"Οι Διαβολογυναίκες" σε επανέκδοση

Η New Star κυκλοφορεί στους κινηματογράφους σε επανέκδοση από την Πέμπτη 8 Αυγούστου το αριστουργηματικό θρίλερ του Ανρί Ζ. Κλουζό "ΟΙ ΔΙΑΒΟΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ", με τις Σιμόν Σινιορέ και Βέρα Κλουζό. 

Από τα ...
ποιοτικότερα έργα του παγκόσμιου κινηματογράφου, το αποκορύφωμα της καλλιτεχνικής υπόστασης του Κλουζό! 

Ένα παιχνίδι θανάτου για τρεις, ένα παιχνίδι αγωνίας για όλους... 

Μια ταινία για την ενοχή και τη συνενοχή, για την αθωότητα και την αμαρτία. 

Ο θεατής παγιδεύεται συναισθηματικά από τη σκηνοθετική λογική, βυθίζεται συνειδητά μέσα στον κόσμο της αμαρτίας των ηρώων, φορτώνεται τις ενοχές τους... 

Υπόθεση 

Δύο γυναίκες , η σύζυγος Κριστίνα (Βέρα Κλουζό) κι η ερωμένη Νικόλ (Σιμόν Σινιορέ), αποφασίζουν να δολοφονήσουν τον άντρα που έχει κάνει δύσκολη τη ζωή τους. O Μισέλ (Πολ Μορίς), ένα αντιπαθητικό , δεσποτικό αρσενικό, συμπεριφέρεται με τέτοιο απαράδεκτο τρόπο που η δολοφονία του μοιάζει απόλυτα αιτιολογημένη. 

Το σχολείο του οποίου είναι ιδιοκτήτης και διευθυντής έχει ολιγοήμερες διακοπές, τις οποίες εκμεταλλεύονται οι δύο γυναίκες για να εφαρμόσουν το σχέδιό τους. Τον παρασύρουν στην ιδιωτική κατοικία της Νικόλ όπου τον δολοφονούν, ποτίζοντάς τον με υπνωτικό και πνίγοντας τον στην μπανιέρα. Επιστρέφουν στο σχολείο με το πτώμα κι εκμεταλλευόμενες την αργία το ρίχνουν στην πισίνα. 

Όμως μερικές μέρες μετά όταν η πισίνα αδειάζει για να καθαριστεί δεν υπάρχει πια πτώμα! Συγχρόνως, ένας μαθητής επιμένει ότι έχει δει τον διευθυντή, ενώ το καθαριστήριο στέλνει πίσω, καθαρό και σιδερωμένο, το κουστούμι που φορούσε τη βραδιά που δολοφονήθηκε... 

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο όταν στην αναμνηστική σχολική φωτογραφία, στο φόντο αχνοφαίνεται το πρόσωπο του "δολοφονηθέντος"... Η θρησκόληπτη κι υστερική Κριστίνα αρχίζει να καταρρέει κι η εύθραυστη υγεία της κλονίζεται, ενώ η Νικόλ προσπαθεί να βρει κάποια άκρη παραμένοντας τέρας ψυχραιμίας και καπνίζοντας αρειμανίως... 

"LES DIABOLIQUES" Γαλλία, 1955 - Ασπρόμαυρη (114΄)

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Ανρί-Ζορζ Κλουζό

Σενάριο: Ανρί-Ζορζ Κλουζό, Φρεντερίκ Γκρεντέλ, Ρενέ Μασόν, Ζερόμ Τζερομινί

Συγγραφείς: Πιερ Μπουαλό-Τομάς Ναρσεζάκ

Φωτογραφία: Αρμάντ Τιράρ

Παραγωγοί: Ανρί-Ζορζ Κλουζό, Λουί Ντε Μασίρ

Μουσική: Ζορζ Βαν Παρί 

Πρωταγωνιστούν: Σιμόν Σινιορέ, Βέρα Κλουζό, Πολ Μορίς, Σαρλς Βανέλ, Ζαν Μπροχάρ, Μισέλ Σερό, Τερές Ντορνί 

Στις λίστες των καλύτερων θρίλερ όλων των εποχών 

'Ένα παιχνίδι θανάτου για τρεις, ένα παιχνίδι αγωνίας για όλους", όπως χαρακτηριστικά έχει γραφτεί κατά κόρον για την ταινία... 

Ο σκηνοθέτης της Ανρί Ζορζ Κλουζό είχε τους λόγους του όταν εν έτει 1955 ζητούσε από τους θεατές που μόλις είχαν δει την ταινία να μην αποκαλύπτουν το τέλος της ταινίας σε όσους δεν την είχαν ακόμη δει! "Μη γίνετε κι εσείς διαβολικοί, μην αποκαλύπτετε το τέλος της ταινίας!", είχε πει χαρακτηριστικά. 

Τι συμβαίνει στο τέλος; Εννοείται ότι δεν πρόκειται να σας αποκαλύψουμε τίποτα. Στα τελευταία 10 λεπτά της ταινίας ο Κλουζό μας οδηγεί με μοναδική μαεστρία στην τελική (;) σατανική λύση του μυστηρίου! Στους σκοτεινούς διαδρόμους του σχολείου εκτυλίσσονται σκηνές που σου σηκώνουν την τρίχα. Μέσα από παιχνίδια με σκιές κι ήχους μας αποκαλύπτει αργά και βασανιστικά - ιδιαίτερα για τη Κριστίνα την αλήθεια. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι; Ακόμα και στο τέλος δεν είναι κανείς απόλυτα σίγουρος για το ποιος έστησε παγίδα σε ποιον! Ποιος τελικά έμεινε ζωντανός, ποιος πέθανε... 

Μια ταινία που εξακολουθεί μετά από 58 χρόνια να φιγουράρει στις λίστες των καλύτερων θρίλερ όλων των εποχών κι όχι άδικα. Και αυτό από μόνο του τα λέει όλα... 

Και λίγα λόγια για τον τίτλο της ταινίας "Les Diaboliques". Το επίθετο δεν αποσαφηνίζει το φύλο του διαβολικού όντος! Τυγχάνει να γράφεται το ίδιο και για το αρσενικό και για το θηλυκό γένος... 

Εκπληκτική ταινία, αναπάντεχη ανατροπή 

Μια εκπληκτική δημιουργία του κλασικού γαλλικού κινηματογράφου, η οποία διχάζει ακόμα και σήμερα κι ας έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε! Ο Ανρί Ζορζ Κλουζό πετυχαίνει ατμόσφαιρα κλειστοφοβικού σασπένς χωρίς τη χρήση της μουσικής, αλλά με φυσικούς ήχους και τους ανάλογους φωτισμούς. Στο τελευταίο πεντάλεπτο η ανατροπή είναι τόσο δυνατή και αναπάντεχη που ακόμα και ο πιο ψυλλιασμένος θεατής δεν θα το υποψιαστεί καν... 

Οι δύο (διαβολο)γυναίκες, αν και είναι τόσο διαφορετικές όσον αφορά το χαρακτήρα -η μία είναι ψυχρή, απαθής και αδίστακτη και η άλλη πιο ευαίσθητη, φοβισμένη και επιφυλακτική- ενώνουν τις δυνάμεις τους και καταφέρνουν να συναρπάσουν! 

Μια ταινία αντάξια των ταινιών του Χίτσκοκ. Ακόμη, στους μετέπειτα καιρούς, αυτή η ταινία επηρέασε άμεσα το Χόλιγουντ, γιατί πάνω σε αυτή στηρίχτηκαν αμέτρητες χολιγουντιανές ταινίες τρόμου, όμως καμία δεν απέκτησε αυτή την αγριότητα των "Διαβολογυναικών"! 

"Να διασκεδάσω το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας" 

"Ήθελα μόνο να διασκεδάσω τον εαυτό μου και το μικρό παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας -το παιδί που κρυμμένο κάτω από τα σκεπάσματα μας παρακαλά 'τρόμαξε με'", είχε δηλώσει ο Κλουζό για την ταινία του που, μαζί με Το Μεροκάματο του τρόμου/ Le Salaire de la peur αποτελούν τις δύο πιο φημισμένες ταινίες του. 

Σκηνοθέτης, αλλά και σεναριογράφος ταινιών θρίλερ, ο Κλουζό έχει θεωρηθεί όχι άδικα ως "ο Γάλλος Άλφρεντ Χίτσκοκ"... 

Είναι οι Διαβολογυναίκες κοντά -τόσο θεματικά όσο και αισθητικά- σε αρκετές ταινίες του Χίτσκοκ, καθώς έχουν ως κοινό τόπο με το χιτσκοκικό έργο, την εκκρεμότητα και την αγωνία (σασπένς). Η κύρια διαφορά που έχει το σινεμά του Κλουζό απ’ αυτό του Χίτσκοκ, είναι η απουσία του χιούμορ και του σαρκασμού - βασικών στοιχείων στο χιτσκοκικό έργο. Μια απουσία, που στην περίπτωση του Κλουζό, οδηγεί στην κατασκευή μιας μαύρης εκδοχής του κόσμου, μιας απαισιόδοξης και άκρως αρνητικής προσέγγισης των προσώπων του μύθου. 

Μια ταινία για την ενοχή και τη συνενοχή, για την αθωότητα και την αμαρτία 

Ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου, οι Διαβολογυναίκες, είναι μια ταινία για την ενοχή και την συνενοχή, για την αθωότητα και την αμαρτία. Αλλά επίσης κυρίως είναι μια ταινία για το δίπολο θύμα-θύτης και για τη σχέση του θεατή με τα δρώμενα της κινηματογραφικής ταινίας. Έχοντας ως κορυφή του ερωτικού τριγώνου έναν καταπιεστικό και αυταρχικό διευθυντή ιδιωτικού σχολείου (θύτης) και ως άλλες κορυφές την καταπιεσμένη σύζυγό του (θύμα) και την όχι τόσο αθώα ερωμένη του, η σκηνοθεσία επιβάλει ένα κλίμα αμοραλισμού. 

Η ηθική ανεκτικότητα (ή ο αμοραλισμός), με την οποία ο θεατής αντιμετωπίζει τις δυο ηρωίδες, όπως και η αναζήτηση μιας ηθικής αιτιολόγησης (για τη δολοφονία) έχει τη βάση της στην σχεδίαση των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Είναι καταρχήν ο θύτης-άνδρας, που ορίζεται ως ο απόλυτος εξουσιαστής των γυναικών, ένας σαδιστής κυρίαρχος της ζωής τους, ο οποίος αντλεί ηδονή από τη σαδιστική συμπεριφορά του απέναντι στις δύο γυναίκες. Είναι επίσης η γυναίκα-θύμα, που σχεδιάζεται με βάση τα στερεότυπα της γυναικείας παθητικότητας και ανεκτικότητας, και η οποία βρίσκεται παγιδευμένη μέσα στην αδιέξοδη παθητικότητα της, καθώς είναι ένα πρόσωπο αθώο. 

Όπως είναι φυσικό, η συμπάθεια προς το θύμα (γυναίκα) που χαρακτηρίζει τη στάση του θεατή είναι προφανής και εύλογη. Μετέωρη ανάμεσα στα δύο πρόσωπα (και με κομβικό ρόλο μέσα στην μυθοπλασία), η ερωμένη αποτελεί ένα πρόσωπο-κλειδί, καθώς είναι ένας χαρακτήρας ηθικά και συναισθηματικά αμφίσημος: έχει διαταράξει τη συζυγική ευτυχία (άρα είναι συνένοχη της απιστίας), αλλά ταυτόχρονα βοηθά την σύζυγο να λυτρωθεί από τα βάσανά της (εξιλεώνεται για την αμαρτία της απιστίας). Είναι ένα πρόσωπο αινιγματικό και διφορούμενο, που διαρκώς υποκινεί την αμφιβολία του θεατή απέναντι στα δρώμενα της ταινίας, που τον διατηρεί σε μια κατάσταση διαρκούς εκκρεμότητας... 

Ανατροπή στις ευαίσθητες ισορροπίες αυτού του δίπολου θα φέρει η δολοφονία του άνδρα, καθώςαντιστρέφει τους ρόλους θύμα-θύτης. Η πράξη του φόνου αποτελεί ένα κομβικό σημείο στη μυθοπλασία που μεταλλάσσει την οπτική του σκηνοθέτη πάνω στα πρόσωπα. Αποτελεί μια αντιστροφή στο δίπολο θύμα (γυναίκα)-θύτης (άνδρας) καθώς οι ρόλοι των προσώπων (και οι σημασίες) αλλάζουν. 

Αυτή η αλλαγή στις σημασίες του δίπολου άνδρας-γυναίκα (όπου ο άνδρας ορίζεται ως θύτης και η γυναίκα ως θύμα) παγιδεύει και τον θεατή, αφού μέσα από τη συμπάθεια του για το ασθενές μέρος του δίπολου (γυναίκα) οδηγείται ασυνείδητα στον αμοραλισμό που η σκηνοθεσία επιβάλλει. 

Ταυτιζόμενος ο θεατή με το ζευγάρι των γυναικών, τόσο στις προσπάθειες του για δολοφονία του άνδρα, όσο και στις αγωνιώδεις απόπειρές τους για ανεύρεση του απολεσθέντος πτώματος, γίνεται συναισθηματικά συμμέτοχος στην διάπραξη του φόνου, ένας ακούσιος οπτικός συνένοχος των πράξεών τους.

πηγη