Κέρκυρα και συγκεκριμένα στην Λευκίμη όπου είχε την ευκαιρία (κρατώντας τις αποστάσεις όπως βλέπεται και στην φωτογραφία) να κάνουν μία κουβέντα θα πούμε, παρά συνέντευξη. Θα μπορέσετε να την ακούσετε στο τέλος του άρθρου στο βίντεο που θα βρείτε εκεί.
Γράφει ο Στέφανος Καρυδάκης
Ποιος δεν γνωρίζει τον ηθοποιό Δημήτρη Παλαιοχωρίτη, τον οποίο αποκαλώ έναν άρχοντα του θεάτρου.
Εϊχα την ευκαιρία να τον συναντήσω στην Κέρκυρα και συγκεκριμένα στη Λευκίμη την γενέτηρά του όπου και περάσαμε μια μέρα μαζί. Με ξενάγησε στα χωριά της περιοχής, στις κρυφές και ανεξερεύνητες γωνιές της Λευκίμης. Ήπιαμε τον καφέ μας δίπλα στο καταπληκτικό ποτάμι, φάγαμε τον πιο όμορφο μεζέ με θέα την Λευκίμη. Με ξενάγησε στο μποστάνι του όπου έχει φυτέψει ντομάτες, αγγούρια, φασολάκια, πιπεριές και πεπόνια. Μου μετέφερε την αγάπη του για την Λευκίμη και τους προβληματισμούς του για τον τόπο του και μέσα σε αυτή την κατάθεση ψυχής μιλήσαμε επίσης για θέατρο, συνδικαλισμό, ηθοποιούς και εν τέλει για την ζωή. Μιας και όπως ο ίδιος δηλώνει "Τι άλλο είναι το θέατρο παρά ο καθρέφτης της ζωής;"
Ο Κος Παλαιοχωρίτης δεν μασάει τα λόγια του. Εκφράζει τις απόψεις του και της στηρίζει με πάθος. Θεωρεί ότι τo ΣΕΗ έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του και ο συνδικαλισμός είναι προβληματικός γιατί στηρίζεται στις παρατάξεις, και πως η τέχνη είναι πολιτική δεν είναι κομματική.
Συμβουλεύει τους νέους να αγαπήσουν το θεατρικό σανίδι, χωρίς να υποτιμούν τα υπόλοιπα είδη στο επάγγελμα, αλλά να ξέρουν, ότι αυτό που θα τους "κρατήσει" είναι το θέατρο.
Δίνει ιδιαίτερο βάρος στο εκφραστικό μέσο του ηθοποιού τηρώντας τις τελείες και τα θαυμαστικά του προφορικού λόγου και είναι κατηγορηματικά αντίθετος στα μικρόφωνα (ψείρες) που χρησιμοποιούν πολλοί πλέον ηθοποιοί.
Δίνει ιδιαίτερο βάρος στο εκφραστικό μέσο του ηθοποιού τηρώντας τις τελείες και τα θαυμαστικά του προφορικού λόγου και είναι κατηγορηματικά αντίθετος στα μικρόφωνα (ψείρες) που χρησιμοποιούν πολλοί πλέον ηθοποιοί.
Πρέπει να μπαίνουν οι νέοι στη ζωή, να χαίρονται τη ζωή, να παρατηρούν τη ζωή, να μαθαίνουν τη ζωή γιατί όλη η γνώση της ζωής είναι τα εργαλεία για το θέατρο.
Και με λύπη αναφέρει πως είναι απαράδεκτο στη χώρα που γέννησε το θέατρο, να μην υπάρχει ανώτατη σχολή παραστατικών τεχνών Πανεπιστημιακού επιπέδου. Τέλος δεν τρομοκρατείτε από τον Κορονοϊό αλλά παίρνει τα μέτρα του γιατί πιστεύει ότι ο Ιός υπάρχει, είναι δίπλα μας και πρέπει να τον υπολογίζουμε.
Η κουβέντα μας θα μπορούσε να συνεχιστεί έως το βράδυ και ολόκληρη την επόμενη μέρα. Έχοντας δίπλα σου τον Κον Παλαιοχωρίτη μιλάς με ένα μεγάλο κομμάτι του θεάτρου και έχει πολλά να πει. Φέτος είναι στο δυναμικό του ΚΘΒΕ και θα παίξει τον ταβερνιάρη στο έργο Βαβυλωνία σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου. Στην αρχή της κουβέντας μας είχαμε ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα και η πρώτη ερώτηση δεν έχει εγγραφεί. Έτσι σας την παραθέτω γραπτώς εδώ. Διαβάστε την και μετά ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη αμέσως μετά.
Η κουβέντα μας θα μπορούσε να συνεχιστεί έως το βράδυ και ολόκληρη την επόμενη μέρα. Έχοντας δίπλα σου τον Κον Παλαιοχωρίτη μιλάς με ένα μεγάλο κομμάτι του θεάτρου και έχει πολλά να πει. Φέτος είναι στο δυναμικό του ΚΘΒΕ και θα παίξει τον ταβερνιάρη στο έργο Βαβυλωνία σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου. Στην αρχή της κουβέντας μας είχαμε ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα και η πρώτη ερώτηση δεν έχει εγγραφεί. Έτσι σας την παραθέτω γραπτώς εδώ. Διαβάστε την και μετά ακούστε ολόκληρη την συνέντευξη αμέσως μετά.
1. Πόσο σας βελτίωσε αυτό το ταξίδι σαν άνθρωπο; Γιατί σαν ηθοποιό και καλλιτέχνη η βελτίωση είναι εμφανέστατη
Ένα ταξίδι ήταν η διαδρομή μου στο θέατρο. Ένα ταξίδι ζωής. Το ταξίδι τούτο, ξεκίνησε στα πρώιμα παιδικά μου χρόνια. Θυμάμαι πως οι δικοί μου είχαν ένα χωράφι δίπλα στη θάλασσα. Εκεί λοιπόν, την ώρα που η οικογένειά μου καλλιεργούσε την γη, εγώ καθόμουν δίπλα στο κύμα του Ιονίου. Ώρες ολόκληρες, αμίλητος και ακίνητος. Παρατηρούσα μόνο τα καράβια που διέσχιζαν το νότιο στενό των Φαιάκων. Μελετούσα το πέταγμα των άσπρων πουλιών.
Σιγά- σιγα κατάλαβα την δύναμη της εικόνας. Ένιωσα πως η εικόνα, είναι ένα μυστικό μήνυμα που μου στέλνει η Δημιουργία. Ένα μήνυμα που έπρεπε να αποκρυπτογραφίσω. Τα καράβια που έβλεπα ήταν τα μακρινά ταξίδια, τα άσπρα πουλιά ήταν η ελευθερία!
Έτσι αγάπησα την φύση, δέθηκα ολοκληρωτικά μαζί της, άκουγα με προσοχή τα μεγάλα διδάγματα της. Αργά και σταθερά, δίχως να το καταλάβω, τούτη η διαδικασία έπλασε την ψυχή και την σκέψη μου. Είχα μάθει ήδη την αξία της παρατήρησης, μιας σπουδαίας παραμέτρου της θεατρικής τέχνης. Έτσι τώρα με βεβαιότητα μπορώ να πω, ότι το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο βιβλίο Αισθητικής, είναι το βιβλίο της Δημιουργίας!
Αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον του τόπου μου, υπήρξε ένας σημαντικός παράγοντας για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.
Οι γεννήσεις και οι θάνατοι, οι γιορτές και τα πανηγύρια, ήταν για μένα σαν θεατρικά δρώμενα. Το γέλιο και το δάκρυ, η χαρά και η λύπη της κοινότητας μέσα στην οποία μεγάλωνα, ήταν τα δημιουργά στοιχεία που έπλαθαν τον συναισθηματικό κόσμο μου.
Απλοί και φτωχοί άνθρωποι οι συγχωριανοί μου. Είχαν όμως μέσα τους μιαν ανεξάντλητη δημιουργικότητα και το μέγα πάθος για ζωή. Θυμάμαι με νοσταλγία τους γερόντους στα καφενεία. Τους άκουγα και τους παρατηρούσα. Ιστορίες για τα τωρινά και τα περασμένα, διηγήσεις που δεν ήξερες αν ήταν της πραγματικότητας ή της φαντασίας
Το πιο σημαντικό όμως ήταν η διάθεση τους για αστεισμούς και χωρατα. Ο ένας προσπαθούσε να μιμηθεί τον άλλον. Αυτή ήταν η θεία στιγμή που ηλθα σε επαφή με την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για μίμηση.
Παρατηρητικότητα λοιπόν και μίμηση. Αυτά τα δύο στοιχεία του θεάτρου, τα οφείλω στη Λευκίμμη.
Αργότερα, στα πέντε χρόνια μου, ήρθα στην Αθήνα. Χρόνια ολόκληρα η πρωτεύουσα προσπαθούσε επί ματαίω να με κερδίσει, η ψυχή μου όμως ήταν για πάντα δεμένη με την Λευκίμμη. Τώρα δεν παρατηρούσα τα καράβια και τα λευκά πουλιά. Τώρα παρατηρούσα τους ανθρώπους. Έχω ακόμα σε υπέρτατο βαθμό την ανάγκη να μελετώ τις κινήσεις, την ομιλία, την συμπεριφορά και τις λέξεις των ανθρώπων. Όλα τούτα ήταν πάλι εικόνες που με βοηθούσαν στη γνώση του ανθρώπου. Μέσα από τις επαγγελματικές, τις φιλικές και κυρίως τις ερωτικές σχέσεις μου, προχωρούσα στη γνώση του εαυτού μου, των άλλων και της ίδιας της ζωής. Πέρασα από Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, πέρασα όμως κι από την Καλυψώ και την Ναυσικά. Διάβηκα συμπληγάδες αλλά γνώρισα και ευδαιμονικούς τόπους.
Στο τέλος μου έμεινε μια στυφή γεύση από τις ανθρώπινες σχέσεις. Στη πλειοψηφία τους οι άνθρωποι δεν ζουν κατά φύσιν αλλά παρά την φύση. Μια λαθεμένη διαπαιδαγώγηση που ξεκινά από τον πυρήνα της ελληνικής οικογένειας, διαμορφώνει εγωκεντρικους χαρακτήρες. Αυτό το πληρώνουμε ακριβά στις προσωπικές σχέσεις μας αλλά και ως κοινωνία πολιτών.
Πάντα έχω στο μυαλό μου την Ευριπιδεια ρήση πως ο καθένας αγαπάει τον εαυτό του περισσότερο από τον άλλον. Άνεμοι είναι οι άνθρωποι. Έρχονται και φεύγουν. Οι ανάγκες τους καθορίζουν τις αποφάσεις τους.
Πολλές φορές ήρθα αντιμέτωπος με ένα δίλημμα. Πως αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους; Εδώ με έσωσε πάλι μια εικόνα των πρώτων χρόνων μου. Η μέλισσα ενδιαφέρεται για τον ανθό και όχι για τα αγκάθια του. Έτσι πρέπει να βλέπει κανείς και την ζωή. Να στέκεται στις φωτεινές στιγμές της. Η υπέρτατη αξία είναι η χαρά της ζωής.
Συμπερασματικά θα έλεγα πως το καθήκον του καθενός μας είναι να νικήσει το ΕΓΏ του προς δόξα της Δημιουργίας. Είμαστε το ΕΝΑ και ταυτόχρονα το ΌΛΟΝ. Είμαστε ένα ΤΊΠΟΤΑ μέσα στο σύμπαν αλλά παράλληλα είμαστε το ίδιο το σύμπαν. Ανήκουμε στην αιώνια ύλη.
Τώρα που αγναντεύω τα βουνά της Ιθάκης μου, χαίρομαι που κουβαλάω στ' αμπάρια μου την γαλήνη της ψυχής μου αλλά και εμπειρίες ζωής πολύτιμες για το θέατρο.
Τελικά μπορώ να πω ότι πλέον με ενδιαφέρει το θέατρο εκείνο που πάνω στη σκηνή του, ζωντανεύουν υπαρκτοί χαρακτήρες, αληθινά συναισθήματα και πραγματικές εικόνες της ζωής.
Φέτος παίζει στη Βαβυλωνία στο ρόλο του ταβερνιάρη
Κλαδεύοντας την λεμονιά της νόνας (η γιαγιά στα κερκυραϊκά)
Παρακάτω βλέπετε τους πρώτους καρπούς του μικρού μποστανιού
