Η παράσταση «Ο γιός μου Νικόλαος Μάντζαρος» με ταξίδευσε στο χώρο και στο χρόνο χωρίς διακοπές, χωρίς κενά. ...
Το κείμενο της κυρίας Σπηλιώτη ήταν ολοφάνερα καλά στηριγμένο σε ουσιαστική μελέτη, όχι μόνο εγκυκλοπαιδικών στοιχείων, αλλά και της προσωπικής ζωής του Μάντζαρου, όπως και της ατμοσφαίρας της Εποχής και του Τόπου όπου έζησαν η μητέρα του και εκείνος.
Ανέδειξε τόσο την προσωπικότητα του Μάντζαρου, όσο και την καθοριστική συμβολή που συνήθως έχει η μάνα στη διαμόρφωση μιας προσωπικότητας, ιδίως όταν ο πατέρας είναι κάπως απομακρυσμένος από το παιδί.
Η επτανησιακή διάλεκτος με τη μουσικότητά της έδενε αρμονικά με το θέμα της παράστασης. Τη σύνθεση αυτήν μάλιστα ολοκλήρωνε η πλούσια, αρμονική σωματική κίνηση της κυρίας Σπηλιώτη.
Η σκηνοθεσία του κυρίου Ρεμούνδου ανέδειξε τις ικανότητες της ηθοποιού και τις υποστήριξε με απλές και κομψές τεχνικές στο στήσιμο. Αυτό με έκανε να σκεφτώ για πολλοστή φορά ότι το «απλό» και «φτωχό» θέατρο είναι το επικρατέστερο. Το έργο γενικά διαπνεόταν από μια ευχάριστη διάθεση με πολλά χιουμοριστικά στοιχεία, ενώ είχε και κορυφώσεις που έκοψαν την ανάσα ή και συγκίνησαν.
Η καλή αισθητική δε χάθηκε ούτε όταν υπήρξε και κάποια πατριωτική συγκίνηση, που ήταν διακριτική.
Το έργο θα ανέβει και στην Κόρινθο. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε ΕΔΩ
