Είναι μερικές φορές που ο θάνατος γίνεται μέρος της ζωής αυτού που έφυγε για πάντα. Αυτό συμβαίνει – κυρίως – με τους πολύ δικούς μας ανθρώπους, μάνα, πατέρα, γιαγιά, φίλο. Μια.... μαγική δύναμη μας πείθει ότι δεν έφυγαν, ότι είναι πάντα εδώ, ότι συνεχίζουν να παρίστανται στη δική μας ζωή.
Αυτό συμβαίνει και με κάποιους δημιουργούς, που σε – πολλές – σημαντικές στιγμές της δικής μας ζωής είναι εκεί δίπλα με ένα τραγούδι ή μια ταινία, ένα βιβλίο ή μια στιγμή στη θεατρική σκηνή.
Ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις ότι πέθανε ο Ντέιβιντ Μπόουι, ότι έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Μην μπείτε στον κόπο, να υπολογίσετε το μέγεθος του καθενός, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Λυπάσαι, μόνο, γιατί ένας άνθρωπος έφυγε από τον κόσμο, έπαψε να βλέπει, να ακούει και να αισθάνεται. Δεν θα ξαναμιλήσει, δεν θα ξανατραγουδήσει, δεν θα κάνει μια καινούργια ταινία. Και περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια και μια στιγμή ακούς στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι ή βλέπεις στην τηλεόραση μια ταινία και αναρωτιέσαι, τι κάνει αυτός, ζει ή πέθανε; Ρωτάς τον διπλανό σου, γιατί δεν είσαι βέβαιος, πολλοί έχουν πεθάνει και δεν θυμάσαι, γίνονται και φάρσες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυθαιρετούν, όχι λες, δεν πέθανε ο Μπόουι, αφού τραγουδάει τώρα, τον ακούω; Τραγουδούσε και τότε, το ’75, στο «Ολύμπικ Βένους», της Κυψέλης, στο «Trip» της Πλάκας, χόρεψα με την Κατερίνα εκείνο το τραγούδι, το «Changes», εκατοντάδες τραγούδια με μεγάλωσαν.
Και «Οι τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» ; Μια γνωριμία με τον νέο ελληνικό κινηματογράφο, ποπ κορν και μια αγκαλιά στη σκοτεινή αίθουσα που βαπτιζόμασταν άντρες; Ώρες ατέλειωτης κουβέντας για το τι μας λέει, τι θέλει να μας ψιθυρίσει στο ανυποψίαστο μυαλό μας ο σκηνοθέτης που πέρασε όλη τη ζωή του πίσω από μια κάμερα;
Μήπως το «σάουντρακ» της εφηβείας μας ήταν ένα ατέλειωτο τραγούδι με τους Ρόλινγκ Στόουνς, τον Μπόουι, τον Ντύλαν, την Πιάφ και την Μπαέζ; Μήπως το βίντεο-κλιπ της ενηλικίωσής μας γυρίστηκε από τον Αντονιόνι, τον Μπέργκμαν, τον Πολάνσκι, τον Παζολίνι, τον Αγγελόπουλο, τον Παναγιωτόπουλο, καθένας μερικά λεπτά - άλλος λίγα, άλλος πολλά –, μια άποψη, μια αχτίδα, μια αφορμή για αμφισβήτηση;
Χιλιάδες ονόματα. Δημιουργών που έφυγαν, μα το έργο τους μένει και ομορφαίνει, δίνει ένα χρώμα στη ζωή μας. Η ενοχή του επιζώντος – κατά τον Λεβινάς – εξανεμίζεται κάποιες στιγμές μπροστά στην απώλεια…
Ο Ντέιβιντ Μπόουι και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν είναι πια εδώ. Εκτός από τους δικούς τους ανθρώπους και κάποιοι από εμάς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι συνεχίζουν να καταγράφουν με ήχους και εικόνες την καθημερινότητά μας…
