Ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες ρεμπέτες ερμηνευτές, οργανοπαίκτες και συνθέτες.
Το παρατσούκλι «Μπαγιαντέρας», το πήρε το 1925 όταν διασκεύασε και έπαιξε στο μπουζούκι του κάποια κομμάτια απ' την οπερέτα του Έμεριχ Κάλμαν (Emmerich Kálmán) "Η Μπαγιαντέρα" μεταξύ των οποίων και το ομότιτλο τραγούδι! Τα δύσκολα εκείνα χρόνια έζησε μέσα στη φτώχεια, καθώς το πρωί πήγαινε στα συσσίτια για να εξασφαλίσει το γάλα των παιδιών του και τις νύχτες έπαιζε σε διάφορες ταβέρνες. Την περίοδο της Κατοχής ο Μπαγιαντέρας εντάχθηκε στο ΕΑΜ.
«Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη», «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια», «Αποβραδίς ξεκίνησα», «Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει», « Ξεκινάει μια ψαροπούλα» μερικά από τα μεγαλύτερά του μουσικά κατορθώματα
Τον Ιούνιο του 1941, όσο βρίσκεται στο πάλκο του μαγαζιού «Πειραιεύς» χάνει κυριολεκτικά το φως του. Από την αβιταμίνωση του έχει παρουσιαστεί γλαύκωμα. Δεν σταματάει να εργάζεται, όμως μέρα με τη μέρα η κατάσταση γινόταν χειρότερη.
«Ήξερα ότι είχα γλαύκωμα. Έτσι, μια μέρα, εκεί που έπαιζα ένα από τα γνωστά μου τραγούδια, αισθάνθηκα ότι χανόταν το κάθε τι από μπροστά μου. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα. Το μοιραίο είχε έλθει. Από 'κει και έπειτα άρχισε η περιφρόνηση από πολλούς» είχε πει ο ίδιος ο ρεμπέτης σε συνέντευξή του. Παρόλ'αυτά ο ίδιος δεν σταματά να παλεύει!
Ούτε αυτό το χτύπημα της μοίρας, όμως, είναι ικανό να τον κάνει να σταματήσει. Όταν μαθαίνει πως η αντίσταση πραγματοποιεί τα πρώτα της χτυπήματα κατά του κατακτητή εκείνος έγραφε τραγούδια.
Όταν ήρθε η απελευθέρωση, συνέχισε να δουλεύει όμως τα χρόνια και η αναπηρά του έφεραν φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό αφού η τύφλωσή του, τον έκανε να φαντάζει ανίκανος στα μάτια συναδέλφων.
Τα τελευταία χρόνια ο Μπαγιαντέρας τα έζησε απομονωμένος στο σπίτι του στο Περιστέρι, στον Άγιο Ιερόθεο, συντροφιά με τη σύζυγό του Δέσποινα. Πέθανε το 1985.