Είναι γεγονός πως παραμένει εξόχως δύσκολο να προταθείς για Όσκαρ όντας ένας ζωντανός και δραστήριος άνθρωπος. ...
Είναι ωστόσο απείρως δυσκολότερο να λάβεις υποψηφιότητα για χρυσό αγαλματίδιο αν δεν υπάρχεις καν!
Κι όμως, αυτό ακριβώς συνέβη στις παρακάτω τρανταχτές υποθέσεις, φέρνοντας αναταραχή αλλά και χαμόγελα σε έναν από τους πιο περίβλεπτους θεσμούς του παγκόσμιου κινηματογράφου…
Robert Rich: «The Brave One» (1956)
Ο Ντάλτον Τράμπο ήταν ο πιο γνωστός άνθρωπος του Χόλιγουντ που είχε μπει στις μαύρες λίστες του «κομμουνιστοφάγου» Μακάρθι ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής. Κι έτσι δεν μπορούσε να κάνει πια δουλειές σε έναν χώρο που είχε τόσο αναδείξει. Όχι βέβαια πως θα άφηνε αυτό το προβληματάκι να του στερήσει τη δυνατότητα να μας χαρίσει μεγάλα σενάρια που γίνονταν ακόμα μεγαλύτερες ταινίες.
Παρέμεινε λοιπόν παραγωγικότατος επιστρατεύοντας όχι ένα ή δύο ψευδώνυμα, αλλά κυριολεκτικά δεκάδες. Και η πλάκα είναι πως δύο από αυτά προτάθηκαν και κέρδισαν κιόλας Όσκαρ! Το πρώτο ήρθε το 1953 για τις «Διακοπές στη Ρώμη» και το δεύτερο το 1956 ως «Robert Rich» για το «The Brave One» (το οποίο παρέλαβε το 1975, έναν χρόνο πριν πεθάνει).
Στις «Διακοπές στη Ρώμη» δανείστηκε το όνομα του επίσης σεναριογράφου Ian McLellan Hunter ως βιτρίνα και ήταν αυτός που θα παραλάμβανε το Όσκαρ, χρόνια αργότερα εκμυστηρεύτηκε ωστόσο πως δεν είχε καμία σχέση με το συγκεκριμένο σενάριο. Ο Τράμπο δικαιώθηκε μεταθανάτια για την ταινία, παίρνοντας το Όσκαρ του το 1993 και το 2011 μπήκε και το όνομά του στους τίτλους της κλασικής ταινίας…
Πιερ Μπουλ: «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι» (1957)
Ο Γάλλος Πιερ Μπουλ υπήρξε φυσικά και μας χάρισε όχι μόνο το σπουδαίο μυθιστόρημα «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι», αλλά και το επίσης κλασικό «Ο πλανήτης των Πιθήκων». Παρά το γεγονός όμως ότι απέσπασε Όσκαρ για το σενάριο της ταινίας «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι», δεν είχε να κάνει σε τίποτα με τη διασκευή του, ούτε μιλούσε φυσικά λέξη στα αγγλικά!
Τη σεναριακή προσαρμογή του βιβλίου είχαν κάνει δυο αμερικανοί σεναριογράφοι επίσης μέλη της διαβόητης λίστας Μακάρθι που δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν ακριβώς το βραβείο τους. Και θα ήταν τελικά οι χήρες των Carl Foreman και Michael Wilson αυτές που θα έπαιρναν στα χέρια τους το χρυσό αγαλματίδιο το 1985 για την υπέροχη δουλειά των αντρών τους…
Nathan E. Douglas: «Όταν σπάσαμε τις αλυσίδες» (1958)
Ο Νέντρικ Γιανγκ ήταν ένας ακόμα σεναριογράφος που είχε μπει στο μάτι της Επιτροπής των Αντιαμερικανικών Ενεργειών και έγραφε τα σενάριά του με το ψευδώνυμο Nathan E. Douglas. Η δουλειά του στο «Όταν σπάσαμε τις αλυσίδες» (The Defiant Ones) τιμήθηκε με Όσκαρ, η Ακαδημία του το αναγνώρισε ωστόσο μόλις το 1993, 25 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Στα «μικρά» της ιστορίας του κατατρεγμένου δημιουργού, ότι είχε προταθεί άλλη μια φορά για Όσκαρ, για το «Inherit the Wind» (1960), το οποίο έχασε ωστόσο…
P.H. Vazak: «Greystoke» (1984)
Και ο Vazak υπήρξε, αν είχε γράψει όμως το «Greystoke: The Legend of Tarzan, Lord of the Apes» τότε θα του άξιζαν όχι μόνο βραβεία, αλλά και μια καλή θέση στο «απίστευτα κι όμως αληθινά»! Γιατί δεν ήταν βλέπετε άνθρωπος, αλλά τσοπανόσκυλο της Ουγγαρίας! Ο υπεύθυνος ήταν ο σπουδαίος σεναριογράφος Ρόμπερτ Τάουνι, ο οποίος δεν εκτίμησε καθόλου τις προσθήκες στη δουλειά του που έκανε το στούντιο, κι έτσι αποφάσισε πως δεν ήθελε το όνομά του στο τελικό σενάριο.
Αν είχε βραβευτεί, θα ήταν ομολογουμένως μια μεγαλειώδης σκηνή των Όσκαρ να παραλάβει ο σκύλος το βραβείο του. Το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου πήρε ωστόσο το «Αμαντέους» (1984) και όλα καλά…
Roderick Jaynes: «Fargo» (1996) και «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» (2007)
Ο Roderick Jaynes παραείναι ταλαντούχος για να μην είναι αληθινός. Είναι ο μοντέρ όλων των ταινιών των αδελφών Κοέν, ένα μεγάλο όνομα του Χόλιγουντ που κανείς ωστόσο δεν έχει συναντήσει ποτέ. Όπως μας ενημέρωσε ο Τζόελ Κοέν, ο ερημίτης Jaynes δεν θα κατάφερνε να παραβρεθεί στην τελετή των Όσκαρ το 2008, παρά την υποψηφιότητά του, γιατί «είναι πολύ γέρος, μπαίνει στα 90 του, δεν ξέρω λοιπόν αν θα μπορέσει να κάνει το ταξίδι».
Και δεν το έκανε φυσικά, μιας και οι Κοέν μοντάρουν μόνοι τους τις ταινίες τους και χρησιμοποιούν το όνομα του ηλικιωμένου Βρετανού ως κάλυψη! Όταν ρώτησαν μάλιστα τον Ίθαν Κοέν για το πώς ένιωσε ο μοντέρ του που έχασε το Όσκαρ για το «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους», εκείνος απάντησε ατάραχος: «Ξέρουμε ότι είναι ηλικιωμένος και δυστυχισμένος, δεν το πήρε λοιπόν και τόσο καλά»…
Ντόναλντ Κάουφμαν: «Adaptation» (2002)
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Τσάρλι Κάουφμαν επιφορτίστηκε να προσαρμόσει σεναριακά το μυθιστόρημα της Susan Orlean «The Orchid Thief». Μπλόκαρε όμως δημιουργικά και δεν μπορούσε να συνεχίσει, κι έτσι σκέφτηκε ένα τέχνασμα, να γράψει μια δεύτερη ιστορία για το σενάριο που προσπαθούσε να γράψει.
Σκάρωσε έναν ψεύτικο αδελφό, τον Ντόναλντ Κάουφμαν, ο οποίος τον βοήθησε να γράψει την ταινία, τόσο αυτή που βλέπουμε στην ταινία όσο και την ίδια την ταινία. Όταν όμως το πραγματικό «Adaptation» απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ, ο «πραγματικός» Ντόναλντ Κάουφμαν είχε φύγει τραγικά από τη ζωή! Ο Τσάρλι τον «σκότωσε» πριν από τα Όσκαρ, γιατί πώς θα εμφανιζόταν στο κόκκινο χαλί; Μόνο που τελικά δεν το κέρδισαν το αγαλματίδιο, καθώς τους το έκλεψε ο «Πιανίστας»…
