Η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα σε δύο συμπληγάδες. Η μία είναι η Γερμανία, η οποία φτάνει μέχρι εδώ με το μνημόνιο.
Τώρα η Γερμανία θα τρίβει τα χέρια της, όσο βλέπει ότι ...γίνονται βαρβαρότητες εδώ πέρα. Διότι αυτό θέλουν για να μην πληρώσουν τις αποζημιώσεις. Να λένε: Γιατί να δώσουμε σε αυτούς τους βάρβαρους τους Έλληνες τις αποζημιώσεις; Που κάνουνε χειρότερα σήμερα, απ’ ότι κάναμε εμείς άλλοτε; [...] Βρισκόμαστε λοιπόν ανάμεσα σε συμπληγάδες. Την Γερμανία από τη μια, και την Χρυσή Αυγή από την άλλη. Αν δεν καταλάβουμε ότι τη μία συμπληγάδα την τρέφει η άλλη… δεν θα βγούμε ποτέ από αυτό το αδιέξοδο [...] Ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr, με αφορμή την ομιλία της ομότεχνής του, για την γενική κατάσταση της χώρας, όπως ο ίδιος την βιώνει.
Κρ.Π.: Να θυμίσουμε, ότι η καταξιωμένη ποιήτρια Κική Δημουλά, είχε συνυπογράψει με άλλες 31 προσωπικότητες το κείμενο με τίτλο «Τολμήστε» προς τους πολιτικούς της χώρας, και επίσης είχε μιλήσει στην Herald Tribun για την κατάσταση στην Ελλάδα...
Ν.Β.: Ναι, κι έλεγε αυτά τα οποία γίνονται! Δεν τά ‘κρυβε. Ήταν μια αρκετά καλή δήλωση. Μου έκανε εντύπωση.
Κρ.Π.: Σχετικά με την ομιλία της, που είπε μεταξύ άλλων, ότι «Πάντως εάν πάει κανείς στην πλατεία της Κυψέλης, δεν έχει χώρο να πατήσει. Στα δε παγκάκια κάθονται άνθρωποι ξένοι - πολύ φυσικό βέβαια πώς να περάσουν την ώρα τους - και παίζουν κάτι δικά τους χαρτιά και με χαρτάκια γεμίζει ο τόπος. Βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί, αυτό είναι μια πραγματικότητα, βεβαίως τους αγαπάμε τους ξένους αφού φύγαν από εκεί για έλθουν και να ζήσουν να δουλέψουν αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι.», και εξαιτίας της δημιουργήθηκαν τόσες συζητήσεις, τί έχετε να πείτε;
Ν.Β.: Τώρα για… παγκάκια θα μιλάμε; Σήμερα διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα για μια εξόριστη Αφγανή που ήρθε εδώ με τα τρία παιδιά της, περνώντας από το Ιράν, από βουνά, από τη Μικρά Ασία, από την Κωνσταντινούπολη, για να βρει μια καλύτερη ζωή. Και τι βρήκε; Κάθισε σε ένα πάγκο, στο Πεδίον του Άρεως, και της επετέθησαν γυναίκες, Ελληνίδες, οι οποίες την έσπρωξαν να φύγει από τον πάγκο και άρχισαν να την ξυλοκοπάνε, και σώθηκε τρέχοντας... Θέλω να πω, τι θα γίνει; Τώρα θα αρχίσουμε να πολεμάμε για παγκάκια;
Όμως έκτοτε, διάβασα και το κείμενο της ομιλίας της Κικής Δημουλά, και το βρήκα απλώς νοσταλγικό για ένα καλύτερο παρελθόν. Αλλά διόλου ρατσιστικό. Η κατάσταση στην Κυψέλη -η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της γης μετά το Τόκιο- έχει γίνει αφόρητη στους δημόσιους χώρους, όπως μου είπε μία φίλη μου που έχει παιδιά. Πράγματι δεν βρίσκεις να κάτσεις. Είναι θέμα του Δήμου να διαθέσει χώρους αν υπάρχουν. Αυτό εννοούσε η ποιήτρια. Έτσι το άκουσα. Άρα, πολύ κακό για το τίποτα...
Όχι, όμως, ακριβώς, γιατί το πρόβλημα των μεταναστών αφορά την Ευρώπη που δεν μας βοηθά να το λύσουμε.
Ο κύριος Σαμαράς είχε πει προεκλογικά, ότι οι παιδικοί σταθμοί έχουν γεμίσει από παιδιά μεταναστών και δεν έχουν χώρο για τους Έλληνες. Και τώρα, οι Χρυσαυγίτες ανοίγουν βρεφονηπιακούς σταθμούς μόνο για Έλληνες. Μα, είμαστε καλά;
Κρ.Π.: Η κυρία Δημουλά, απάντησε ότι «θέλει να την σκοτώσει την Χρυσή Αυγή».
Ν.Β.: Και η Χρυσή Αυγή θα σκοτώσει εμάς πρώτα, πριν προλάβουμε να την σκοτώσουμε εμείς! Και πρώτα από όλα θα σκοτώσουν τον τουρισμό μας, δηλαδή τα προς το ζην, έτσι όπως φέρονται.
Πρόσφατα, σε έναν τοίχο της Λευκάδας έγραφε με μεγάλα γράμματα ότι «Η Λευκάδα δεν θέλει ξένους τουρίστες» και η υπογραφή ήταν της Χρυσής Αυγής. Εάν δεν είναι καλοδεχούμενοι οι ξένοι, θα ακυρώσουν όλες τις κρατήσεις. Αυτό είναι ένα πλήγμα άμεσο για τον τουρισμό.
Κρ.Π.: Φτάσαμε πάλι να μιλάμε για τη Χρυσή Αυγή. Το θέμα όμως, δεν είναι κυρίως τι κάνουν οι Έλληνες πολίτες, για τη χώρα τους; Τι κάνουμε εμείς για τη χώρα μας;
Ν.Β.: Μα, αν δεν πολεμάμε τη Χρυσή Αυγή, τι κάνουμε για τη χώρα μας; Είναι συνδεδεμένα αυτά. Εάν θέλουν να καταστρέψουν τον τόπο θα τους αφήσουμε; Γιατί πάνε να τον καταστρέψουν.
Και πάνε να τον καταστρέψουν πολύ έξυπνα, χρησιμοποιώντας διάφορες τάξεις ανθρώπων, οι οποίοι είτε έχουν κοπεί οι μισθοί τους, είτε είναι αστυνομικοί, είτε είναι στρατιωτικοί, είτε συνταξιούχοι, είτε οτιδήποτε, και ψηφίζουν τους ηλίθιους, οι οποίοι το μόνο που σκέφτονται είναι να καταβαραθρώσουν τη δημοκρατία στη χώρα μας με αυτούς τους υπερεθνικισμούς.
Κρ.Π..: Και όλοι οι υπόλοιποι;
Ν.Β.: Η χώρα μας βρίσκεται ανάμεσα σε δύο συμπληγάδες. Η μία είναι η Γερμανία, η οποία φτάνει μέχρι εδώ με το μνημόνιο. Τώρα η Γερμανία θα τρίβει τα χέρια της, όσο βλέπει ότι γίνονται βαρβαρότητες εδώ πέρα. Διότι αυτό θέλουν για να μην πληρώσουν τις αποζημιώσεις. Να λένε: Γιατί να δώσουμε σε αυτούς τους βάρβαρους τους Έλληνες τις αποζημιώσεις; Που κάνουνε χειρότερα σήμερα, απ’ ότι κάναμε εμείς άλλοτε;
Κρ.Π.: Δεν πρέπει όμως να θυμόμαστε και ποιοι ευθύνονται κυρίως;
Ν.Β.: Εκεί να στραφεί η οργή του Έλληνα, κι όχι να ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή, οι ανόητοι. Δεν πρέπει κανείς να ψηφίζει ή να στρέφει την οργή του στον λάθος φορέα, αλλά στον σωστό φορέα που είναι η Ευρώπη και αυτοί οι οποίοι την εκπροσωπούν εδώ. Να αγωνιστούμε για μια διαφορετική Ευρώπη, και όχι της οικονομικής ελίτ.
Βρισκόμαστε λοιπόν ανάμεσα σε συμπληγάδες. Την Γερμανία από τη μια, και την Χρυσή Αυγή από την άλλη. Αν δεν καταλάβουμε ότι τη μία συμπληγάδα την τρέφει η άλλη… δεν θα βγούμε ποτέ από αυτό το αδιέξοδο.
Κρ.Π.: Και οι πνευματικοί άνθρωποι μιας χώρας, που έχουν ένα δημόσιο λόγο, θα μπορούσαν να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Ν.Β.: Βεβαίως. Πρέπει να δείξουν θάρρος, να διαμαρτυρηθούν για ότι στραβό γίνεται. Στην Ελλάδα δεν συμφέρει να υπάρχουν αποκλειστικά συσσίτια ή αποκλειστικά... οτιδήποτε. Αυτό που συμφέρει τον κόσμο είναι να επιβιώσει η χώρα, κι όχι δηλαδή να κομματιάζουμε το πρόβλημα σε άσχετες λεπτομέρειες, τις οποίες μεγαλοποιούμε για να παρελκύσουμε την προσοχή απ' την ουσία τελικά, και να τα βάζουμε με κάτι που είπε μια ποιήτρια ενώ τόσοι πολιτικοί λένε και κάνουν άλλα ντ' άλλων.
Κρ.Π.: Πρέπει να ενδιαφερόμαστε για τον ποιητή, ή μόνο για το έργο του;
Ν.Β.: Τα τελευταία χρόνια υπήρξε μία θεωρία, η οποία λεγόταν «Ο θάνατος του συγγραφέα» και η οποία ακύρωνε ή εξαφάνιζε τον συγγραφέα, και κοίταζε απλώς το κείμενο. Βιογραφίες απαγορεύονταν. Το να αναφερθείς σε βιογραφία ήταν αίρεση. Πολλά χρόνια αυτό. Σχεδόν όλο το 2ο ήμισυ του 20ου αιώνα. Ήταν αυτή η θεωρία.
Αυτή η θεωρία, λοιπόν, σήμερα, έχει ανατραπεί. Έχουμε επιστρέψει στη βιογραφία και βλέπουμε παντού να βγαίνουν βιογραφίες. Διότι ο κόσμος, δεν αποτελείται μόνο από κείμενα. Αποτελείται και από ανθρώπους.
Λοιπόν, ήταν φυσικό να έρθει αυτή η αντίδραση μια μέρα και έτσι επιστρέφουμε πάλι στον άνθρωπο, ο οποίος έχει γράψει τα όποια κείμενα.
Ενδιαφέρει τελικά ο άνθρωπος. Δεν μπορείς τον άνθρωπο να τον ακυρώσεις από το έργο του. Δεν γίνεται αυτό.
Μπορείς για παράδειγμα, να αφαιρέσεις το έργο του Μαρξ από τη ζωή του; Η ζωή του ήταν και πολύ περίεργη. Ήταν πάμπτωχος, και παντρεύτηκε μία αριστοκράτισσα και είχε φίλο έναν πάμπλουτο βιομήχανο, τον Ένγκελς, ο οποίος τον συντηρούσε και του έλεγε κάθε τόσο: «Τέλειωσες επιτέλους το Κεφάλαιο;». Δεν είναι λοιπόν άσχετη η ζωή του, με όλα αυτά που έγραφε.
Και δεν είναι μόνο για τους ποιητές αυτά, αλλά και για τους θεωρητικούς και τους φιλοσόφους και τους πάντες. Ενδιαφέρουν τα πάντα.
Εκεί ζωντανεύει η εποχή και ο άνθρωπος, με έναν τρόπο απίθανο. Και ξαφνικά βρίσκεσαι δίπλα σε αυτούς, από εκεί που ήταν αποστεωμένα όντα θεωριών.
Πιστεύω, ότι πραγματικά, κυμαινόμαστε πάντα ανάμεσα σε ένα εκκρεμές, που πάει μπρος πίσω. Σε αυτό ζούμε συνέχεια. Δηλαδή, γίνεται κάτι, υπερβάλουμε και μετά ξαναγυρίζουμε στο άλλο, ως αντίδραση.
Τώρα, οι ποιητές όπως όλοι οι άνθρωποι έχουν τα κουσούρια τους. Θέλω να πω, ότι δεν πρέπει να τους στήνουμε σε ένα βάθρο και να λέμε ότι εκπροσωπούν τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Αυτό να λέγεται. Ούτε είναι υποχρεωτικά υπόδειγμα ήθους.
Κατ’ αρχάς βρίσκω άσχημο να κάνει κανείς καμπάνια γενικά, όπως έγινε για την Αθήνα τώρα. Το να συμμετάσχεις σε τέτοια γεγονότα, είναι κίνδυνος. Μπορεί να σου ξεφύγουν πράγματα, που κανονικά δεν θα έπρεπε.
Δεν μπορώ να την κατηγορήσω, λοιπόν τη γυναίκα, επειδή το είπε αυτό, για τους χώρους ή τους κινδύνους που μας αφορούν όλους. Εκείνο που μπορώ να πω, ίσως, είναι ότι υπάρχουν άθλιοι Έλληνες, οι οποίοι βιαιοπραγούν εναντίον δυστυχισμένων ανθρώπων που έρχονται εδώ με την ελπίδα ότι θα βρουν κάτι καλύτερο. Δεν είναι εκεί ο αγώνας. Αλλά για μια απάνθρωπη Ευρώπη που πρέπει να επανανθρωπιστεί. Όχι να αποβαρβαροποιηθεί με ακροδεξιά μορφώματα.
Γιατί φοβάμαι ότι αρχίζει να συμμετέχει σ’ αυτή την ιστορία και ο πληθυσμός. Είναι άσχημο αυτό, πολύ άσχημο. Αυτό το θέμα των μεταναστών, το οποίο δεν λύνεται διότι η Ευρώπη δεν θέλει να το λύσει, και εμείς δεν μπορούμε να το λύσουμε γιατί είμαστε φτωχή χώρα, είμαστε χρεωκοπημένοι… Δεν είναι έτσι; Λοιπόν, τι περιμένουν από εμάς; Να κατάσχουν όλα τα υπάρχοντά μας για να λύσουμε ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα; Και ότι γι αυτό φταίνε οι μετανάστες; Όπως οι Εβραίοι για τους ναζί;
Και τέλος πάντων, θα το μάθουν ποτέ οι Ευρωπαίοι ότι είμαστε χρεοκοπημένοι; Εκεί να πάει η οργή των Ελλήνων!-
