Τι θα γινόταν αν μπορούσαμε να πάρουμε την κρίση και να την κλείσουμε σε ένα δωμάτιο; ...
Με εμάς μαζί.
Με εμάς μαζί.
Από τότε που λέξη 'κρίση' μπήκε στην καθημερινότητά μας, η βασική απορία και συνάμα στοίχημα των περισσότερων καλλιτεχνών είναι το πώς θα καταφέρουν να αναμετρηθούν εικαστικά με αυτό το φάντασμα που στοιχειώνει την Ελλάδα. Το φάντασμα της κρίσης. Της κρίσης με τις πολλές ταυτότητες και ερμηνείες. Οικονομική, πολιτιστική, υπαρξιακή, ηλικιακή.
Το μουσικό θέατρο δωματίου 'X_isTense' (existance, δηλαδή ύπαρξη) φτιάχνει για μερικές από τις παραπάνω μορφές κρίσης ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον δωματίου με μόνη διέξοδο 'το βλέμμα προς τα μέσα, το αφούγκρασμα της ειλικρινούς φωνής του όντος που κατοικεί εκεί'. Ο δημιουργός της παράστασης, ο συνθέτης Περικλής Λιακάκης ζει και εργάζεται χρόνια στη Βιέννη ωστόσο αποφάσισε το έργο του με θέμα την κρίση να το παρουσιάσει σε παγκόσμια πρώτη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Βασισμένο σε κείμενο από διαδικτυακές σελίδες ενημέρωσης Facebook, κριτικές καλλιτεχνικών δρώμενων, κείμενα για την οικονομική κρίση καθώς και κείμενα των Φερνάντο Πεσσόα, Κ.Π. Καβάφη και Βιβής Βασιλοπούλου, το 'X_isTense' είναι ένα πρότζεκτ στημένο σε ένα τρίο μουσικών (ηλεκτρική κιθάρα-Κώστας Μακρυγιαννάκης, βαρύτονο σαξόφωνο-Θεόφιλος Σωτηριάδης και ακορντεόν κοντσέρτου-Κωνσταντίνος Ράπτης), ηλεκτρονικούς ήχους, προηχογραφημένους και ζωντανούς, βίντεο (Shadab Shayegan-video animation) και έναν περφόρμερ (Αχιλλέας Αναστασιάδης) που έρχεται σε επαφή με τις εικόνες του βίντεο καθώς και με τους ήχους που προβάλλονται από τα όργανα στον χώρο.
Το μουσικό θέατρο δωματίου θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα αυτήν την Tετάρτη 28 Φεβρουαρίου στις 9 το βράδυ στην Αίθουσα Βanquet του Μεγάρου Μουσικής.
«Βλέποντας και ακούγοντας ό,τι συμβαίνει γύρω μου, βλέποντας και ακούγοντας τον εαυτό μου που αλλάζει, βλέποντας και ακούγοντας τη στριγκή φωνή της μοντέρνας τέχνης –ένα βήμα πριν τη Μεγάλη Ησυχία– και σκεπτόμενος πως όλα αυτά δεν μου θυμίζουν σε τίποτα πια το παρελθόν, ούτε το μακρινό μα ούτε και το κοντινό, μου ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό ο Πεσσόα: “εγώ είμαι ένας άλλος”. Και έτσι πρέπει να αισθάνθηκαν κι άλλοι αρκετοί πριν από μένα. Τι σημαίνει Τέχνη σήμερα; Σε ποιον ανήκει το είδωλο στον καθρέφτη; Πόσο διαρκούν 40 χρόνια; Τα αναπάντητα ερωτήματα απαντώνται με ένα μεγαλύτερο αναπάντητο ερώτημα. Και αυτό συνεχίζεται έως το τέλος του χρόνου. Διάλογοι από την ταινία Trainspotting, κείμενα του Φερνάντο Πεσσόα, αποσπάσματα από κριτικές εφημερίδων για την Documenta και την Biennale καθώς και διάσπαρτες αναρτήσεις από το ίντερνετ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συνθέτουν το υλικό πάνω στο οποίο βασίζεται η παράσταση». Περικλής Λιακάκης, Βιέννη, 31 Μαΐου 2017
