Για τη Γαλλία, όπου εκτυλίσσεται η ταινία του Ολιβιέ Μαρσάλ (“Η συμμορία της Λυόν”), το σκάνδαλο στοίχισε ...
περίπου 1,6 δις.
περίπου 1,6 δις.
Πρωταγωνιστής στην ταινία είναι ένας επιχειρηματίας, ο οποίος στο κατώφλι της πτώχευσης, εκμεταλλεύεται ένα παραθυράκι στη νέα τότε νομοθεσία για την απόδοση του – σχετικού με τα δικαιώματα εκπομπής ρύπων – ΦΠΑ, δημιουργώντας ένα δίκτυο off shore εταιρειών και εικονικών λογαριασμών σε διαφορετικές χώρες. Σε μια ταινία με ξέπλυμα χρήματος, διαφθορά αστυνομικών, μαφιόζους και... αιμοδιψείς συζύγους, δε θα μπορούσε να λείπει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ.
Ο γνωστός Γάλλος σταρ υποδύεται τον – αυταρχικό, αλαζόνα, τραμπούκο - πεθερό του πρωταγωνιστή. Παρομοιάζει μάλιστα κάποια στιγμή στην ταινία τον εαυτό του με τον Βοναπάρτη. Ο Ντεπαρντιέ δεν είναι άγνωστος στον κόσμο των σκανδάλων. Ανήκει σε μια χούφτα ευρωπαίων ηθοποιών που ανταγωνίζονται τους αμερικανούς συναδέλφους τους στο παιχνίδι της δόξας. Γι’ αυτό και ταίριαζε κουτί σε ρόλους όπως του Ντομινίκ Στρος Καν στο «Καλώς ήρθες στη Νέα Υόρκη» του Έιμπελ Φεράρα.
Το πιο γνωστό σκάνδαλο με το οποίο έχει συνδεθεί ο Ντεπαρντιέ είναι η απόφασή του να αποκτήσει τη ρωσική υπηκοότητα για να αποφύγει τη φορολόγηση στη Γαλλία. Όταν ο Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωσε το 2012 έναν φόρο της τάξης του 75% για τους εκατομμυριούχους, διάφοροι γάλλοι πολίτες άρχισαν να… την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια, κυρίως προς Βέλγιο μεριά.
Ο γάλλος πρωθυπουργός Ζαν-Μαρκ Ερό αποκάλεσε «αξιολύπητη» την κίνηση. Λίγοι όμως συμφώνησαν μαζί του. Οι περισσότεροι κράτησαν τη συμπάθεια που είχαν απέναντι στον Ντεπαρντιέ και δήλωσαν τη στήριξή τους, όπως η απανταχού «αγωνίστρια» (not) Κατρίν Ντενέβ: “Δε συμφωνώ με τις ιδέες του, αλλά θα αγωνιστώ μέχρι θανάτου για το δικαίωμά του να τις εκφράζει”.
Δεν ήταν βέβαια ο μόνος καλλιτέχνης που εξέφρασε την επιθυμία να πάει στη Ρωσία, αντίστοιχες δηλώσεις έκαναν η Μπριζίτ Μπαρντό και ο Ματιέ Κασοβίτς, για διαφορετικούς λόγους. Από Αμερική πλευρά, η Πάμελα Άντερσον επίσης έχει πει πως «με χαρά» θα δεχόταν τη ρωσική υπηκοότητα. Ο Στίβεν Σίγκαλ το κατάφερε (μετά τον Ντεπαρντιέ) το 2016.
Ο Ντεπαρντιέ, ή αλλιώς ο “βουλιμικός πλανόδιος πωλητής”, όπως τον έχει αποκαλέσει η Εξπρές, έχει περάσει από την οινοπαραγωγή, τη διαχείριση εστιατορίων, τη διαφήμιση και από παράξενες συμμαχίες με τον Ζακ Σιράκ, τον Φιντέλ Κάστρο και τον Σλοβάκο πρόεδρο Βλάντιμιρ Μέτσιαρ. Η σχέση του με το αλκοόλ, το φαγητό, αλλα κυρίως με τον γιο του Γκιγιόμ, ο οποίος αφότου πέρασε από ναρκωτικά, φυλακή και ατυχήματα πέθανε στην ηλικία των 37 ετών, έχει καλυφθεί εκτενώς από τα ΜΜΕ.
Αλλά, έχει κάνει κι άλλα! Στα 62 του ούρησε μπροστά σε συνεπιβάτες του σε αεροπορική πτήση, όταν του αρνήθηκαν την άδεια να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα καθώς το αεροπλάνο ήταν σε διαδικασία απογείωσης. Το προσωπικό της πτήσης του είπε να παραμείνει στη θέση του, αλλά εκείνος τελικά τα έκανε -όχι πάνω του αλλά- σε ένα μπουκάλι που του έδωσε ο φίλος και συνάδελφός του Εντουάρ Μπαέρ. Ο δεύτερος υποστήριξε πως ο Ντεπαρντιέ υποφέρει από προβλήματα προστάτη και ήταν νηφάλιος.
Στα 63 του, συλλήφθηκε επειδή οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, τρεις φορές πάνω από το επιτρεπόμενο όριο αλκοόλ. Ο Ντεπαρντιέ έγινε αντιληπτός από την αστυνομία όταν… έπεσε από το σκούτερ του.
Λατρεύει να τραβάει την προσοχή στις δημόσιες εμφανίσεις του. Μιλώντας σε γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό, έχει πει ότι οι Αμερικανοί “είναι ένας λαός που επανειλημμένα καταστρέφουν άλλους λαούς. Έχουν μαλώσει μεταξύ τους, καταστρέφοντας τους Ινδιάνους. Μετά από αυτό είχαν τη δουλεία, και μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Και μετέπειτα, ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν την ατομική βόμβα. Όχι, προτιμώ να είμαι Ρώσος».
ΑΦΟΥ πήρε την ρωσική υπηκοότητα το 2013, έχει γίνει ο εντεταλμένος δημοσιοσχετίστας για τον Πούτιν και τη Ρωσία γενικότερα. Λίγες μόνο μέρες αφότου είχε μετακομίσει στη Ρωσία επέστρεψε στη Γαλλία όπου και δήλωσε ότι ανυπομονεί να γυρίσει στη Μορδοβία, να “κάτσω στη λίμνη με ένα καλάμι για ψάρεμα, να περπατήσω μέσα από το άλσος με τις σημύδες – το αγαπώ αυτό το δέντρο, έχει την ποίηση της Ρωσίας”.
Το αγαπημένο μου είναι αυτό: «Ο άνεμος φυσάει ελεύθερα [στη Ρωσία]. Νομίζω πως το δυνατό ταμπεραμέντο της χώρας πηγάζει απ’ αυτό. Εκεί είναι που μοιάζουμε κιόλας. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να είσαι Ρώσος».
Η αλήθεια είναι πως τον καλομαθαίνουν στη Ρωσία: του έχουν προσφέρει θέση υπουργού πολιτισμού της Μορδοβίας, τιμητικά βραβεία που στο παρελθόν έχουν αποδοθεί στον Τζον Λένον και τον Άλμπερτ Άινσταϊν, πρόσκληση για να γίνει μέλος του Κομμουνιστικού κόμματος, πολυτελή διαμερίσματα, πιστοποιητικό επίτιμου πολίτη της Τσετσενίας (το οποίο προκάλεσε αντιδράσεις).
Εκεί που ξεσπαθώνει είναι όταν μιλάει για τον Πούτιν: “Νομίζω ότι στον Πούτιν άρεσε αμέσως η χουλιγκάνικη πλευρά μου. Που με είχαν μαζέψει μερικές φορές μεθυσμένο από το πεζοδρόμιο. Κανένας δε θα πόνταρε σ’ αυτόν, όπως ούτε και σ’ εμένα, όταν ήταν 15 χρονών” / «Μου αρέσει αυτός ο άντρας πολύ, είναι ένας πολύ δυνατός πολιτικός ακτιβιστής. Έχει πολιτική σοφία». / “Έχει κάνει πολλά για τον πολιτισμό”.
Μετά τη ρωσική υπηκοότητα, ο Ντεπαρντιέ άρχισε να λιγουρεύεται την Αλγερία. “Θα ήθελα να έχω επτά διαβατήρια. Θα ζητήσω ένα από την Αλγερία και από άλλες χώρες. Θα με βοηθήσει να αποφεύγω να βγάζω βίζα”.
