H Αφροδίτη Μάνου, για πολλά χρόνια συνεργάτιδα του Λουκιανού Κηλαηδόνη και μια από τις πιο ξεχωριστές φωνές στο... χώρο της ελληνικής μουσικής, επέλεξε να πει το «αντίο» της στον φίλο και συνεργάτη της με μια ιστορία που διηγήθηκε στη σελίδα της στο Facebook, όπου αποκαλύπτει ότι ο Φεβρουάριος και ιδίως η 8η Φεβρουαρίου είναι μια «καταραμένη» μέρα για την ελληνική μουσική.
Συγκεκριμένα, η Αφροδίτη Μάνου έγραψε τα εξής:
«Με τις ημερομηνίες δεν τα πάω καλά...
Έχω ξεχάσει ασυγχώρητα, κάμποσες φορές, γενέθλια και γιορτές πολύ δικών μου ανθρώπων…
Πόσο μάλλον ημερομηνίες θανάτου...
Βγαίνοντας χτες από το σπίτι της Μαρίας που είχαμε πάει μερικοί φίλοι να πιούμε ένα for the road για το Λουκιανό, το μυαλό μου γέμισε από κομμάτια αναμνήσεων ενός άλλου "ξεπροβοδίσματος", χρόνια πριν, ανεξήγητα σχεδόν, μέχρι που διάβασα σήμερα τις εφημερίδες ...
Ήταν λοιπόν 8 Φεβρουαρίου του 1972. Ο Λουκιανός είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος που είχαμε στην Αρχόντισσα στην Πλάκα με το Μανώλη και τη Δήμητρα. Ήταν ο πρώτος μου χειμώνας στη δουλειά ...
Τελειώνοντας το πρόγραμμα, ο Λουκιανός πέρασε να με πάρει κατά τις 3 τη νύχτα, όπως σχεδόν κάθε βράδυ, να πάμε στο στέκι μας το La Minute στη Σκουφά, για φαγητό.
Πήγαμε, φάγαμε, να 'σου ο Μπιθικώτσης (τον λατρεύαμε με το Λουκιανό). Είχε πεθάνει ο Μάρκος. Ο Βαμβακάρης. Ο Γρηγόρης μάς είπε ότι θα πήγαινε στο σπίτι του, στο Αιγάλεω, όπου οι δικοί του είχαν αγρυπνία. Κι αν μπορούσαμε, να πάμε
μαζί του ...
Αγαπούσαμε και σεβόμασταν πολύ το Μάρκο. Τιμή μας να συνοδέψουμε το Μπιθικώτση στο σπίτι του για το τελευταίο αντίο. Πήγαμε λοιπόν. Στη σάλα του σπιτιού των Βαμβακάρηδων, τα φώτα όλα αναμμένα, στη μέση το φέρετρο και κόσμος.
Κόσμος πολύς, ερχόταν χαιρετούσε κι έφευγε με σεβασμό και θλίψη.
Εκεί η οικογένεια, ο Δομένικος, ο Στέλιος ... Όλοι ...
Ξημερώνοντας, φύγαμε κι εμείς.
Μπήκαμε στη βεραμάν Μερσεντές του Γρηγόρη, ο Λουκιανός μπροστά, εγώ πίσω.
Αυτοί καπνίζανε πολύ, εγώ, όχι ακόμα ...
Κατεβαίνοντας την Ιερά Οδό προς Αθήνα, ο Γρηγόρης κάποια στιγμή σταμάτησε. Να σάς δείξω λέει ...
Μάς δείχνει μια ελιά, περιτριγυρισμένη από ένα χαμηλό κιγκλίδωμα με μια μεταλλική πινακίδα που έγραφε κάτι σαν, αυτή είναι η ιερή ελιά του Πλάτωνα, ή κάπως έτσι, τέλος πάντων ...
Εδώ έρχομαι και κάθομαι μόνος μου, πολλές νύχτες, λέει ο Γρηγόρης. Παίρνω δύναμη...
Μείναμε καμιά ώρα εκεί, να μιλάμε (εγώ πιο πολύ άκουγα βέβαια) για το Μάρκο, τον Πλάτωνα, τη Χούντα, τη Μακρόνησο και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Κάποια στιγμή λέει ο Γρηγόρης:
-Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί τη λένε Ιερά Οδό...
Του εξήγησα. Έμεινε κατάπληκτος κι από κείνη τη μέρα, ανέβηκα πολύ στην εκτίμησή του.
Μπήκαμε στη Μερσεντές, αφήσανε πρώτα εμένα στο σπίτι μου στον Ταύρο κι οι δυο τους έφυγαν για τα δικά τους σπίτια ...
Κι όμως, δεν τελειώνει εδώ ..
8 Φεβρουαρίου 1980.
Πεθαίνει ο Νίκος Ξυλούρης, με τον οποίο, μόλις λίγες μέρες πριν, δουλεύαμε μαζί, πάλι στην Αρχόντισσα. Μαζί ο Καράλης και στο πιάνο ο Μιχάλης Τρανουδάκης ...
Ίδιο παγωμένο βράδυ, ίδιο γκρίζο ξημέρωμα ...
Ούτε που είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν η ίδια ημερομηνία, μέχρι αυτή τη στιγμή που σάς γράφω και τα ματόκλαδά μου λάμπουν ...».
