Φεβρουάριος 1996: Το περιοδικό Nitro ετοιμάζει ένα μεγάλο πολυπρόσωπο φωτογραφικό αφιέρωμα στο Ελληνικό Θέατρο...
στα πρότυπα των αντίστοιχων αφιερωμάτων που είχε ξεκινήσει τότε το Vanity Fair.
Η φωτογράφηση της ήταν η πιο επεισοδιακή-και απαιτητική- από όλες. Η Αλίκη έπρεπε να φωτογραφηθεί μέρα μεσημέρι στο Ζάππειο, πλαισιωμένη από μια Φιλαρμονική Ορχήστρα..
.Η φωτογράφηση έγινε στις 12 Φεβρουαρίου του 1996. Έμελλε να είναι η τελευταία της ηθοποιού...
"Εκεί που το Ζάππειο ήταν άδειο με το που εμφανίστηκε η Αλίκη εμφανίστηκε μαζί της και ένα αόρατο μέχρι τότε κοινό- άλλος να της ζητάει να φωτογραφηθεί μαζί της, άλλος να τη συγχαίρει, άλλος να της λέει γειά και άλλοι να τη χαζεύουν γύρω γύρω" γράφει ο Γιώργος Πανόπουλος
"Με το πάμε του φωτογράφου η μπάντα κάνοντας της έκπληξη άρχισε να παίζει τα τραγούδια της κι η Αλίκη φωτίστηκε ολόκληρη από το trademark χαμόγελο της.
Η ταινία είχε στηθεί, η σούπερσταρ ήταν εδώ. Κια έφτασε η ώρα να φύγουμε από το Ζάππειο.
Και τη ρωτάω βγαίνοντας στην Ηρώδου Αττικού, εγώ ο πιο αποπροσαναστόλιστος οδηγός; "Δεξιά ή αριστερά;" "Αριστερά" μου λέει. Επειδή είμαι και γώ αφηρημένος καταλαβαίνω οτι κάτι πάει στραβά πηγαίνοντας αριστερά. Δε λέω τίποτα μέχρι που βλέπω όλες τις λωρίδες του δρόμου να'ρχονται ανάποδα. Αστυνόμοι σφυρίζουν, εγώ σε πανικό και η Αλίκη ψύχραιμη.
Ο αστυνομικός που μας σταματάει έξω από το Προεδρικό Μέγαρο πλησιάζει αγριεμένος, η Αλίκη κατεβάζει το τζάμι, αυτός την αναγνωρίζει, οι τόνοι πέφτουν.
"Μα δε βλέπετε ότι είσαστε ανάποδα στο δρόμο;" Και η Αλίκη:"Έλα βρε αγόρι μου, να εδώ πιο πάνω στρίβω, στην επόμενη γωνία μένω. Και σε παρακαλώ, προσέξτε τ' αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω μας να μη μας χτυπήσουν!"
Το μπρίο, το μοναδικό χιούμορ και η αειθαλής λάμψη της Αλίκης ήταν εκεί. Αυτό που κανείς δεν γνώριζε ήταν ο τι η αδυσώπητη αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.
Η Αλίκη θα έφευγε από την Αθήνα για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και τις παραστάσεις της "Μελωδίας της Ευτυχίας".
Οι μικρές ενοχλήσεις που θα οδηγούσαν στη διάγνωση του καρκίνου , την ταλαιπωρούσαν ήδη, αλλά εκείνη γεννημένη θεατρίνα τις έκρυβε από όλους. Θα έδινε την τελευταία της παράσταση στο τέλος του Απριλίου. Η δική της αυλαία θα έπεφτε στις 23 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς
