Η καραντίνα την ενέπνευσε να ασχοληθεί με το θέμα και να γράψει τελικά το έργο το οποίο και βραβευτηκε με το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ μονολόγων του θεάτρου Εύπολις-Art.
Ηρωίδα του έργου είναι η Ελένη, η οποία όπως μας λέει η Χρύσα, είναι κάθε γυναίκα, δίχως να λογαριάζουμε το κοινωνικό της status, της σπουδές της, ή την οικονομική της ανεξαρτησία. Μιλάει με την εμπειρία της παθούσας, μιας και η ίδια έχει πέσει θύμα βίας. Η Ελένη είναι δίπλα μας, στη γειτονιά μας, ακόμη και μέσα στο σπίτι μας.
Ας διαβάσουμε όμως την συνέντευξη που ακολουθεί και έδωσε στον συνεργάτη μας Στέφανο Καρυδάκη
Ήταν μεγάλη η χαρά που πήραμε αυτή τη διάκριση. Ήταν η πρώτη φορά που επιχείρησα να ασχοληθώ με τη συγγραφή ενός μονολόγου και τελικά πήγε καλά! Καλύτερα απ’ ότι περίμενα!
• Η αφορμή για να γράψεις ένα θεατρικό έργο ποια ήταν;
Μέσα στην πρώτη καραντίνα, έψαχνα κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι, μια δημιουργική διέξοδο. Συζητώντας λοιπόν με τη συνεργάτιδά μου Μαρίνα Μαυρογένη η οποία είναι χορογράφος και περφόρμερ, αποφάσισα να γράψω έναν μονόλογο και να αυτοσχεδιάσουμε επάνω σε αυτόν. Έτσι, το Δεκέμβριο του 2020, γεννήθηκε η Ελένη.
• Τελικά ποια είναι και που χάθηκε η Ελένη;
Η Ελένη είναι κάθε γυναίκα. Δεν έχει σημασία η ηλικία, το κοινωνικό της status, η οικονομική της κατάσταση, οι σπουδές της, η οικογένεια της.
Που χάθηκε; Πως να το εξηγήσεις με λόγια; Όταν μία γυναίκα βιώνει κακοποίηση μέσα σε μία σχέση, είτε ψυχολογική, είτε λεκτική, είτε σωματική, έχει τόσο απορροφηθεί μέσα στην ίδια τη σχέση, που δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Δεν τη βλέπει ξεκάθαρα γιατί τη βιώνει ως τη δική της πραγματικότητα. Το θεωρεί ως κάτι το φυσιολογικό. Το δικαιολογεί και προσπαθεί να το εξηγήσει. Εκεί λοιπόν χάθηκε. Μέσα στην κακοποιητική σχέση.
.png)
• Νομίζεις πως αυτή η κατάσταση βελτιώνεται ή έχει μείνει στάσιμη; Προσπαθούν τα ζευγάρια ή έχουμε πελαγώσει;
Εάν εννοείς την κακοποίηση μέσα στις σχέσεις, ναι. Θεωρώ ότι έχουν μειωθεί σε σχέση με 30-40 χρόνια πριν. Το ότι έχουν αυξηθεί οι καταγγελίες, απλά σημαίνει ότι τα θύματα αποφασίζουν να ζητήσουν βοήθεια. Αποφασίζουν να μιλήσουν. Παλιότερα δεν συνέβαινε αυτό. Βέβαια όσο υπάρχει ακόμη ριζωμένη η πατριαρχία μέσα στην κοινωνία μας, δε θα εξαλειφθεί. Γιατί αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα μας. Η υποτίμηση της γυναίκας, η ανισότητα των φύλων στην κοινωνία, το να θεωρούν οι άντρες, τις γυναίκες, κτήμα τους.
Εάν μιλάμε για κακοποιητικές σχέσεις, δε θεωρώ πως υπάρχει κάτι να προσπαθήσεις. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να απομακρυνθείς από τον άνθρωπο που σε κακοποιεί. Δε θέλω να γίνω απόλυτη και να πω ότι καμία κακοποιητική σχέση δε μπορεί να αλλάξει και να γίνει ισότιμη και φυσιολογική αλλά δυστυχώς, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι πάρα πολύ δύσκολο.
 |
| φωτογραφία Mariana Bolano |
Εάν μιλάμε για «φυσιολογικές» σχέσεις, παρατηρώντας την κοινωνία τη δεδομένη εποχή, πιστεύω πως γενικότερα υπάρχει μία μεγάλη ανάγκη για ελευθερία και μία άρνηση δέσμευσης. Σημείο των καιρών; Δεν ξέρω. Ίσως παίζει ρόλο και η χειραφέτηση της γυναίκας, το ότι έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες της, ότι κοιτάζει τον εαυτό της και την καριέρα της. Το ότι δεν υπάρχει τόσο η κοινωνική πίεση της αποκατάστασης και του γάμου. Πιθανό βέβαια να κάνω και λάθος. Υπάρχει πάντως πολλή μοναχικότητα.
• Που μπορούμε να δούμε το έργο σου;
Το έργο μου θα παίζεται για άλλες δύο παραστάσεις στο θέατρο «Εύπολις-art» στο Νέο Κόσμο. Οι παραστάσεις είναι Παρασκευή 1/4 και 8/4 στις 9.15μμ.
• Ο κόσμος τι λέει, πως βλέπεις τις αντιδράσεις του;
Οι αντιδράσεις του κόσμου είναι ποικίλες. Συνήθως είναι προβληματισμένοι και ενθουσιασμένοι ταυτόχρονα. Έχουν παρακολουθήσει μια ιστορία και έχουν βιώσει συναισθήματα.
Εμένα αυτό μου αρέσει, ότι το έργο τους βάζει σε σκέψεις. Φεύγουν από το θέατρο και συνήθως το συζητάνε ή το σκέφτονται για αρκετές ώρες μετά. Το πιο ωραίο δώρο για έναν ερμηνευτή.
• Έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση της Ελένης;
Ναι, έχω βρεθεί. Εάν σκεφτείς ότι σύμφωνα με μία έρευνα που έγινε στην ΕΕ, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι 1 στις 2 γυναίκες έχει υποστεί ψυχολογική βία από τον σύντροφο της και 1 στις 3 γυναίκες έχει υποστεί σωματική βία από τον σύντροφο της, είναι σχεδόν απίθανο πιστεύω, να βρεις κάποια που να μην έχει περάσει μέσα από μία τέτοια κατάσταση. Από τότε που ξεκίνησα να φτιάχνω το μονόλογο της Ελένης, σε συζητήσεις με γνωστές και φίλες, όλες έχουν να μοιραστούν μία ιστορία. Είναι στενάχωρο όλο αυτό.
 | |
| φωτογραφία Mariana Bolano |
• Τι προτείνεις στην κάθε "Ελένη" να κάνει;
Τις προτείνω να μιλήσει για αυτά που την απασχολούν. Όταν μοιράζετε κανείς τις σκέψεις του, παίρνουν πιο ξεκάθαρη μορφή μέσα στο μυαλό του και ίσως κάποια στιγμή μπορέσει να κάνει κάτι για αυτό που βιώνει. Όταν είναι έτοιμη και βρει τη δύναμη. Όταν τις κρατάει για τον εαυτό της, οι σκέψεις γίνονται τέρατα και την καταπίνουν.
• Είναι εύκολο να γράψει κανείς ένα θεατρικό έργο;
Για εμένα προσωπικά δεν ήταν εύκολο. Ούτε και μπορώ να πω ότι «έγραψα ένα θεατρικό έργο». Αυτό που έκανα, είναι να γράψω μία ιστορία, την εξομολόγηση μιας γυναίκας, σε μορφή μονολόγου. Η ιστορία – όπως πιστεύω ότι γίνεται πάντα – έχει και προσωπικά στοιχεία και εμπειρίες. Ιστορίες που έχεις ακούσει από άλλους και τις έχεις προσαρμόσει στη δική σου, μυθοπλασία… Είναι λίγο απ’ όλα. Τα συνδυάζεις, τα ενώνεις και έχεις ένα αποτέλεσμα. Στην περίπτωση μου τελικά, ήταν ο μονόλογος της Ελένης.
• Ποια τα επόμενα βήματά σου;
Είμαστε σε επαφή με θέατρα εκτός Αθηνών γιατί θέλουμε να προχωρήσει το έργο και έξω από τα τείχη της πόλης μας κι από Σεπτέμβριο εύχομαι να έχουν έρθει τα πράγματα όπως τα θέλω για να μπορέσουμε να την ανεβάσουμε και πάλι στην Αθήνα.
Σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη και σου εύχομαι κάθε επιτυχία στο έργο σου.
"Μα πού πήγε η Ελένη?"
Ένας θεατρικός μονόλογος που θίγει ανοιχτά το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας.
Μία παράσταση με στόχο την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση του κοινού επάνω στο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών.
Για δύο ακόμη Παρασκευές 1/4 και 8/4 στις 9.15 μμ στο Θέατρο Εύπολις!