Πρόκειται για ένα σύμπτωμα βαθύτατης κι αξεπέραστης παρακμής. Η ελληνική κοινωνία που έχει αποβλακωθεί συστηματικά αυτές τις... δεκαετίες της μεταπολίτευσης δεν δείχνει σημάδια δυνατότητας ανάκαμψης. Στις τηλεοπτικές οθόνες συνεχίζουν ή επανακάμπτουν ένα – ένα όλα εκείνα τα πρόσωπα που ευθύνονται για την μαζική αποβλάκωσή της και την αδυναμία της να αντιδράσει. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες εμπνέονται, δεκαετίες τώρα, αποκλειστικά από το μοντέλο της Άντζελα Δημητρίου. Η Άντζελα είναι το μέτρο της κοινωνίας μας, με το «μέγεθός» της συγκρινόμαστε, αυτή ενσαρκώνει το ακριβές μας αντίγραφο, αυτή αντικατοπτρίζει το είδωλό μας στον καθρέφτη: οι μισοί την λοιδορούν προσπαθώντας να αυτοπροσδιοριστούν μέσα από αυτή την «υπέρβαση» και οι άλλοι μισοί ταυτίζονται μαζί της. Ζούμε όλα αυτά τα χρόνια σε όλα τα επίπεδα του βίου μας ανάμεσα στην ταύτιση και την απόρριψη του ειδώλου της Άντζελας. Με αυτήν ως μονάδα μέτρησης, μεγαλώνουμε αισθητικά, μορφωνόμαστε, ψηφίζουμε και κυβερνούμε, σκεφτόμαστε και αποφασίζουμε, ασκούμε το χιούμορ μας και την ευφυΐα μας, ξεδιπλώνουμε τα ταλέντα μας – εν ολίγοις ζούμε το μύθο μας ως ρέπλικες της Άντζελας!
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να υπάρχει βουλευτής της Αριστεράς ο οποίος θα τολμούσε να χρησιμοποιήσει την παρακμή του Παναθηναϊκού για να αποδείξει την αποτυχία των ιδιωτικοποιήσεων; Όταν η βλακεία παρουσιάζεται σε αυτές τις γιγαντιαίες διαστάσεις – δεν υπάρχει αντίδραση! Καταργείται αυτόχρημα ο διάλογος, η επιχειρηματολογία και γενικότερα κάθε συνθήκη πολιτισμού. Απλά παρακολουθείς ενεός τον ηλίθιο σε όλο του το μεγαλείο να προελαύνει, ευτελίζοντας το πολίτευμα και την πολιτική, την χώρα και την ζωή των πολιτών.
Παρόμοιες τοποθετήσεις γίνονται πλέον εκ συστήματος από τα μέλη της κυβέρνησης. Σ’ αυτόν τον χρόνο της αριστερής διακυβέρνησης έχουν ακουστεί τα πάντα και έχουν αφομοιωθεί τα πάντα. Έχοντας εθιστεί αγιάτρευτα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης σε μια ψεύτικη ζωή σε όλα τα επίπεδα, με κεκτημένα δικαιώματα και ασυμμάζευτες παροχές, έχουμε βρεθεί εξόριστοι από την πραγματικότητα της ζωής μας, απόβλητοι σε ένα σκηνικό φτιαγμένο από χρυσόσκονη και σανό.
Από τους μετανάστες που «λιάζονται» ως τους «μετανάστες - επενδυτές», η χώρα βρίσκεται μπροστά σε μιαν ανελέητη επίθεση ακραίας και αδιάντροπης χυδαιότητας στην οποία δεν μπορεί να αντιδράσει γιατί η ίδια είναι συμβατή με το σύμπτωμα Άντζελα! Η Άντζελα είναι αποδεκτή, αποτελεί αντικείμενο αντιπαράθεσης όπως κάθε σπουδαία ιδέα ή προσωπικότητα… Και η χώρα έχει τις ιδέες και τις προσωπικότητες που της αξίζουν – όπως και κάθε χώρα έχει τα δικά της ιδανικά.
Κι επειδή το πρόβλημά μας είναι καθολικό, δεν μας σώζει ούτε …ο Πάπας!
