Λένα Παπαληγούρα: με την «Καρφίτσα» της Μελίνας

«Όταν τίποτα γύρω σου δεν λειτουργεί, μπορείς να βρεις τι λειτουργεί σε σένα».

της Γιώτας Συκκά

«Το βραβείο δεν είναι τόσο για την προσφορά, όσο για την ενθάρρυνση» τόνιζε προχθές το βράδυ ο ....
Δημήτρης Λιγνάδης, «υπόσχεση και ευθύνη για το μέλλον». Τα λόγια του, που απευθύνονταν σε όλες τις υποψήφιες του βραβείου Μελίνα Μερκούρη, καθρέφτιζαν το σκεπτικό της επιτροπής (Μάγια Λυμπεροπούλου, Ρένη Πιττακή, Δηώ Καγγελάρη, Ματίνα Καλτάκη), που συνεδρίασε λίγη ώρα νωρίτερα προκειμένου να αποφασίσει σε ποια από τις υποψήφιες θα το δώσει.

Οσο για την τυχερή της βραδιάς, Λένα Παπαληγούρα, όταν ανακοίνωσε το όνομά της η Μανουέλα Παυλίδου, ήταν πραγματικά συγκινημένη με όσα της χάρισε η ηρωίδα του Γιάννη Τσίρου στην «Αόρατη Ολγα» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης στο Εθνικό Θέατρο. Οχι μόνο γιατί -όπως είπε- αυτή η παράσταση έδωσε φωνή σε όσους δεν έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις φωνές τους. «Σ’ αυτούς που δεν έχουν φωνή» αφιέρωσε και το βραβείο «ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο για τη χώρα μας».

Προορισμένη για τη σκηνή

Κι όταν τα φλας καταλάγιασαν και τα συγχαρητήρια τελείωσαν μαζί με τις αγκαλιές των άλλων υποψήφιων κοριτσιών (Νεφέλη Κουρή, Ηρώ Μπέζου, Βασιλική Τρουφάκου), με τους φωτογράφους να κυνηγούν ακόμη τη λάμψη της, εξηγούσε στην «Κ»: «Αυτό που με συγκινεί τώρα στο θέατρο είναι ότι δίνει φωνή στους αποκλεισμένους και τους αδύναμους».

Πιο συνειδητοποιημένη από τα εφηβικά χρόνια που διάλεξε το αυτονόητο για επάγγελμα -ήταν προορισμένη για τη σκηνή, λένε οι συμμαθητές της- στα 28 της σήμερα, έπειτα από ρόλους και παραστάσεις αξιώσεων, μοιάζει να βρήκε τον δρόμο της. «Το να σε βραβεύουν άνθρωποι των οποίων οι ερμηνείες με έκαναν να θέλω να γίνω ηθοποιός και να φτάσω ώς το Θέατρο Τέχνης είναι σημαντικό για μένα». Και η αλήθεια είναι πως παρότι προέρχεται από οικογένεια πολιτικών (κόρη του Αναστάσιου Παπαληγούρα και εγγονή του Γεωργίου Ράλλη), εκείνη διάλεξε την υποκριτική κι ας έχει στο βιογραφικό της και το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου.

Από το 2006 που αποφοίτησε συνεργάστηκε με πολλούς σκηνοθέτες στο θέατρο, έπαιξε στην τηλεόραση και το σινεμά χωρίς να χάσει τον αρχικό στόχο. «Νιώθω ευγνωμοσύνη και είναι πραγματικό δώρο να μπορείς να κάνεις -ειδικά σε μια τέτοια εποχή- τη δουλειά που αγαπάς». Η κρίση, όπως σε όλους μας, της δημιουργεί ανασφάλεια, αρνητική διάθεση «γιατί δεν έχεις πού να πιστέψεις. Αλλά όταν τίποτα γύρω σου δεν λειτουργεί μπορείς να βρεις τι λειτουργεί σε σένα». Παροτρύνοντάς μας να κοιτάξουμε μέσα μας, έφυγε με τη ζωντάνια που τη χαρακτηρίζει, λαμπερή μέσα στο κόκκινο φόρεμά της από το κτίριο της οδού Πολυγνώτου στην Πλάκα όπου στεγάζεται το Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη, να γιορτάσει με την παρέα της. Ο «θησαυρός», η καρφίτσα της Μελίνας, σαν φυλαχτό στο χέρι για ένα χρόνο μέχρι να την παραδώσει στην επόμενη βραβευθείσα. Λίγες ώρες αργότερα βρισκόταν στο Μιλάνο για την «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον που παρουσιάζεται στο Piccolo Teatro από τις 3 έως και τις 24 Απριλίου. Ομως η Λένα Παπαληγούρα ετοιμάζεται ήδη για τη «Αντιγόνη» του Σοφοκλή που σκηνοθετεί η συνάδελφός της Νατάσα Τριανταφύλλη και θα δούμε τον Ιούνιο αλλά και για την ταινία με τίτλο «Η Γαλλίδα δασκάλα» που σκηνοθετεί ο Νίκος Σούλης.

Κι όταν οι φωνές καταλάγιασαν στο νεοκλασικό, τα λόγια της Μάγιας Λυμπεροπούλου στην αρχή της εκδήλωσης ήρθαν στον νου όσων έζησαν την Μελίνα Μερκούρη. Δεν είναι παρελθόν μας είπε, «αλλά ένα εξαίρετο παράδειγμα». Οχι μόνο για την προσωπικότητα της σκηνής και της οθόνης, αλλά «σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, και σαν μια μαχητική, γενναία υπουργός Πολιτισμού. Είδος προς εξαφάνιση πλέον…». Μας θύμισε ότι «κατάφερε να δημιουργήσει ένα προστατευτικό δίκτυο σ’ ένα θέατρο που κινδύνευε να μείνει έκθετο στους νόμους της αγοράς, γιατί πάλεψε να πείσει την πολιτεία ότι οφείλει προς όφελός της να προστατεύει την τέχνη και τον πολιτισμό από τους νόμους της αγοράς». Επειτα, κοιτάζοντας όλους στην αίθουσα, πόνταρε στις ενοχές μας: «Εκείνη τουλάχιστον πάλεψε… εμείς, …εσείς;».

πηγη