Ο Ζαν Μαρκ Μπαρ είπε την καλημέρα του, η έκθεση «Το Ρίζωμα: 14 ταινίες, 14 ιδέες, 14 ρίζες της ψυχής» εγιανιάσθηκε και ο...
Αλέξανδρος Αβρανάς παρουίασε την τελευταία ταινία του “Love me not”
Αλέξανδρος Αβρανάς παρουίασε την τελευταία ταινία του “Love me not”
«Η τεράστια εισπρακτική επιτυχία του Απέραντου γαλάζιου μου προσέφερε τη δυνατότητα να επιλέξω ο ίδιος τον δρόμο που θα ακολουθήσω στο σινεμά, αλλά συγχρόνως, κατά κάποιο τρόπο, επισκίασε την αληθινή περσόνα του Ζακ Μαγιόλ» είπε ο γαλλοαμερικανός ηθοποιός Ζαν Μαρκ Μπαρ για την διασημότερη ταινία του, το «Απέραντο γαλάζιο» του Λικ Μπεσόν, εμπνευσμένο από την ιστορία του Μαγιόλ.
Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο επίτιμος καλεσμένος του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που μίλησε στον κόσμο του φεστιβάλ το περασμένο Σάββατο, ένιωσε μεγάλη χαρά να συμμετάσχει σε ένα κινηματογραφικό σχέδιο που επαναφέρει την προσοχή στο πρόσωπο του πραγματικού Ζακ Μαγιόλ- έστω και αν το σχέδιο αυτό υλοποιήθηκε περίπου 30 χρόνια μετά το "Απέραντο γαλάζιο".
Το σχέδιο αυτό λέγεται «Dolphin Man» ,είναι ντοκιμαντέρ, το σκηνοθέτησε ο Λευτέρης Χαρίτος και καθότι θέμα του είναι η ζωή του δύτη Ζακ Μαγιόλ τον οποίο ο Μπαρ υποδύθηκε στο "Απέραντο γαλάζιο", ο ίδιος ο Μπαρ είναι επίσης ο αφηγητής του. «Σε μία εποχή όπου οι θάλασσες και οι ωκεανοί ήταν αχαρτογράφητες περιοχές» είπε ο Μπαρ, «ο Μαγιόλ, όπως και Ζακ Ιβ Κουστώ, σαν άλλοι υπερήρωες, τόλμησαν να εξερευνήσουν και να φέρουν στο φως κόσμους μυστικούς και αθέατους. Την ίδια στιγμή, όμως, ο Μαγιόλ δεν δίστασε να προβεί σε θυσίες στον βωμό αυτής της περιπέτειας. Θα τον παρομοίαζα με έναν καουμπόι ή ένα σαμουράι, ο οποίος είχε μάλιστα το ψυχικό σθένος να αποσυρθεί όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου»
Aπαντώντας στο κατά πόσο μία ταινία σαν το "Απέραντο γαλάζιο" θα μπορούσε να συγκινήσει τη νεολαία της σημερινής εποχής, ο Μπαρ εξέφρασε ισχυρές αμφιβολίες. «Το Απέραντο γαλάζιο έχει μία διάσταση επική, περίπου σαν ένας "Λώρενς της Αραβίας" στη θάλασσα, και ο χαρακτήρας που ενσαρκώνω δεν είναι αρκετά αρρενωπός, σύμφωνα τουλάχιστον με τα σημερινά πρότυπα. Έχω την αίσθηση πως αυτή η αθωότητα τείνει να εκλείψει στις μέρες μας, ίσως επειδή σου προσφέρει τη δύναμη να εκφέρεις γνώμη και κρίση. Στην εποχή μας, όταν εκφέρεις ισχυρή γνώμη και καταδικάζεις τα κακώς κείμενα, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος του εξοβελισμού από το προσκήνιο», ανέφερε ο Μπαρ που έχει μία ακόμη ταινία στο φεστιβάλ, τον «Σπόρο» του Τούρκου Σεμίρ Καπλάνογλου.
Στον δρόμο της Σιμόν Βέιλ
«Είναι ένα πείραμα που προσπαθούμε να κάνουμε φέτος, για να δούμε τον κινηματογράφο αλλιώς" είπε για την έκθεση ζωγραφικής «Το Ρίζωμα: 14 ταινίες, 14 ιδέες, 14 ρίζες της ψυχής» ο επιμελητής της και συγχρόνως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ορέστης Ανδρεαδάκης.
Ο "πυρήνας του εφετινού Φεστιβάλ" όπως χαρακτήρισε την έκθεση που εγκαινιάσθηκε το περασμένο Σάββατο και θα διαρκέσει ως την λήξη του φεστιβάλ (12 Νοεμβρίου), συνδυάζεται με το Διαγωνιστικό πρόγραμμα των 14 ταινιών που επιλέχθηκαν με "πυξίδα" «Το ρίζωμα» της γαλλίδας φιλοσόφου Σιμόν Βέιλ, ένα από τα πιο εμβληματικά βιβλία του 20ου αιώνα. Ετσι λοιπόν το Φεστιβάλ ανέθεσε σε 14 νέους έλληνες εικαστικούς να δουν ο καθένας από μια ταινία του τμήματος και να φιλοτεχνήσουν ένα έργο εμπνευσμένο από αυτήν.
Δίπλα σε κάθε έργο ζωγραφικής υπάρχει μια οθόνη όπου παίζονται αποσπάσματα ή το τρέιλερ της ταινίας από την οποία ο καλλιτέχνης εμπνεύσθηκε. Είναι χαρακτηριστικό το ότι ενώ αρχικώς υπήρχε πρόθεση εξασφάλισης μεγάλου χώρου, το φεστιβάλ επέλεξε επίτηδες μια μικρότερη αίθουσα, αυτή της πρώην Αποθήκης Στρατού, γιατί όπως οκ. Ανδρεαδάκης εξήγησε «οι ρίζες που αποτελούν τις ταινίες διαπλέκονται. Η μία ταινία μαζί με το έργο της, συνδιαλέγεται με την άλλη. Μια συνομιλία που θα συνεχίζεται όλες τις ημέρες του 58ου Φεστιβάλ».
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση είναι οι: Π. Βλασσοπούλου, Λ. Γιαννακόπουλος, Ν. Ευσταθιάδη, Μ. Κριαρά, Χρ. Κουμανιάκη, Μ. Μαυροπούλου, Ρ. Μπέλλου, Κ. Νικολάου, Γ. Παπαφίγκος, Β. Σελιμάς, Στ. Στρούζα, A. Στρατάκης, Μ. Τσάγκαρη και Δ. Φραγκάκης.
Αποξένωση, μοναξιά, βία
Ενα άγριο φονικό που συνέβη το 2011, όταν ένα ζευγάρι δολοφόνησε μία νεαρή μετανάστρια, στο πλαίσιο μιας καλοστημένης απάτης, είναι το περιστατικό που ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Αβρανά για την δημιουργία της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του, "Love me not" που προβλήθηκε το περασμένο Σάββατο στο φεστιβάλ κινηματογράφου, σε πανελλήνια πρώτη.
«Σκοπός μου ήταν να καταδείξω ότι στην εποχή μας ο κόσμος κλείνεται πλέον στο καβούκι του, προσπαθώντας να διαφυλάξει τα όποια κεκτημένα του, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα κλίμα αποξένωσης, μοναξιάς και απομόνωσης" δήλωσε ο κ. Αβρανάς. "Η κρίση, φυσικά, έχει διαδραματίσει τον δικό της ρόλο σε αυτή την εξέλιξη, αλλά δεν έχει υπάρξει ο καθοριστικός παράγοντας αυτού του φαινομένου."
Ο σκηνοθέτης της "Miss Violence" - άλλη μια ταινία απίστευτης βίας, αν και εκεί προερχόταν μέσα στην οικογένεια - εξήγησε πως αυτή τη φορά δεν είχε κατά νου τόσο την οικογένεια, στην πυρηνική της μορφή, όσο την κατάρρευση των ηθικών αξιών, καθώς και το πώς καταλήγουν να αλλοιώνονται έννοιες όπως ο έρωτας, η αγάπη και η φιλία στους καιρούς που ζούμε.
Μάλιστα, ο κ. Αβρανάς που αρνείται την όποια νύξη μισογυνισμού στην ταινία του, έκανε λόγο για την έννοια της τιμωρίας που διατρέχει την ταινία του, προβαίνοντας μάλιστα σε έναν παραλληλισμό με το μυθιστόρημα Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογιέφσκι, όπου ο πρωταγωνιστής Ρασκόλνικοφ επιλέγει να συλληφθεί και να καταδικαστεί για το έγκλημά του, παρόλο που έχει τη δυνατότητα να διαφύγει.
