Μια νέα ταινία εικονικής πραγματικότητας τοποθετεί τους θεατές μέσα στα ερείπια της ...
μαρτυρικής ιαπωνικής πόλης, το 1945, και στο τοπίο ολέθρου που μόλις έχει δημιουργήσει το πυρηνικό «μανιτάρι» του Ενόλα Γκέι.
μαρτυρικής ιαπωνικής πόλης, το 1945, και στο τοπίο ολέθρου που μόλις έχει δημιουργήσει το πυρηνικό «μανιτάρι» του Ενόλα Γκέι.
Το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945 ο Σιγκέρου Οριμεν ταξίδεψε, από την περιοχή στην οποία έμενε, έως τη Χιροσίμα. Οι Ιάπωνες ανέμεναν βομβαρδισμούς από τις αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ και ο Οριμεν ήταν ένας από τους περίπου 27 χιλιάδες φοιτητές που είχαν αναλάβει τη δημιουργία των έργων οχύρωσης και προστασίας της πόλης και των κατοίκων της. Οπως κάθε μέρα ο Οριμεν κουβαλούσε μαζί του ένα μεταλλικό δοχείο στο οποίο είχε μέσα το φαγητό του. Οταν στις 8.16 το πρωί εκείνης της μέρας έπεσε η ατομική βόμβα, ο Οριμεν ήταν ανάμεσα στους 7.200 φοιτητές που σκοτώθηκαν επιτόπου από την έκρηξη. Οι σωροί των περισσότερων νεκρών ήταν σε κατάσταση τέτοια που η αναγνώριση τους ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Στην περίπτωση του Οριμεν η αναγνώριση έγινε τρεις μέρες μετά, με τη βοήθεια του δοχείου. Το φαγητό στο δοχείο είχε γίνει κάρβουνο αλλά το εξωτερικό μέρος του δοχείου είχε μείνει άθικτο και η μητέρα του Οριμεν το αναγνώρισε.
Σήμερα η ιστορία αλλά και το δοχείο φαγητού του Οριμεν αποτελούν μέρος των αρχείων του Μουσείου Ενθυμίων Ειρήνης, στη Χιροσίμα. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμά του το περιοδικό Smithsonianmag, το δοχείο αυτό και η ιστορία που το συνοδεύει ενέπνευσαν τον γερμανό σκηνοθέτη Σάτσκα Ούνσελντ και τον αμερικανό σκηνοθέτη Γκάμπο Αρόρα οι οποίοι αποφάσισαν να συνεργαστούν για τη δημιουργία μιας ταινίας ώστε να τιμήσουν την ICAN (Διεθνής Εκστρατεία για την Κατάργηση των Πυρηνικών Οπλων) στην οποία απονεμήθηκε το Νομπέλ Ειρήνης του 2017.
Οι δύο δημιουργοί θέλησαν να φτιάξουν μια ταινία εικονικής πραγματικότητας η οποία να τοποθετεί τον θεατή κυριολεκτικά μέσα στη Χιροσίμα λίγο μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Στο εγχείρημα συμμετείχε και ο οργανισμός των βραβείων Νομπέλ.
Η ταινία που ονομάστηκε «Η Μέρα που ο κόσμος άλλαξε» παρουσιάστηκε πριν από λίγα 24ωρα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Tribeca, της Νέας Υόρκης, ένα φεστιβάλ που προωθεί ανεξάρτητες παραγωγές αλλά και ταινίες που έχουν γυριστεί με μη συμβατικά τεχνικά μέσα και μεθόδους, καθώς και ταινίες που θίγουν θέματα ρατσισμού, κλιματικής αλλαγής, AIDS, γεωπολιτικών κρίσεων όπως η συριακή, κ.ά.
Η ταινία «Η ημέρα που ο κόσμος άλλαξε» τοποθετεί τον θεατή μέσα στην κατεστραμμένη Χιροσίμα, με σκοπό το βίωμα του ολέθρου
Η ταινία «Η μέρα που ο κόσμος άλλαξε» ξεκινά με την ιστορία της σύλληψης της ιδέας μιας ατομικής βόμβας μετά τη διαδικασία κατασκευής της και τελικά της χρήσης της.
Το δεύτερο μέρος της ταινίας καταπιάνεται με το τι συνέβη μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα. Οι θεατές της μπορούν να «περπατήσουν» μέσα στα χαλάσματα και να δουν διάφορα αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία και το δοχείο φαγητού του Οριμεν.
Το τρίτο μέρος της ταινίας επαναφέρει τον θεατή στο σήμερα και στην κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό απειλώντας την ανθρωπότητα με εξαφάνιση σε περίπτωση που ξεσπάσει κάποιος πόλεμος.
Στόχος του φιλμ, το βίωμα
Η διαφορά αυτής της ταινίας σε σχέση με κάποιο ντοκιμαντέρ με το ίδιο περιεχόμενο είναι ότι η χρήση προηγμένων τεχνολογιών επιτρέπει στον θεατή όχι μόνο να αποκτήσει κάποιες γνώσεις και να δει κάποιες εικόνες, αλλά να βιώσει τα γεγονότα και να αποκτήσει μέσω της τεχνολογίας virtual reality πρόσβαση σε χώρους που χτύπησε η βόμβα και μέχρι πρόσφατα απαγορευόταν για διαφόρους λόγους η ελεύθερη είσοδος. Ενα τρέιλερ της ταινίας μπορείτε να δείτε εδώ:
Ενας από τους πρωτοπόρους της τεχνολογίας εικονικής πραγματικότητας, ο Αμερικανός Μόρτον Χέιλινγκ, είχε κατασκευάσει στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ένα σύστημα που ονόμασε Sensorama. Αποτελούνταν από μια περιστρεφόμενη καρέκλα έναν προτζέκτορα τρισδιάστατων εικόνων και στερεοφωνικό ήχο,ενώ όταν προβάλλονταν οι εικόνες το σύστημα απελευθέρωνε και αρώματα. Ομως το σύστημα αυτό δεν κέντρισε το ενδιαφέρον κάποιου επενδυτή και έτσι οι φουτουριστικές για την εποχή τους τεχνολογίες του συστήματος δεν αναπτύχθηκαν περαιτέρω και η νέα φιλοσοφία θέασης που πρότεινε ο Χέιλινγκ άρχισε να γίνεται αντικείμενο ενδιαφέροντος τρεις δεκαετίες αργότερα.
Το 1992, πέντε χρόνια πριν πεθάνει, ο Χέιλινγκ βλέποντας την εξέλιξη που είχε αρχίσει να παρουσιάζει ο τομέας της εικονικής πραγματικότητας μίλησε για τον «κινηματογράφο του μέλλοντος». Για ένα μέσο που δεν θα παράγει απλά ρεαλιστικές εικόνες αλλά για μια «τέχνη της συνείδησης» που θα συλλαμβάνει τις πιο σημαντικές πλευρές της ιστορίας και της φύσης.
Ο Γκάμπο Αρόρα από την πλευρά του τονίζει ότι «πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να δούμε όλο το εύρος των δυνατοτήτων της εικονικής πραγματικότητας και να μην τη θεωρούμε απλά ως έναν εύκολο τρόπο για να προκαλέσουμε φόβο στους θεατές.
