1958, στην ταινία «Η κυρά μας η μαμή», στον ρόλο μίας απελπισμένης χωριάτισσας μητέρας, που έχει φέρει το μωρό της, να το κάνει καλά η μαμή Γεωργία Βασιλειάδου.
Αν και δεν είχε παντρευτεί ποτέ και δεν είχε αποκτήσει παιδιά, έχει μείνει στο μυαλό μας σαν την, συνήθως Κωνσταντινουπολίτισσα, τσαμπουκαλού και τις περισσότερες φορές υπερπροστατευτική μητέρα του Κώστα Βουτσά.
Για αυτό, όταν τον Γενάρη του 1987 η Μαίρη Μεταξά εισήχθη στο Σισμανόγλειο νοσοκομείο με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα -ήταν δεινή καπνίστρια- μόνο ο Κώστας Βουτσάς ήταν κοντά της εκείνες τις δύσκολες ώρες και μόνο αυτός παρέμεινε δίπλα της, μέχρι τις 10 Ιανουαρίου, που «έφυγε» για πάντα από κοντά μας.
Στον πιο απομακρυσμένο τάφο, δίπλα στη μάντρα του Νεκροταφείου Ζωγράφου, έκλεισε η μοναχική πορεία της ηθοποιού.
Γύρω στα 50 άτομα -ίσως και λιγότερα- συνόδεψαν τη σορό της κι όλοι παλιοί συνάδελφοι.
Ούτε ένας συγγενής.
Ο Αρτέμης Μάτσας –στον επικήδειο που εκφώνησε- πρόσθεσε με κάποια δίκαιη σκληρότητα: «…Έφυγες τυλιγμένη στη μοναξιά. Αλλά ο θάνατος στην εποχή μας θέλει δημόσιες σχέσεις»!!!
Τα λόγια του επιβεβαιώθηκαν λίγο μετά.
Δεν προσφέρθηκε καφές στο κυλικείο του κοιμητηρίου, γιατί δεν υπήρχε κανείς συγγενής για συλλυπητήρια!
Η κηδεία της έγινε με έξοδα του ταμείου Αλληλοβοήθειας του ΣΕΗ, το οποίο είχε αναλάβει και τα έξοδα της νοσηλείας της.
Μάρω Μπουρδάκου
