Της Μένης Λυσαρίδου, Προέδρου του δ.σ. ΚΘΒΕ
«Σας ευχαριστούμε πολύ που μας σκέφτεστε και μας θυμάστε. Ευχαριστούμε πολύ το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (…
)
Τα παιδιά του δημοτικού σχολείου από το Καστελόριζο, Απρίλιος 2014»
Αυτό το ιδιόγραφο σημείωμα με την παιδική γραφή που έφτασε πριν λίγες μέρες στο γραφείο μου, από την τελευταία γραμμή της Ελλάδας στο Βασιλικό Θέατρο, είναι η αφορμή γι’ αυτό το άρθρο και, φυσικά, η απάντηση στην ερώτηση –που δέχομαι πλέον συχνά- τί με ευχαρίστησε περισσότερο κατά τη διάρκεια της 11μηνης πλέον θητεία μου στη θέση της Προέδρου του δ.σ. του ΚΘΒΕ.
Ομολογώ όμως ότι είναι πολύ συγκινητικό, γιατί επισφραγίζει την επιτυχία ενός από τους στόχους που βάλαμε εξαρχής. Έναν στόχο – προϋπόθεση για την συνολική επιτυχία του ΚΘΒΕ. Να ανοίξουμε το Κρατικό στην κοινωνία. Γιατί όπως μια θεατρική παράσταση για να γεννηθεί έχει ανάγκη από κοινό, έτσι και ένα Κρατικό Θέατρο για να αναγεννηθεί πρέπει να βρει το κοινό του. Και φέτος το ΚΘΒΕ βρίσκει το κοινό του όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά σε όλη την Ελλάδα με συγκεκριμένες ενέργειες…
Ποιες είναι αυτές; Θα μπορούσα να μιλήσω για τη στοχευμένη αρτιότητα του καλλιτεχνικού προγράμματος που φέρει την υπογραφή του Γιάννη Βούρου ή την ποιότητα των παραγωγών που απεικονίζουν τη δουλειά που γίνεται πίσω από τη σκηνή. Ούτε για την τιμολογιακή πολιτική που ανοίγει την πόρτα για όλους στο Θέατρο, ούτε για το 39% της αύξησης στους θεατές ή το 34% στα ίδια έσοδα, ούτε για τις συνεργασίες με τους φορείς της πόλης, όπως την ΠΕΕΒΕ, το ΑΠΘ, το Τελλόγλειο, ανεξάρτητες ομάδες κ.ά.
Στέκομαι όμως στον κόσμο που μπαίνει από τη βόλτα της παραλίας στο γραφείο για να πει μια καλημέρα, ένα μπράβο ή μια παρατήρηση, στους εργαζόμενους που περνούν την ανοιχτή πλέον πόρτα της προέδρου για να συζητήσουν μαζί μου σκέψεις για το ΚΘΒΕ, στα δεκάδες ευχαριστήρια που πρωτοκολλώνται στο Κρατικό, στα δάνεια σε φροντιστηριακό υλικό σε ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο και εργάζονται για την τέχνη ή σε συλλογικές προσπάθειες, στις σχέσεις που αναπτύσσουμε με φορείς όπως το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του ΟΚΑΝΑ, τα σχολεία της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο, Το χαμόγελο του Παιδιού, το Σύλλογο Φίλων και Οικογενειών του Νοσοκομείου Ημέρας του ΨΝΘ, τα
Παιδικά Χωριά SOS Πλαγιαρίου και Ελληνικό Φιλύρου, το Make A Wish κ.ά.
Είναι όλα αυτά που εκπληρώνουν αυτό που μου καρφώθηκε («σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις»…) από την πρώτη ώρα που διάβασα τον ιδρυτικό νόμο: τον κοινωνικό ρόλο του Κρατικού Θεάτρου. Ένα ρόλο που δεν απαλείφεται στο πέρασμα του χρόνου. Και που σήμερα πάλι, λόγω της οικονομικής κρίσης, περισσότερο από ποτέ το ΚΘΒΕ οφείλει να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον καταστατικό του ρόλο.
Υ.Γ.: Πως, λοιπόν, να «απολογηθείς» (για όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα) στα παιδιά από το Καστελλόριζο; Κι όλα τ’ άλλα παιδιά, μικρά και μεγάλα, που αρχίζουν σιγά και σιγά και βλέπουν το ΚΘΒΕ σαν ένα στήριγμα στα όνειρά τους;
