Τον Στέλιο Δημόπουλο τον έχουμε γνωρίσει από τις πάντα εκπληκτικές ερμηνείες του και ...συνεχίζει να μας εκπλήσει με τις όλο και πιο δύσκολες μεταμφιέσεις του (υποκριτικά) στη σκηνή. Φέτος ερμηνεύει 9 διαφορετικούς ρόλους σε δύο παραστάσεις και αν είχε χρόνο.... θα έπαιζε και σε δύο ακόμη. Τόσο δυναμικός, δραστήριος και ενεργητικός είναι. Δεν τον σταματάει τίποτα, ξεχειλίζει από ενέργεια και μας εκμυστηρεύεται πως τις δύο αυτές παραστάσεις τις αγαπάει πολύ γιατί προσπαθούν να δονήσουν τις χορδές των ηθοποιών και να αφυπνίσουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, όπως ο συντηρητισμός, η ομοφοβία, η ξενοφοβία, ο δογματισμός, η θρησκοληψία, ο ρατσισμός.....
Μας μιλάει με πάθος για το θέατρο που υπηρετεί και αγαπά, και πιστεύει πως το θέατρο μπορεί να θεραπεύσει πάσης φύσεως πνευματικό ζήτημα.
Προσπαθεί στο ένα ρεπό που έχει την εβδομάδα να δει όσους περισσότερους φίλους του μπορεί. Ασκείται καθημερινά, διαβάζει, κάνει διαλογισμό και είναι σε ένα συνεχές αλέρτ για να μπορέσει να εκτελέσει την αποστολή του στο θέατρο.
Αγαπημένοι του ηθοποιοί είναι ο Τζακ Νίκολσον και ο Νίκολας Κέιτζ.
Το καλοκαίρι θα τον δούμε στο "ΤΣΙΟΥ" του Μάκη Παπαδημητράτου και συμβουλεύει τους νέους να μην είναι τα πρόβατα στην αγέλη κάποια μaλάκα.
Ποταμός η συνέντευξη που έδωσε στον Στέφανο Καρυδάκη. Απολαύστε την ακούγοντας το αγαπημένο τραγούδι του Στέλιου Δημόπουλου, το Dead Body των Icarus Line
Στέφανος Καρυδάκης: Καλημέρα Στέλιο. Φέτος παίζεις σε δύο παραστάσεις οι οποίες ομολογουμένως είναι και οι δύο πολύ σκληρές – από διαφορετική πλευρά η κάθε μια- Θέλω να μιλήσουμε και για τις δυο αλλά πρωτίστως να σε γνωρίσουμε, να μάθουμε λίγα πράγματα για σένα. Θέλεις να μας κάνεις μια μικρή παρουσίαση;
Στέλιος Δημόπουλος: Δεν ξέρω τι ακριβώς να πω, είναι κάπως άβολο να αυτοπαρουσιάζεσαι στο έτσι αλλά ας πούμε ότι είμαι ο Στέλιος Δημόπουλος, είμαι ηθοποιός, έχω την τύχη και την τιμή να συμμετέχω σε δύο παραστάσεις που αγαπάω πολύ και με αφορά πολύ το θέμα και το μήνυμα τους και που προσπαθούν να δονήσουν τις χορδές των θεατών και να αφυπνίσουν το συλλογικό υποσυνείδητο για ζητήματα που μολύνουν επί χρόνια την ελληνική κοινωνία.
Σ.Κ: Μίλησέ μας για αυτά τα προβλήματα. Ποια είναι;
Σ.Δ: Συντηρητισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία, δογματισμός, θρησκοληψία, ρατσισμός, τοξική αρρενωπότητα, πατριαρχία, έλλειψη παιδείας, κομματικός φανατισμός και άνευ ορίων και λογικής ναρκισσισμός.
Σ.Κ: Πόσο πιστεύεις πως το θέατρο μπορεί να επηρεάσει στην λύση αυτών των προβλημάτων;
Σ.Δ: Το θέατρο μπορεί να θεραπεύσει πάσης φύσεως πνευματικό ζήτημα αρκεί ο θεατής να είναι ανοιχτός να βουτήξει στα τρίσβαθα της ψυχής του και να έχει το θάρρος και τα αρχίδια να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Αν το θέατρο είναι πυρηνικό, καθαγιασμένο και αγνό με πραγματική πρόθεση να υπηρετήσει το καλό μπορεί να σώσει ζωές.
Σ.Κ: Η πορεία σου μετά από τo Kill-The-Mall, Έκτο Πάτωμα, Οδύσσεια, ραψωδία έ, Η Φθορά / Η εξομολόγηση ενός βαμπίρ, Μήδεια, Νεφέλες, Εθνικός Ελληνορώσων, Αξύριστα πηγούνια, TERROR, Οι δολοφόνοι, ΤHE SHOW...Πόσο θ΄ αντέξουν; , τα Ματωμένα Χώματα και φέτος έρχεσαι με την συμμετοχή σου σε δύο έργα όπου υποδύεσαι απαιτητικούς ρόλους. Στον Κωλόκαιρο στο θέατρο Τζένη Καρέζη και στο Θέατρο Επί Κολωνώ με τον Γάμο, του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία των Γιώργος Παλούμπη και Ελένη Σκότη αντίστοιχα. Δεν σε εξουθενώνει αυτό το “τρέξιμο”;
Σ.Δ: Κοίτα…κάνω κάτι που αγαπώ πολύ. Αισθάνομαι ευλογημένος και ευγνώμων για τις δυο αυτές δουλειές και σε επίπεδο ρόλων και σε επίπεδο τελικού αποτελέσματος. Κούραση υπάρχει ναι, είναι εξουθενωτικό να έχεις μόνο ένα ρεπό την εβδομάδα αλλά από την άλλη κάνω κάτι που λατρεύω και δε μπορώ να συγκρίνω την κούραση που νιώθω με αυτή ενός ανθρώπου που δουλεύει 10ωρο και 12ωρο ή που δουλεύει οικοδομή. Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς παύει να είναι δουλειά. Το θέατρο για μένα έτσι και αλλιώς δεν είναι δουλειά είναι αποστολή οπότε η κόπωση και η κούραση είναι αμελητέα ζητήματα και αντικειμενικά διαχειρίσιμα.
Σ.Κ: Πως το περνάς αυτό το ρεπό σου;
Σ.Δ: Προσπαθώ να δω ανθρώπους που δε βγαίνουν μετά τις 23:00 το βράδυ. Φίλους που δεν ανήκουν στον καλλιτεχνικό χώρο κατά βάση.
Σ.Κ: Πως είναι η καθημερινότητά σου μεταξύ των ρόλων που καλείσαι να ερμηνεύσεις και της προσωπικής σου ζωής; Πόσο σε επηρεάζουν στην καθημερινότητά σου;
Σ.Δ: Το θέατρο για μένα είναι πρωταθλητισμός. Είναι μια διαρκής ανάγκη για μεγάλωμα, εξέλιξη και σωματική και ψυχική ενδυνάμωση. Δε νοείται για μένα ηθοποιός που δε μελετάει γύρω από το ρόλο, που δεν ασχολείται με τη σωματικότητα του ρόλου που δε προσέχει τον εαυτό του που δεν έχει το απαιτούμενο skillset για να σταθεί στη σκηνή και να μπορεί να μιλήσει για πράγματα. Ως εκ τούτου η καθημερινότητα μου έχει διάβασμα, άθληση, διαλογισμό και ένα γενικότερο αίσθημα αλέρτ μέχρι να εκτελεστεί η αποστολή το βράδυ ούτως ώστε την ώρα της παράστασης να μπορέσεις να δικαιώσεις το συγγραφικό μήνυμα, τη σκηνοθετική πρόθεση και το χαρακτήρα. Η καθημερινότητά μου λοιπόν χωρίζεται σε δύο επίπεδα την ετοιμασία και το αλέρτ προ παράστασης και την αποσυμπίεση και το ξενύχτι μετά.
Σ.Κ: Αν κάνω λάθος διόρθωσέ με. Στον Γάμο παίζεις τον Αρραβωνιαστικό, τον ιατροδικαστή, τον μάρτυρα κατηγορίας, τον μάρτυρα υπεράσπισης, τον εισαγγελέα, μια γειτόνισσα, τον συνήγορο υπεράσπισης και τον βιαστή, ενώ στο Κωλόκαιρο τον συνιδιοκτήτη με τον αδελφό σου ενός νυχτερινού κέντρου που κρύβει πολλά ένοχα μυστικά. Όχι μόνο εγώ, αλλά όσοι βλέπουν κάθε βράδυ τις παραστάσεις σε θαυμάζουν πραγματικά. Πως τα έχεις οριοθετήσει όλα αυτά μέσα σου και δεν μπερδεύεσαι μεταξύ των παραστάσεων;
Σ.Δ: Η αλήθεια είναι ότι έχω κληθεί να διαχειριστώ φέτος δέκα εγκεφάλους. Το Μίμη τον Καραλή στον Κωλόκαιρο και 8 διαφορετικούς χαρακτήρες στο Γάμο συν το δικό μου οπότε ένα σχετικό ζοριλίκι υφίσταται. Από τη μια είναι απαιτητικό από την άλλη είναι μαγικό να μπορείς να κολυμπήσεις σε 9 διαφορετικά mindframes και να μιλήσεις με 9 διαφορετικές φωνές.
Σ.Κ: Έχεις έρθει με κάποιον από αυτούς τους ρόλους πιο κοντά; Δηλαδή συμπαθείς κάποιον ρόλο παραπάνω ; Αν ναι, γιατί;
Σ.Δ: Όχι. Αγαπώ όλους τους χαρακτήρες που ενσαρκώνω εξίσου. Ήταν όλοι τους παιδιά μου.
Σ.Κ: Ετοιμάζεις κάτι για το καλοκαίρι;
Σ.Δ: Θα είμαι στο ΤΣΙΟΥ του Μάκη του Παπαδημητράτου που τον αγαπώ και τον θαυμάζω πολύ και είναι εξαιρετικά τιμητικό για μένα να αποτελώ μέλος και μέρος αυτής της ομάδας underground υπερηρώων.
Σ.Κ: Με την τηλεόραση τι σχέση έχεις;
Σ.Δ: Με την ελληνική τηλεόραση δεν έχω καμία σχέση. Με την Αμερικανική έχω εξαιρετική σχέση. Ως θεατής.
Σ.Κ: Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σ.Δ: Να καταφέρω να ξεκουραστώ το καλοκαίρι και να ρεμπουτάρω το σύστημα γιατί κινδυνεύω να πάρω δισκο-πλατώ στα χέρια.
Σ.Κ: Έχεις κάποιον ηθοποιό ως σύμβολο; Ποιους θαυμάζεις;
Σ.Δ: Έχω δυο ηθοποιούς ως σύμβολα. Τον Τζακ Νίκολσον και το Νίκολας Κέιτζ.
Η αξία του Νίκολσον είναι εγνωσμένη. Το μέγεθος και η υποκριτική τεχνοτροπία του Κέιτζ όχι. Νόμίζω ότι θα έδινα άνετα ένα μου νεφρό για να παίξω με τον Νίκολας Κέιτζ.
Σ.Κ: Μια συμβουλή σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με τον χώρο του θεάτρου;
Σ.Δ: Διάβασμα, εμβάθυνση, εκγύμναση, πολλές ταινίες, πολλή μουσική, διαρκής εκπαίδευση, χειραφέτηση, ατσάλινα νεύρα και κανέναν ετεροπροσδιορισμό. Θέλουμε να δούμε το φως που κρύβουν οι ψυχούλες σας ως άτομα και όχι να είστε τα πρόβατα στην αγέλη κάποια μaλάκα.
Σ.Κ: Τέλος πες μας ένα αγαπημένο σου τραγούδι δίχως να μας πεις γιατί είναι αγαπημένο σου, έτσι για το μυστήριο.
Σ.Δ: To Dead Body των Icarus Line.
καθώς και στο θέατρο Επί Κολωνώ στο έργο "Ο Γάμος" του Μάριου Ποντίκα έως τις 9 Απριλίου από την Ομάδα Νάμα, σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη.
