Διαμαντάκι- όχι από αυτά που η εκτυφλωτική τους λάμψη κρατάει για πάντα, όμως ένα ...
«ελεγχόμενο» κινηματογραφικό διαμάντι που εξέπληξε ευχάριστα τους πάντες πίσω στο 2004 όταν και κυκλοφόρησε.
«ελεγχόμενο» κινηματογραφικό διαμάντι που εξέπληξε ευχάριστα τους πάντες πίσω στο 2004 όταν και κυκλοφόρησε.
Το στόρι έχει ως εξής: τύπος που εργάζεται σε μηχανουργείο υποφέρει από επώδυνη αϋπνία για έναν ολόκληρο χρόνο, αδυνατώντας να κοιμηθεί έστω και λίγα λεπτά κάθε βράδυ.
Η ψυχική και σωματική του κατάπτωση γίνονται ολοένα και πιο έντονες, ενώ τα πράγματα θα χειροτερέψουν απείρως περισσότερο όταν προκαλεί ένα ατύχημα που στοιχίζει σ’ έναν συνάδελφό του το χέρι του.
Ο πρωταγωνιστής αρχίζει να βασανίζεται από παραισθήσεις, βλέπει ανά τακτά διαστήματα έναν εργάτη που άπαντες του λένε πως δεν υπάρχει και, σιγά-σιγά, η καταβύθιση στον προσωπικό του λαβύρινθο είναι μονόδρομος: είναι τα πάντα μια συνωμοσία εναντίον του ή όχι;
Ο Μπραντ Άντερσον παρέδωσε με το “Machinist” («Άυπνος», ο ελληνικός του τίτλος) ένα low budget θρίλερ μυστηρίου, το οποίο εξέπληξε ευχάριστα το κοινό με τη δομή, την ατμόσφαιρα (κράμα “Memento” και “Fight Club”) και, τελικά, το πολυαναμενόμενο φινάλε του.
Φυσικά, η ταινία δε θα υπήρχε αν δεν πρωταγωνιστούσε ο ανυπέρβλητος Κρίστιαν Μπέιλ. Ο Ουαλός ηθοποιός, γνωστός για την… συγγένειά του με τους χαμαιλέοντες, υπερέβη γι’ ακόμα μία φορά τον εαυτό του φτάνοντας στα όρια της μη αναστρέψιμης πείνας, προκειμένου να δείχνει πράγματι σαν ταλαιπωρημένος άνθρωπος που έχει να κοιμηθεί έναν χρόνο.
Ο Μπέιλ εφάρμοσε για 4 ολόκληρους μήνες μια «βαθμιδωτή» δίαιτα, η οποία το τελευταίο διάστημα περιελάμβανε μόνο μία κονσέρβα τόνο και ένα μήλο -την μέρα- ναι, μια κονσέρβα τόνο και ένα μήλο για 24 ολόκληρες ώρες!
Αυτή η extreme διατροφή είχε ως αποτέλεσμα να πέσει από τα 80 κιλά (που είναι το κανονικό του, αν και μ’ αυτόν τον άνθρωπο ουδέποτε ξέρεις) στα 49 και η εικόνα του να προκαλεί αποστροφή, οίκτο και συμπόνοια μαζί, αφήνοντας το εκφραστικότατο πρόσωπό του να κάνει την υπόλοιπη υποκριτική δουλειά.
Στον «Άυπνο», λοιπόν, υπάρχει μία από τις πιο άβολες στιγμές στα χρονικά της 7ης τέχνης. Μία από εκείνες που τις βλέπεις και αισθάνεσαι πραγματικό σωματικό πόνο, ενώ παλεύεις να κρατήσεις τα μάτια σου στο πανί: ο αποστεωμένος Κρίστιαν Μπέιλ αφήνει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι στο τραπέζι και πηγαίνει για ένα ακόμα ζύγισμα στο μπάνιο.
Εκεί, αφότου σημειώσει σ’ ένα χαρτάκι το ολοένα και μικρότερο βάρος του, σκύβει στο πάτωμα και τότε αποκαλύπτεται σε όλο το ανεπιθύμητο σαρκικό του μεγαλείο το πώς είναι το σώμα του: ένας σκελετός που αναπνέει και δίνει την αίσθηση πως παλεύει να κρατηθεί στην ζωή.
Δείτε την παρακάτω κι αφεθείτε κι εσείς στη διεστραμμένη, αλλόκοτα θελκτική, μαγεία της- κι εν συνεχεία δείτε και ολόκληρη την ταινία, αν και δύσκολα θα μπορέσετε να πατήσετε το play για δεύτερη φορά.
Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποιήσαμε…