Θα ξεκινήσω από τους γνωστούς στόκους που με μαθηματική βεβαιότητα αντιδράσεων αγέλης εξοργίστηκαν ήδη από τον τίτλο, πριν καν διαβάσουν το κείμενο: η δολοφονία... των σκιτσογράφων και συντακτών της πλουραλιστικής, αριστερο-αναρχοαυτόνομης εφημερίδας είναι εξορισμού έγκλημα μίσους. Οι δράστες είναι, πρακτικά, υπάνθρωποι, καθώς απάντησαν σε αυτό που θεώρησαν προσβολή με αφαίρεση της ζωής των «αντιπάλων» τους.
Πάμε, τώρα, από την ίδια την ενέργεια σε μερικές από τις προεκτάσεις της.
Η «σάτιρα» της Charlie Hebdo ανέδιδε εδώ και χρόνια ένα άρωμα φανατικού δυτικισμού. Μοιάζοντας με προέκταση του «καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται», η πολιτική δημοσίευσης της εφημερίδας σατίριζε (συνήθως με φτηνό χιούμορ) τόσο τον ευρωπαϊκό συντηρητισμό (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια), όσο και τον ισλαμικό συντηρητισμό (συνήθως με αφορμή γεγονότα σε ισλαμικές χώρες). Μόνο που σ' αυτήν την φαινομενική συνέπεια, υπήρχε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: Η Charlie Hebdo δεν βρισκόταν σε ισλαμική χώρα.
Αντιθέτως, βρισκόταν και δραστηριοποιούνταν στην Γαλλία, μια από τις κραταιές αποικιοκρατικές δυνάμεις, ρητά ή υπόρρητα χριστιανική, με γκετοποιημένους μουσουλμάνους πολίτες - πρώην σκλάβους και ενεργό συμμετοχή σε σειρά «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων της, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, συνασπισμένης Δύσης υπό το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Επίσης, η Γαλλία βρίσκεται στον πυρήνα του πολιτικού σχεδιασμού της Ευρώπης-φρούριο, με αντιμεταναστευτικές πολιτικές που κοστίζουν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές προσφύγων κάθε χρόνο. Η Charlie Hebdo με το ένα χέρι κατεδίκαζε αυτές τις πολιτικές και με το άλλο χέρι τις νομιμοποιούσε, αναπαράγοντας και θεμελιώνοντας «πολιτικά» σ' ένα αριστερόστροφο πλαίσιο, όλα τα στερεότυπα μίσους των Δυτικών λευκών για τους άραβες, τους μουσουλμάνους (όχι το Ισλάμ καθ' εαυτό), την κουλτούρα τους, τον τρόπο ζωής τους.
Ήταν ακριβώς μετά την 11η Σεπτεμβρίου και μέσα στην έξαρση μίσους του δυτικού, λευκού κόσμου για κάθε τί που θύμιζε ανατολική κουλτούρα, έστω και με περιφερειακή σχέση με τη θρησκεία, που η Charlie Hebdo επέλεξε να αναδείξει (στην Ευρώπη) το δήθεν πρόβλημα του ισλαμικού φονταμενταλισμού (στην Μ. Ανατολή). Με το πρόσχημα της άσκησης κριτικής διά της σάτιρας προς κάθε κατεύθυνση, κατέφυγε πολλές φορές σε μισογύνικα, καθαρά και συγκεκαλυμμένα ρατσιστικά και, συνήθως ισλαμοφοβικά κλισέ.
Σ' αυτό το σημείο, είναι καλό να θυμόμαστε ότι η σάτιρα επιτίθεται στον ισχυρό, στην εξουσία. Σάτιρα του αδύναμου δεν νοείται, είναι κοινή βλακεία, εξυπνακισμός ή σκατοψυχιά. Δεν είναι δυνατόν να αφορίζεις, να γενικεύεις, να εκτοξεύεις μύδρους εναντίον των μουσουλμάνων (όχι του Ισλάμ ως θρησκείας), ξεχνώντας ότι αυτοί είναι οι β' ή και γ' κατηγορίας πολίτες στην χώρα σου, άσχετα αν είναι φανατικοί, απλώς πιστοί, κατ' όνομα ή και δεν πιστεύουν καθόλου αλλά ανήκουν σε κοινότητα με έντονο ισλαμικό στοιχείο (οικογένεια, γειτονιά, κ.ο.κ.).
Αυτοί οι άνθρωποι, αργά ή γρήγορα, θα θεωρήσουν προσωπική αυτήν την προσβολή. Ναι, είναι παράλογο αυτό· ναι, δεν είναι ορθή σκέψη· ο καταπιεσμένος όμως δεν μπορεί, δεν προλαβαίνει να σκεφτεί ορθά, αναλυτικά, ψύχραιμα. Είναι καταδικασμένος από το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα που κι εσύ αντιλαμβάνεσαι ως καταπιεστικό να πουλάει και το κορμί του ακόμα στον βωμό της δουλειάς ή της μικροπαραβατικότητας - όταν δεν έχει άλλα περιθώρια - για να ταΐσει άλλα δύο, τρία ή περισσότερα στόματα των ανθρώπων που αγαπάει.
Όπως ειπώθηκε από κάποιον μουσουλμάνο στο twitter, η επίθεση αυτή ήταν 100% αδικαιολόγητη αλλά και 100% αναμενόμενη. Όπως και η υποκριτική διαχείρισή της από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και τα ακροδεξιά σκατά που σατίριζε η Charlie Hebdo.
Κρίμα.
