Ο Λευτέρης Πλασκοβίτης, σκηνοθέτης, ηθοποιός και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, μίλησε στο... Paraskinia.com και στον συνεργάτη μας Στέφανο Καρυδάκη με αφορμή την νέα παράσταση που σκηνοθετεί, το «Αταίριαστο Ζευγάρι του Νιλ Σάϊμον.
Μια κωμωδία που υμνεί το δικαίωμα στο διαφορετικό, αλλά και στην συντροφικότητα. Μια τρυφερή και συνάμα κωμική ματιά πάνω στην φιλία, στον έρωτα, στις σχέσεις αντρών και γυναικών μέσα στον γάμο αλλά … και μετά από αυτόν.
Είναι ενεργός και ανήσυχος πολίτης. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από την δραματική σχολή συμμετέχει ως ηθοποιός στα μεγαλύτερα θάετρα της Ελλάδος (Εθνικό Θέατρο, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Ελεύθερο Θέατρο) συμμετέχει σε παραστάσεις Αρχαίου Δράματος, Κλασικού και Νεοελληνικού ρεπερτορίου. Συμμετέχει επίσης σε αρκετές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές σειρές και σε 4 κινηματογραφικές ταινίες. Είναι αυτός που για πρώτη φορά παρουσίασε στο Αρχαίο Θέατρο της Τροίας αρχαίο Ελληνικό δράμα (Τρωάδες)
Πάμε να δούμε τί λέει ο ίδιος για όλα αυτά.
Στέφανος Καρυδάκης: Πώς ταιριάζει λοιπόν, στην ελληνική πραγματικότητα, το “Αταίριαστο ζευγάρι”;
Λευτέρης Πλασκοβίτης: Οι ανθρώπινες σχέσεις παντού και πάντα είναι ίδιες, ανεξάρτητα σε ποια χώρα η πόλη ζει ο καθένας μας.
Ο γάμος, η φιλία κ η συντροφικότητα, παγκοσμίως και διαχρονικά Έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Τα προβλήματά τους, τις εντάσεις τους, τις καλές και τις άσχημες στιγμές.
Με αυτά καταπιάνεται ο Νιλ Σάιμον και εγώ σαν σκηνοθέτης σε συνεργασία με την μεταφράστρια προσάρμοσαμε το έργο στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Σ.Κ: Το έργο του Σάιμον μιλάει για τη φιλία, τη διαφορετικότητα, αλλά και για την δυναμική της συνύπαρξης. Είναι εύκολο να "παντρευτούν" όλα αυτά;
Λ.Π: Τίποτα δεν είναι εύκολο εάν δεν προσπαθήσουν και οι δύο σε μία σχέση. Όταν μπαίνεις σε οποιαδήποτε σχέση, καλό είναι το εγώ να παραμερίζεται μερικές φορές για χάρη του εμείς, αν φυσικά μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε αυτήν την σχέση.
Σ.Κ: Πείτε μας λίγα λόγια και για τους χαρακτήρες. Πώς βιώνουν τις καταστάσεις αυτοί οι χαρακτήρες;
Λ.Π: Είναι καθημερινοί χαρακτήρες που τους βλέπουμε καθημερινά στον περίγυρό μας η ακόμα και μέσα στο σπίτι μας.
Στο έργο υπάρχει μία γυναικοπαρέα, είναι φίλες και μαζεύονται μία φορά την εβδομάδα στο σπίτι της μίας, για κουτσομπολιό και για επιτραπέζιο παιχνίδι.
Όταν χωρίζει η μία εξ’αυτών και έρχεται να συγκατοικήσει με την ένοικο του σπιτιού, διαπιστώνουν και οι δύο ότι οι διαφορές τους στον τρόπο που διαχειρίζονται τα πράγματα είναι τεράστιες, αρχίζουν τα προβλήματα και γίνεται «το έλα να δεις»!!
Όλα αυτά ο Σάιμον τα δίνει/παρουσιάζει με απίστευτο χιούμορ αλλά και με κάποιες δραματικές πινελιές!
Σ.Κ: Ποια είναι σήμερα η οικονομική κατάσταση του Θεάτρου; Υπάρχει στήριξη, από κρατικούς ή ιδιωτικούς φορείς;
Λ. Π: Στα κρατικά και στα δημοτικά θέατρα οικονομική κατάσταση είναι τουλάχιστον ελλιπής και ως εκτούτου δεν μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε πολλά πράγματα.
Προσπαθούμε οσο μπορούμε, αλλά εάν δεν υπάρξει μεγαλύτερη στήριξη από την πολιτεία, από την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά κι από το θεατρικό κοινό, τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο.
Σ.Κ: Το κοινό της Κοζάνης, πώς ανταποκρίθηκε μέχρι στιγμής στο καλλιτεχνικό σας έργο;
Λ.Π: Μέχρι τώρα δεν έχω παράπονο. Ανταποκρίνεται σε ικανοποιητικό βαθμό. Δυστυχώς όμως το κοινό, όχι μόνο της Κοζάνης αλλά όλης της Ελλάδας, έρχεται στο θέατρο για να βλέπει παραστάσεις που έχουν πρωταγωνιστές, ή πρωταγωνίστριες που τους γνωρίζουν από την τηλεόραση.
Εάν δεν έχεις «πρώτη φίρμα» στην παράσταση σου, δυσκολεύεσαι να βάλεις το κοινό στο θέατρο.
Σ.Κ: Ως σκηνοθέτης, ποια έργα νιώθετε να σας αφορούν περισσότερο στην συγκεκριμένη φάση;
Λ.Π: Είμαι λάτρης του νέου ελληνικού θεάτρου και πάντα προσπαθώ να ανεβάζω ελληνικά έργα. Όταν δεν βρίσκω επιλέγω έργο από το ξένο ρεπερτόριο που να έχουν όμως επαφή με το μεσογειακό μας ταπεραμέντο και τα προβλήματα της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Σ.Κ: Στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό για την επόμενη σεζόν τί πρόκειται να δούμε;
ΛΠ: Προγραμματίζω να ανεβάσω μία νεα τραγωδία που αναφέρεται στην Καλλιπάτειρα, την οποία θα παρουσιάσουμε και σε γυμνάσια και λύκεια της Δυτικής Μακεδονίας.
Θα ανεβάσω επίσης και μία παιδική παράσταση που γράφετε τώρα από έναν Κοζανίτη συγγραφέα και βασίζεται σε έναν τοπικό μύθο της Κοζάνης.
Σ.Κ: Υπάρχει κάποια καλλιτεχνική σας επιδίωξη που ακόμη δεν έχετε πραγματοποιήσει και θα ευχόσασταν να συμβεί στο άμεσο μέλλον;
Λ.Π: Αυτό τον καιρό τον μοναδικό μου μέλημα είναι να πάει όσο γίνεται καλά το δηπεθέ Κοζάνης.
Αργότερα βλέπουμε.
Σ.Κ: Να πάμε λίγο στο αρχαίο θέατρο και με αφορμή τις Τρωάδες που είχατε ανεβάσει στο αρχαίο θέατρο της Τροίας, θέλω να μου πείτε λίγα λόγια για αυτή την εμπειρία
Λ.Π: Μοναδική και αξέχαστη εμπειρία. Ήταν η πρώτη φορά που ακούστηκε ελληνικός λόγος του αρχαίο θέατρο της Τροίας.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι οι απλοί πολίτες της Τροίας γνώριζαν επακριβώς όλο το κείμενο των Τρωάδων και ενώ δεν ήξεραν ελληνικά παρακολουθούσαν με ιδιαίτερη συγκίνηση όλη την παράσταση.
Σ.Κ: Και από την Τροία στην Επίδαυρο, για και να μιλήσουμε για τα χειλόφωνα των ηθοποιών. Πιστευετε πως είναι απαραίτητα;
Λ.Π: Μεγάλη κουβέντα, αλλά ναι, είναι απαραίτητα. Όχι γιατί τα χρειάζεται η Επίδαυρος, αλλά γιατί χωρίς αυτά οι περισσότεροι ηθοποιοί που είναι απαίδευτοι για αρχαίο δράμα και δεν γνωρίζουν το χώρο της Επιδαύρου, δεν ακούγονται.
Αφού δεν μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο, τουλάχιστον ας ακούγεται ο λόγος του ποιητή.
Σ,Κ: Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε τί σκέφτεστε για το μέλλον του θεάτρου; Μπορούν οι νέοι να κάνουν όνειρα;
Λ.Π: Το θέατρο είχε και έχει τις δυσκολίες του αλλά έχει και τις ομορφιές του. Όποιος αγαπάει πραγματικά, να ασχοληθεί. Όποιος το κάνει για να γίνει γνωστός, καλύτερα να πάει στο survivors
Οι νέοι όχι μόνο μπορούν αλλά επιβάλλεται να κάνουν όνειρα.
Ο χώρος του θεάτρου είναι πολύ δύσκολος και θέλει πολλή δουλειά και κόπο.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
– Σας ευχαριστώ πολύ!
*Ο Στέφανος Καρυδάκης είναι Καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σαλαμίνας και ισόβιο μέλος του Εργαστηρίου θεατρικών Σπουδών "ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΝΤΗΡΗΣ"
