Κατά τη συμφιλίωση μετά από καυγά, λέμε ότι όσα έγιναν θα θεωρούνται «νερό και αλάτι», δηλαδή ότι είναι ...
περασμένα, ξεχασμένα.
περασμένα, ξεχασμένα.
Η φράση έρχεται από την Αγία Γραφή, αλλά και τις συμβολικές ιδιότητες που είχαν αποδοθεί στο αλάτι.
Το αλάτι ήταν και είναι ένα από τα απαραίτητα συστατικά τροφής του ανθρώπου και γι’ αυτό το χρησιμοποιούσαν σε διάφορες επίσημες τελετές και σε ιερές εκδηλώσεις, σαν σύμβολο διάρκειας, ομόνοιας και αφοσίωσης.
Στην Αγία Γραφή διαβάζουμε πως οι πιστοί πρέπει, πάντοτε, να προσθέτουν αλάτι σε όλες τις θυσίες τους και σε κάθε προσφορά τους προς το Θεό. Επειδή το αλάτι είναι απαραίτητο σε όλες τις τροφές, θεωρήθηκε πάντοτε από τις αρχαίες θρησκείες σύμβολο της ενότητας και της συμμαχίας προς το Θεό.
Και επειδή ακόμα διατηρεί τις τροφές, θεωρήθηκε σύμβολο της αφθαρσίας, της διάρκειας, της αιωνιότητας. Και επειδή κανένα φαγητό δεν γίνεται χωρίς αυτό, το αλάτι έγινε επίσης, το σύμβολο της ομόνοιας και της φιλίας (νερό και αλάτι), η δε συνεχόμενη και αιώνια μεταξύ ανθρώπων και κρατών λεγόταν «Συμφωνία του άλατος».
