον δικό της τρόπο. Ως ηθοποιός, ή καλύτερα ΄θεατρίνα’, γλιστρά από άτομο σε άτομο, μπαίνοντας στο ρόλο αυτών που την ταπείνωσαν, την στήριξαν, την ανέβασαν, την προσγείωσαν. Κύρια στοιχεία οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ηθοποιοί κάθε ηλικίας, και η αντιμετώπιση της γυναίκας από κοινωνία και οικογένεια.
Απορροφάσαι με το πάθος, την τρυφερότητα, τις αλήθειες που κρύβονται στις λέξεις της συγγραφέως Ρούλας Καρακατσάνη. Πρόκειται απλούστατα για ένα χαρακτήρα άνθρωπο. Και είμαστε εκεί για να την ακούσουμε. Χωρίς το άγχος του φίλου, που σκέπτεται πότε πρέπει να διακόψει, να πει μια άποψη και αυτός. Είμαστε θεατές της Ακάλυπτης, αλλά όχι με την κλασική έννοια του όρου.
Δε μπορούμε να απλώσουμε το χέρι και να γλυκάνουμε το παρελθόν της. Μπορούμε μόνο να το βιώσουμε μαζί της.
Έχοντας νιώσει τη χερούκλα συγγραφέων να μου τρίβουν βαρυσήμαντα ‘μηνύματα’ και μασημένες ‘λύσεις’ στη μούρη, εκτίμησα ακόμα περισσότερο την ιδιαίτερη σχέση της Ακάλυπτης με τους θεατές. Η βάση ενός έργου που σε συνεπαίρνει είναι οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, που δεν είναι απλά φερέφωνα του συγγραφέα. Εδώ η Ακάλυπτη είναι αληθινή, τρυφερή, παθιασμένη. Και κυρίως… παραστατική! Δεν μπορείς παρά να νοιαστείς, και έτσι να εισπράξεις αβίαστα τα νοήματα του έργου. Μάλιστα, στο αγαπημένο μου σημείο, η συγγραφέας επιτίθεται ακριβώς σε αυτή τη λαϊκιστική, ηθικολογική γκρίνια που παντού στοχεύει και τίποτε δεν προσθέτει.
Είναι δύσκολο να προσδιορίσω για τι ακριβώς ευθύνεται η σκηνοθεσία, χορογραφία, σκηνογραφία ή και η ίδια η Αλεξάνδρα. Διότι η παράσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένας μεγάλος χορός, όπου ερμηνεία, κίνηση, σκηνικό και props σμίγουν.
Πληροφορήθηκα όμως πως η χαμαιλεόντεια προσέγγιση ήταν το εξαίρετο εύρημα του σκηνοθέτη Μανώλη Ιωνά, του οποίου η σκηνοθεσία χάρισε εξαιρετική ροή μεταξύ χαρακτήρων και διαθέσεων. Τα κρεσέντα του αστείου και του συγκινητικού ξεχωρίζουν σαν κεραυνοί μέσα στο συννεφιασμένο ουρανό της αναπόλησης, και ακόμα και αν είναι μαζί μας για λίγα δευτερόλεπτα, ο κάθε χαρακτήρας είναι αισθητός. Είναι αξιέπαινο να σε επηρεάζει μια καρικατούρα, μια γκρίνια, και να μη σου φαίνεται απλά αστείο ή κουραστικό.
Και στην απαιτητική χορογραφία της Ρούλα Κουτρουμπέλη υπάρχουν έντονες πόζες και κινήσεις, ειδικά σε σπαρακτικές στιγμές, που βγάζουν μπόλικη ένταση χωρίς να χαθεί η διάθεση. Ακόμα και οι τοίχοι του Secret Room εκμεταλλεύονται στο έπακρο, μαζί φυσικά με τα διάφορα props. Ένα κομπλιμέντο μου στις Ρούλες, δηλ και στη συγγραφέα και στη χορογράφο, είναι πως το έργο θα λειτουργούσε κάλλιστα σαν stand up με ελάχιστη κίνηση, ή αντίστροφα ως κίνηση χωρίς λόγο. Αλλά εμείς τα έχουμε όλα!
Όπως και τις ευφάνταστες μουσικές εμπλουτίσεις του Αυγερινού Σουλόπουλου, που ανέβαζαν ακόμα περισσότερο το συναίσθημα. Στις πιο έντονες δραματικές στιγμές, η μουσική σπαράζει μαζί με τη φωνή και το κορμί της Ακάλυπτης. Ενώ στο προαναφερόμενο αγαπημένο μου σημείο την καρικατούρα με λαχταριστό, ειρωνικό στόμφο.
Ήταν όμως η Κατερίνα Καρακατσάνη, σκηνογράφος και εικαστική επιμελήτρια, που με έκανε για πρώτη φορά να νιώσω πως ξαναβιώσα μια παράσταση στην επιλογή και επεξεργασία φωτογραφιών. Πραγματικά ζωγράφισε την παράσταση. Το φουλάρι και η μπέρτα είναι δύο συνεχείς πινελιές που μεταλλάσσονται, χορεύουν μαζί με την Ακάλυπτη, τόσο απλά και τόσο πλούσια, και άρρηκτα συνδεδεμένα με τη χορογραφία όπως αναφέρω παραπάνω. Τα οπτικά στοιχεία ήταν πινελιές ζωής, θεατρικότητας και τρυφεράδας, και η μπροστά-δεξιά θέση από την οποία φωτογράφισα ως θεατής την παράσταση μου προσέφερε ένα ιδιαίτερο κάδρο.
Εν ολίγοις, είναι ένα έργο που αξίζει να δει κανείς, για να εκτιμήσει πόσο θέατρο χωράει σε ένα άτομο. Όλοι οι συντελεστές έβγαλαν το καλύτερο από το ήδη εντυπωσιακό κείμενο και την Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, που τα έδωσε όλα στη σκηνή.
Προς το παρόν μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τις φωτογραφίες μου, ή της επίσημης φωτογράφου Αγγελικής Κοκκοβέ που αιχμαλώτισε τις έντονες εκφράσεις της Αλεξάνδρας, καθώς και από το εντυπωσιακό trailer του Θάνου Αγγελή (Angelis Films Ltd) που θυμίζει experimental ταινιάκι και παραθέτω εδώ.
Η ‘Ακάλυπτη στον Ακάλυπτο’ αποκαλύπτεται κάθε Σάββατο στις 21:30 και κάθε Κυριακή 21:00 στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 12, Πετράλωνα.
*Ο Ευάγγελος Κάλλοου είναι κινηματογραφιστής και φωτογράφος, με σπουδές στο Kingston University του Λονδίνου.
