Ταλέντο από κούνια, ο Στέφανος Κορκολής ακολούθησε τον δρόμο της ψυχής του, τη μουσική, και ...
δεν αμφέβαλλε ποτέ γι΄αυτό.
δεν αμφέβαλλε ποτέ γι΄αυτό.
Ακόμα κι όταν αποφάσισε να ανατρέψει τα δεδομένα και να διακόψει την ποπ καριέρα του, το έκανε για να επιστρέψει με τον δικό του τρόπο στο πιάνο και στις νότες, στα ορχηστρικά και τα κλασικά του.... Δεν άφησε καμία ανατροπή να ανατρέψει τη ζωή του και σήμερα, μαχητής, όπως λέει, επιστρέφει με Καβάφη και θέλει να τον ακούσει να τραγουδιέται....
«Θυμάμαι, εκεί γύρω στα πέντε μου, να κάθομαι ατελείωτες ώρες στο πιάνο και να παίζω. Να ακούω και να καταγράφω στο μυαλό μου κλασικά έργα με το αυτί. Εμαθα νότες ανάποδα, δεν είχα τη λογική τους. Και μετά όταν τις έμαθα, άνοιγα την παρτιτούρα και την φωτογράφιζα. Εμαθα πιάνο γύρω στα έντεκα, όταν πήγα στο Ωδείο. Αργησα.
Σαν παιχνίδι αντιλαμβάνομουν την ευκολία μου στο πιάνο. Και ευτυχώς οι γονείς μου δεν το αντιμετώπισαν με την ταραχή και το δέος ενός παιδιού θαύματος. Το ανάποδο. Η μάνα μου μου έλεγε να πάω να παίξω μπάλα. Η μουσική δεν μου στέρησε τίποτα από την παιδική μου ηλικία. Δυστυχώς χάνουμε συχνά σπουδαία ταλέντα επειδή δεν έχουν βιώσει την παιδική τους ηλικία και το βλέπουν όλο αυτό σαν μια περίεργη υποχρέωση, με αποτέλεσμα να μισήσουν τη μουσική γιατί τους στέρησε πολλά.
Το περιβάλλον μου ήταν εξαιρετικά υγιές. Και συμβουλεύω τους γονείς να μην εγκλωβίζουν τα παιδιά στο ταλέντο τους, να τα αφήνουν να το χαρούν. Εγώ έκανα πάντα μουσική με χαρά»....
