Σεβαστή η προσπάθεια του κ. Λάκη να προσπαθεί να εντυπωσιάσει το κοινό του χρησιμοποιώντας, εκτός από την ευφυΐα του και το λεπτό του χιούμορ και τις λογοτεχνικές του γνώσεις, όμως... θα ήθελα να του επισημάνω πως πριν ανοίξει το στόμα του για να παραγάγει προοδευτικά χάχανα, καλόν θα ήτο να διαβάζει και καμιά σελίδα πού και πού, ή κι αν δεν διαβάζει, να ρωτάει κάναν διαβασμένο που λένε.
Αυτό γράφει ο γνωστός συγγραφέας και αρθρογράφος Τάκης Θεοδωρόπουλος στη στήλη του στην εφημερίδα Καθημερινή, με τίτλο «Ο Ηλίθιος και ο «πρυτάνης»:
Με πληροφόρησαν λοιπόν πως στην προχθεσινή εκπομπή του πέτυχε υψηλά επίπεδα τηλεθέασης όταν, με το πονηρούτσικο ύφος του και το βλεμματάκι που κοιτάζει πάντα από κάτω προς τα πάνω, είπε πως είναι κρίμα που ο Ντοστογιέφσκι δεν γνώρισε τον Σταύρο Θεοδωράκη διότι θα του είχε αφιερώσει τον «Ηλίθιο».
Ο άνθρωπος, γνωρίζοντας προφανώς το έργο μόνον από τον τίτλο του, έχοντας τις ίδιες λογοτεχνικές γνώσεις που έχει ο μέσος συμπατριώτης μας, κοινώς καλός ο Τσιφόρος αλλά λίγο βαρύς, ρε παιδί μου, θεωρεί πως ο «Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι περιγράφει τη ζωή κάποιου ηλιθίου στην κυριολεξία.
Απλώς θα είχε ενδιαφέρον να μάθαινε πως ο πρίγκιπας Μίσκιν, ο πρωταγωνιστής του «Ηλιθίου», είναι από τους πιο θετικούς χαρακτήρες του μεγάλου Ρώσου, και ότι πολύ μελάνι έχει χυθεί για τη σχέση του με τη μορφή του Χριστού. Και ότι ακριβώς ο Ντοστογιέφσκι τον λέει Ηλίθιο για να αναδείξει την αγνότητα του χαρακτήρα του αντιπαραβάλλοντάς τον με την «εξυπνάδα» των διαφόρων άθλιων, παραδόπιστων και καιροσκόπων που τον περιβάλλουν.
Προσωπικά δεν ξέρω αν ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει σχέση ως χαρακτήρας με τον πρίγκιπα Μίσκιν, εκείνο που ξέρω είναι ότι το μορφωτικό επίπεδο των προσώπων που έχουν δημόσιο ρόλο όπως ο κ. Λάκης πρέπει να ανέβει επειγόντως, έστω με την επαναφορά τους στα θρανία της Μέσης Εκπαίδευσης. Θα ήθελα επίσης να τον συμβουλεύσω, αν ποτέ πέσει στα χέρια του ένα μυθιστόρημα με το όνομα «Το κόκκινο και το μαύρο», κάποιου ονόματι Σταντάλ, να μην ψάχνει στις σελίδες του τα δύο χρώματα διότι θα απογοητευθεί. Εκτός πια κι αν προτιμά το «Ροζ και το πράσινο» του ίδιου συγγραφέα, του οποίου όμως κι αυτού οι σελίδες είναι ασπρόμαυρες. Δεν ξέρω αν κυκλοφορεί σε Κλασικά Εικονογραφημένα.
Και απ’ τον κ. Λάκη στον κ. Λαφαζάνη, την εθνική εφεδρεία, ο οποίος μπορεί να μη μιλάει για λογοτεχνία, ειδικεύεται όμως στον τομέα της έρευνας. Είπε λοιπόν το πολύ απλό ο άνθρωπος, αγανακτισμένος με το πείσμα του «πρυτάνη» –όπως τον αποκάλεσε φοιτητής– κ. Φορτσάκη, πως ζούμε στο 2014 και πού ακούστηκε το 2014 τα κόμματα να μην έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο.
Επιτέλους, κάποιος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και τον «πρυτάνη» στη δική του. Διότι είναι σαφές ότι ο έλεγχος στην είσοδο των χώρων του πανεπιστημίου στοχεύει στην «παρεμπόδιση κοινωνικών γεγονότων που δίνουν άλλη διάσταση στην αναγκαία διδασκαλία και έρευνα», όπως έγραφε χθες η «Αυγή», επισημαίνοντας πως για κάτι τέτοια στο Χονγκ Κονγκ ξεσηκώνεται ο κόσμος. Ο εστί μεθερμηνευόμενον: η έρευνα και η διδασκαλία είναι αναγκαίο κακό, η ουσία όμως είναι η παράτα της κομματικής ντουντούκας, τα ντου στις συνεδριάσεις του «πρυτάνη» και το «ψωμί παιδεία ελευθερία» – αμάν πια, ούτε ένα καινούργιο σύνθημα δεν μπορούν να βρουν τα σαΐνια.
Διότι, βέβαια, όταν διεκδικούν τη συλλογική τους προσέλευση στις συνεδριάσεις δεν εννοούν ότι θα παρεμβαίνουν στις αποφάσεις επί εκπαιδευτικών θεμάτων που αγνοούν, όπως ο κ. Λάκης τον Ντοστογιέφσκι, απλώς θα τους δίνεται η ευκαιρία να θυμίζουν την παρουσία τους για να ξέρουμε πως το φοιτητικό κίνημα ποτέ δεν πεθαίνει. Να σημειώσω ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, οι αγωνιστές που είχαν καταλάβει χθες το γραφείο του «πρυτάνη» κ. Φορτσάκη απεχώρησαν για να συμμετάσχουν στα Χαυτεία, σε ωραία εκδήλωση κατά του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές, και κατά παντός Ηλιθίου και Ντοστογιέφσκι γενικώς που θα έλεγε και ο κ. Λάκης» καταλήγει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος.
