Η κυρία στη φωτογραφία είναι τουρίστρια, από τη Νορβηγία. Λέγεται Μία Ράμβικ και μένει...
, αυτές τις μέρες, σε κάποιο ξενοδοχείο στην Αγία Μαρίνα.
, αυτές τις μέρες, σε κάποιο ξενοδοχείο στην Αγία Μαρίνα.
Τη συνάντησα την Τρίτη, 16-5, να πεζοπορεί, ώρα δύο μες στο λιοπύρι, σε έναν αγροτικό δρόμο, μεταξύ Σταλού και Αγίας Μαρίνας. Μάζευε τα σκουπίδια από το δρόμο, τα έβαζε σε σακούλες, που κρατούσε στο σακίδιό της, και αναζητούσε κάδους για να τα ρίξει.
Σταμάτησα το αυτοκίνητό μου και πήρα τις σακούλες της, για να τη βοηθήσω. Είχε καθαρίσει έναν δρόμο, περίπου δύο χιλιομέτρων και έσερνε ένα φορτίο δέκα κιλών. Την ευχαρίστησα, τη φωτογράφισα και δήλωσα την έκπληξή μου για τον υπερβολικό κόπο που έκανε. Μου απάντησε ότι αυτή η παραδεισένια φύση με το πράσινο και τα λουλούδια αξίζει κάθε θυσία. Είπα ότι αυτό είναι αδιανόητο για τη νοοτροπία «ημών» των ντόπιων και μου απάντησε ότι πάντα και παντού υπάρχουν προβληματισμένοι άνθρωποι και διανοούμενοι που φροντίζουν το περιβάλλον.
Συμφώνησα επιφανειακά, αν και σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει στην «ημεδαπήν», ούτε για δείγμα, διανοούμενος που θα μάζευε ποτέ ένα πεταμένο πλαστικό μπουκάλι από την άκρη του δρόμου. Όλα τα περιμένουμε από τον δήμαρχο.
Μου εκμυστηρεύτηκε ότι έρχεται συχνά στην Κρήτη και κάθε μέρα, η ίδια και η παρέα της, κάνουν περιπάτους καθαριότητας. Κρατούσε μάλιστα από την πατρίδα της ένα ειδικό μπαστούνι, που έπιανε τα τενεκεδάκια και τα πλαστικά, με έναν απλό χειρισμό. «Φοβάμαι τα φίδια» μου εξήγησε. «Το μπαστουνάκι με προστατεύει.»
Τη βεβαίωσα ότι στην Κρήτη δεν έχομε δηλητηριώδη φίδια και εκείνη συμπέρανε: «Να άλλη μια απόδειξη ότι η Κρήτη είναι Παράδεισος». «Παράδεισος με πολλά σκουπίδια», είπα εγώ αυτοσαρκαστικά. Και εκείνη απάντησε με ευγένεια: «Ποιος ξέρει, ίσως και στον αληθινό παράδεισο του ουρανού, κάποιοι φροντίζουν το περιβάλλον και μαζεύουν τα σκουπίδια.»
