τον….Κιτσάρα.
Η «Φιφικάρα», λοιπόν, που το πραγματικό της όνομά είναι Δέσποινα Παπαδοπούλου, αλλά έκανε καριέρα ως Νέλλη Παππά μίλησε σε κυριακάτικη εφημερίδα.
«Το έργο το είχαμε παίξει και στο θέατρο και πήγε πολύ καλά. Στα γυρίσματα άλλος ξάπλωνε, άλλος κάπνιζε ή έτρωγε και, όταν τον φώναζαν, πήγαινε για τη σκηνή του. Κάποια στιγμή ήμουν σε ένα αυτοκίνητο με τον Νίκο Ρίζο και περιμέναμε να μας καλέσουν για να κάνουμε το πλάνο μας. Και μου έλεγε «κοίτα το φεγγάρι, κοίτα τ’ αστέρια» για να περάσει η ώρα.
Ας πούμε, στη σκηνή που είναι ο Χατζηχρήστος κάτω από το σπίτι μου με το γραμμόφωνο, που παίζει «Το νυφικό σου φόρεμα», δεν ήμουν μαζί του και δεν την είδα «ζωντανά». Τώρα, όμως, που τη βλέπω γελάω! Περιττό να σας πω ότι ακόμη με φωνάζουν Φιφίκα»!
Ας πούμε, στη σκηνή που είναι ο Χατζηχρήστος κάτω από το σπίτι μου με το γραμμόφωνο, που παίζει «Το νυφικό σου φόρεμα», δεν ήμουν μαζί του και δεν την είδα «ζωντανά». Τώρα, όμως, που τη βλέπω γελάω! Περιττό να σας πω ότι ακόμη με φωνάζουν Φιφίκα»!
-Στον «Μπακαλόγατο» ήσασταν το μήλον της Εριδος ανάμεσα σε δύο άνδρες. Εχει τύχει κάτι τέτοιο στην προσωπική σας ζωή;
Δεν μου αρέσει να μιλάω για μένα. Στη ζωή μου, επειδή υπήρξα όμορφη, με κυνηγούσαν οι άντρες. Έτυχε να είναι παράλληλα και δυο και τρεις! Τότε ο Γιώργος Οικονομίδης μού είχε πει: «Εσύ πρέπει να είσαι καθισμένη σε μια πολυθρόνα και να διατάζεις»!
-Ποιο κομπλιμέντο σάς έχει μείνει αξέχαστο;
Είχα πολλές ενδείξεις θαυμασμού. Θυμάμαι ότι στην ταράτσα του σπιτιού μου μού είχαν κρεμάσει ένα χαρτάκι που έγραφε «πόσο ωραία παίζεις, είμαι θαυμαστής σου, δεν θέλω να σε ενοχλήσω». Πρόσφατα κάποιος άφησε μια μεγάλη γλάστρα μπροστά στο διαμέρισμά μου, με μια κάρτα στην οποία ανέφερε πως οι νέοι με αγαπούν περισσότερο από τους παλιούς. Η κάρτα δεν είχε ούτε όνομα ούτε τηλέφωνο. Η ανθοπώλισσα, όμως, μου είπε ότι ήταν ένας φοιτητής. Λουλούδια έχω πάρει πολλά. Κάθε βράδυ επί έναν μήνα μού έστελναν μια τεράστια ανθοδέσμη με πολύχρωμα τριαντάφυλλα και χρειάστηκε να περάσει καιρός για να ανακαλύψω ότι αποστολέας ήταν ο μαέστρος του θεάτρου όπου δούλευα.
-Υπήρχαν ανεκπλήρωτοι έρωτες;
Υπήρχαν, φυσικά. Δεν ήταν από το καλλιτεχνικό κύκλωμα. Δεν είχα ποτέ δεσμό με ανθρώπους από τη δουλειά μου. Δεν ξέρω γιατί, άλλα δεν έκανα ποτέ σχέσεις με συναδέλφους.
-Δηλαδή δεν μπορούσατε να δείτε ερωτικά κάποιο συμπρωταγωνιστή σας;
Όχι, κάτι με σταματούσε. Έχω παίξει με πολλούς γοητευτικούς άνδρες, αλλά δεν μου έκανε αίσθηση να μπω σε σχέση με κάποιον από αυτούς. Τότε δεν καταλάβαινα ποσό όμορφη ήμουν. Τώρα, που βλέπω τις ταινίες και τις φωτογραφίες, το αντιλαμβάνομαι. Επίσης, δεν ονειροπολούσα, δεν πιεζόμουν από τίποτα. Παρέα κάναμε όλοι μετά τη δουλειά. Στο θέατρο υπήρχαν ταβέρνες γεμάτες με καλλιτέχνες, όπου γινόταν το σώσε!
-Ζήλια υπήρχε;
Πολλή, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι μου συνέβαινε. Μια φορά, άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματός μου κι απέξω ήταν ο σύντροφός μου, που μου ζητούσε να φιλήσω σταυρό και να ορκιστώ πως δεν έχω πάει με άλλον. Φοβερά πράγματα μου έχουν τύχει!
-Φτάσατε ποτέ κοντά στον γάμο;
Ναι, είχα αρραβωνιαστεί ύστερα από πέντε χρόνια σχέσης. Εκείνος με πίεζε πολύ να παντρευτούμε, ωστόσο από δική μου επιλογή χωρίσαμε. Η αδερφή μου είχε παντρευτεί μικρή, εγώ μεγάλωσα τα παιδιά της κι έτσι δεν είχα την ανάγκη να κάνω δικά μου. Το επέλεξα και δεν μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτό. Έχω και φίλους συνταξιούχους που λένε ότι μετάνιωσαν που δεν απέκτησαν παιδί, αλλά εγώ δεν νιώθω καθόλου μετανιωμένη για την απόφαση μου.
