Φρικιά και «Δαίμονες» πίσω μου τρέχουν… και μετά την μετριότατη παράσταση!!! Είδαμε και σχολιάζουμε.

Καλωσορίσατε στους Δαίμονες 2013 edition!

Η kulturosupa βρέθηκε, στην παράσταση Δαίμονες, που παίζεται στο θέατρο Παλλάς και, μεταφέρει την μετριότητα της «παράστασης της χρονιάς». 

Μπορεί ένα έργο να παραμείνει αναλλοίωτο και πρωτοποριακό μετά από 22 ολόκληρα χρόνια;....
Αυτό αναρωτηθείτε πριν αποφασίσετε να κατευθυνθείτε στο Παλλάς. Σαφώς όταν λέμε αναλλοίωτο δεν εννοούμε ολόιδιο, πάντα όταν κάτι επανέρχεται στην επικαιρότητα προσαρμόζεται στην τρέχουσα κατάσταση. Εννοούμε αν θα μπορέσει να έχει τον ίδιο αντίκτυπο σε ένα πιο υποψιασμένο κοινό (22 χρόνια είναι πολλά) πόσο μάλλον όταν το κεντρικό πρόσωπο είναι ίδιο.

Μετά την εκρηκτική επιτυχία την περίοδο ’91-’92, έφτασε η ώρα οι παλιοί να θυμηθούν, οι νεότεροι να μάθουν κι ο θρύλος να αναβιώσει.

Αναβίωσε όμως;

Μπαίνοντας στην κατάμεστη αίθουσα του θεάτρου κοιτούσα γύρω μου τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις του κόσμου και προσπαθούσα να καταλάβω αν αυτή η ανησυχία ήταν από ανυπομονησία ή φόβο γι αυτό που θα αντικρύσουν… Μπροστά μας δέσποζε η κουρτίνα ασφαλείας, που θύμιζε έντονα (το concept ήταν ίδιο) την παράσταση των Άθλιων στο Λονδίνο! Για όσους δεν γνωρίζουν μιλάμε για ένα ημιδιάφανο (ανάλογα με τον φωτισμό) διαχωριστικό στο οποίο επάνω δεσπόζει επιβλητικό το λογότυπο της εκάστοτε παράστασης μέσω βίντεο-προβολέα. 

Ώσπου να αρχίσει η παράσταση, διάβασα στα γρήγορα το flyer της παράστασης, που έγραφε τους συντελεστές, ότι υπήρχε δηλαδή πιο κοντά σε μορφή προγράμματος και ύστερα κοίταξα με περίσσιο ενδιαφέρον ένα είδος merchandise, που υπέπεσε στην αντίληψή μου από μια παρέα τριών παιδιών που ήταν δίπλα μου.

Εν ολίγοις, κονκάρδες, σε τρία χρώματα (άσπρο, κόκκινο και μαύρο) που γράφανε επάνω το όνομα της παράστασης και το θέατρο! Και ξαφνικά, καθώς παρατηρούσα το όντως θεαματικό χώρο του θεάτρου, ακούω χειροκροτήματα και βλέπω τον συνθέτη του έργου,Νίκο Καρβέλα να κάθεται στην πρώτη σειρά. Ακολούθησε η ορχήστρα με επικεφαλή τον μαέστρο Αλέξιο Πρίφτη.

Τα φώτα χαμήλωσαν, η εισαγωγή (overture) ξεκίνησε και εκστασιασμένος άκουσα το γνωστό μουσικό θέμα να κατακλύζει την αίθουσα.

Τα Καλά [+] της παράστασης…

Είναι ευχάριστη έκπληξη, όταν συνειδητοποιείς πως η διαφορετική ματιά κάποιου πάνω σε ένα θεατρικό κείμενο μπορεί να σε εξιτάρει και να σου κινήσει το ενδιαφέρον. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Κακλέα, δεν θύμιζε σε τίποτε την δουλειά του Roger Williams κι αυτό ήταν ένα ευτύχημα αφού έπιασε τον παλμό της νέας εποχής κι έτσι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την κλίση του κοινού προς τις γοτθικές εικόνες, πράγμα που ανέδειξε την φύση του έργου. Επίσης από την αρχή του έργου φαίνεται η χρήση του ερωτικού στοιχείου (άκου το ηχητικό πιο πάνω) μέσα από το διονυσιακού χαρακτήρα «όργιο» που κάνουν οι ακόλουθοι του Σατανά ως μνεία στον άρχοντά τους, χωρίς όμως να ξεπερνάει τα όρια αφού ακόμη και το γυμνό που υπάρχει είναι καλλιτεχνικό και σε καμία περίπτωση δεν γίνεται χυδαίο και πρόστυχο.

Το φωνητικά εξαιρετικό ensemble. Με κορυφαίους την Μαρία Γράμψα, τον Άρη Πλασκασοβίτη, και την Μαρίνα Σάτι, η χαρισματική αυτή ομάδα των νέων performers που πλαισιώνουν τους πρωταγωνιστές, μας έκανε θετική εντύπωση για το ηχητικό αποτέλεσμα.

Ο Νικόλαος Καραγκιαούρης, μια αναπάντεχη έκπληξη από τον χώρο της όπερας, με εξαιρετικές φωνητικές και υποκριτικές ικανότητες, άξιος συνεχιστής του Τζων Μοδινού και του Γιώργου Μούτσιου στον ρόλο του Ιεροεξεταστή, αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) στοιχεία του έργου!

Οι πρόσθετες σκηνές! Πολύ βασικό να μπορείς να εμπλουτίσεις χωρίς να αλλάξεις το νόημα και ως προς αυτό τα κατάφεραν περίφημα, βάζοντας σκηνές όπου οι κεντρικοί ήρωες έρχονται σε αντιπαράθεση, το οποίο εξήγησε και φώτισε θολά σημεία του έργου από την πρότερη παραγωγή. Μέσα σε αυτές (αν και παράδοξο) θα προσθέσω και το εκπληκτικό τέλος το οποίο αν και δεν έχει προσθήκες σεναριακά, σκηνοθετικά έχει αλλάξει προς το καλύτερο δικαιολογώντας την αρρωστημένη αγάπη προς το πρόσωπο του Ντάνιελ και δείχνοντας την απαιτούμενη κορύφωση.

Τα κοστούμια και τα ειδικά εφέ, τα οποία ήταν αναμενόμενο να κάνουν αίσθηση αφού ακολουθούν την εξέλιξη και τις αλλαγές που έχει φέρει η πάροδος των ετών, συνεπώς δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο! Το βασικότερο είναι τα ειδικά εφέ τα οποία δημιουργήθηκαν από την παγκοσμίου φήμης ομάδα Twins FX (West End), και κάνουν πολύ μεγάλη αίσθηση, έχοντας και μια έκπληξη για τους θεατές.

Τα στραβά [-] της παράστασης…

Η «Αγία Τριάδα».

Νομίζω πως από την αρχή που μαθεύτηκε πως οι Δαίμονες θα ξανά ανέβουν, το μεγάλο ερώτημα ήταν: Μπορεί η Άννα Βίσση να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του ίδιου ρόλου μετά από τόσα χρόνια; Η μεγάλη ώρα έφτασε και η απάντηση είναι δύσκολα! Αν και φωνητικά το τελικό αποτέλεσμα ήταν καλύτερο σε σχέση με αυτό που περιμέναμε, σίγουρα δεν θυμίζει σε τίποτα την δυνατή και καθαρή φωνή της νεαρής τότε Άννας του ’91. Φανερά επηρεασμένη από την καριέρα της στη νύχτα, λέμε το εξής: Η πρώτη χρονιά ήταν παιάνας για την φωνή της ενώ η δεύτερη παραγωγή αναδείκνυε την υποκριτική της ικανότητα. Πολλές υπερβολές στον τρόπο παιξίματος που όμως δικαιολογούνται σε ένα βαθμό αφού δεν είναι ηθοποιός.

Μη Λόα Στάσου! Αυτό είναι από τα λίγα πράγματα που υποστηρίζω τόσο ένθερμα: Γιατί; Ο σκηνοθέτης αποδείχτηκε πολύ έξυπνος να χρησιμοποιήσει την Εβελίνα Παπούλια στον ρόλο της Μάγισσας, αφού φυσιογνωμικά δεν νομίζω πως θα υπήρχε καλύτερη να απεικονίσει την τρέλα και την γοτθική φύση του χαρακτήρα. Αλλά αυτό δεν φτάνει, για μια «ροκ όπερα»! Το να παρακολουθώ μια επαγγελματία, ιδίως όπως λέει η ίδια του Musical να ζορίζεται να βγάλει φωνή και να μιμείται την προκάτοχο του ρόλου, είναι ιδιαιτέρως ενοχλητικό και σε κάνει να αναρωτιέσαι πως έφτασαν στο σημείο της επιλογής της συγκεκριμένης ηθοποιού.

Για τον Παναγιώτη Πετράκη, δεν έχω να πω πολλά πράγματα. Δεν μπήκα στην διαδικασία να το συγκρίνω με τον Γιάννη Σιαμσιάρη. Η αλήθεια είναι ότι βίωσα παρόμοιο διχασμό με αυτόν που ένιωσα με τον Jack Nicholson και τον Heath Ledger για τον ρόλο του Joker. Θεωρώ ότι έδωσε το δικό του στίγμα στον χαρακτήρα του Ντάνιελ. Κατάφερε να με πείσει σε κάποια σημεία αλλά οι υπερβολικές του εκφράσεις και ρομποτικές κινήσεις σίγουρα μόνο καλό δεν μπορούν να σημαίνουν. Φωνητικά ήταν και είναι άρτιος και ο επαγγελματισμός του είναι φανερός όμως αυτό δεν αρκεί σε ένα ρόλο που απαιτεί βιωματικό ηθοποιό…

Το επί σκηνής παράταιρο Ensemble.

Είναι κάτι που ισχύει και ως γενικό συμπέρασμα για το έργο ότι δηλαδή δεν υπήρχε χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς, και πως μας έκαναν να αναρωτιόμαστε αν ήταν αρκετή η προετοιμασία που έγινε. Παρόλα αυτά το ensemble με απασχόλησε πολύ. Ενώ φωνητικά με ενθουσίασε επί σκηνής προβαλλόταν τέτοιος ατομικισμός που ήθελα να κλείσω τα μάτια για να ακούω μόνον τον ήχο που προέκυπτε. Εξαιρούνται οι Μαρία Γράμψα, Άρης Πλασκασοβίτης, και Μαρίνα Σάτι, που είχανε την ευκαιρία είτε μέσα από σόλο είτε μέσα από δευτερεύων ρόλο να αναδείξουν τον χαρακτήρα τους ανεξάρτητα από τους υπόλοιπους.

Τα σκηνικά, εμπνευσμένα και μετρημένα πλαισίωσαν όμορφα το όλο εγχείρημα χωρίς όμως να ενθουσιάσουν. Θεώρησα εξαιρετική την μινιμαλιστική προσέγγιση της Νέα Υόρκης του σήμερα καθώς και την εκμετάλλευση της κουρτίνας ασφαλείας, ως κινηματογραφικό πανί για τις απαραίτητες προβολές κατά την διάρκεια, αλλά το έργο χωρίζεται σε 2 μέρη και δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος με τα καθόλου πειστική απεικόνιση του μεσαίωνα. Έδιναν την εντύπωση του ψεύτικου και του επιτηδευμένα «σκοτεινού», ένα φόντο αρκετά απογοητευτικό.

Τα Απαράδεκτα της παράστασης…

Ξεκινώντας από τα απλά, αναφέρουμε επιγραμματικά, τα τεχνικά θέματα που υπήρχαν στην παράσταση, όπως τα κολλήματα των μηχανισμών, και οι ετεροχρονισμένες αλλαγές σκηνικών. Μπορώ όμως να το δικαιολογήσω διότι είναι ακόμη αρχή και θα περιμένουμε τον «χρόνο προσαρμογής» να περάσει.

Τα Playback!

Ναι, καλά διαβάσατε. Ποιος το περίμενε ότι σε μια τέτοια παραγωγή, θα υπάρξει ηχογραφημένο δείγμα! Και μάλιστα με διαφορά φάσης, που ούτε οι ίδιοι ηθοποιοί δεν προλάβαιναν τα λόγια. Θα μπορούσα να το πω ότι είναι λογικό, γιατί υπάρχουν δυσκολίες, ή για να μπορεί η πρωταγωνίστρια να ανταπεξέλθει στα δύσκολα κομμάτια στα τέλη της παράστασης χωρίς να κουραστεί από την αρχή, ή ότι είναι απλά βοηθητικό για τις σκηνές που έχουν έντονη κινησιολογία και θέλουν αν σιγουρευτούν για το τραγουδιστικό μέρος.

Όχι!

Σε ένα Musical πόσο μάλλον μια ροκ όπερα το πρώτο πράγμα που πρέπει να έχεις για να μπορέσεις να προχωρήσεις είναι τους σωστούς performers που θα ανταπεξέλθουν στο δύσκολο είδος που καλούνται να υπηρετήσουν. Αν οι βασικοί σου ηθοποιοί χρειάζονται playback, σημαίνει ότι κάτι δεν πήγε καλά και προφανώς θα έπρεπε να έχεις άλλους!

Εν κατακλείδι;

Πριν, θέλω να αναφέρω για την εξαιρετική ορχήστρα την καταπληκτική δουλειά που έκανε με την διεύθυνση φυσικά του Αλέξιου Πρίφτη που στάθηκε αντάξιος των περιστάσεων και άξιος συνεχιστής του εξαιρετικού Μιχάλη Ροζάκη.

Για τον ήχο; Ικανοποιητικός με προοπτικές εξέλιξης. Θα μπορούσα να σταθώ και να σχολιάσω τους στίχους, την ιστορία του Σταύρου Σιδερά, και την μουσική του Νίκου Καρβέλα αλλά το θεωρώ αχρείαστο. Αφενός γιατί όντως μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα έργα που έχουν γραφτεί για τα ελληνικά δεδομένα, κι αφετέρου γιατί η αναμφίβολη έμπνευση που είχε ο Σταύρος Σιδεράς γράφοντας την ιστορία με μάγεψε κι εμένα. Δεν είναι άγνωστο ότι το έργο κινείται γύρω από τρία κομμάτια, αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο ενδιαφέρον.

Τελικώς, οι Δαίμονες, με τα καλά και τα κακά τους, μια «υπερπαραγωγή» για τα ελληνικά δεδομένα, είναι όντως η παράσταση της χρονιάς (και μόνο από άποψη promotion).

Δυόμιση ευχάριστες ώρες, χωρίς να λείπουν τα ευτράπελα και χωρίς να μας καταπλήξει.

Αναλογιστείτε: Η παράσταση ξανά ανέβηκε επειδή το κοινό το αποζητούσε και έπρεπε να εισακουστεί, ή απλώς ξέρανε ότι θα κάνει, “Mπαμ, Μπαμ, Μπαμ;”

Βαθμολογία

5 στα 10

"k"

Συντελεστές:

Μουσική: Νίκος Καρβέλας

Λιμπρέτο: Σταύρος Σιδεράς

Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης

Χορογραφίες: Ζωή Τατόπουλος

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη

Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ιστυ

Πρωταγωνιστούν:

Άννα Βίσση, Εβελίνα Παπούλια, Παναγιώτης Πετράκης, Νικόλαος Καραγκιαούρης, Μαρία Γράμψα.

Συμμετέχουν: Νικόλαος Ζιαζιάρης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Κωνσταντίνος Τσερκάκης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Άρης Πλασκασοβίτης, Οδυσσέας Κωνσταντίνου, Λούης Γεωργίου, Ιβάν Σβιτάιλο, Μαρίνα Σάτι, Λητώ Αμπατζή, Αγγελική Παρδαλίδου, Βίκυ Καρνέζη, Κασσιανή Λειψάκη, Ευγενία Λιάκου, Μάιρα Δώρου, Παυλίνα Ανδριοπούλου, Μάνος Κοπανάκης, Λευκοθέα Τσιουραμάνη

ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο:21:00, Τετάρτη-Κυριακή:20:00

Θέατρο Παλλάς: Βουκουρεστίου 3-5.

Τηλέφωνο: 2103213100

Είσοδος: 15-50 ευρώ, 20 ευρώ φοιτητικό, 15 ευρώ για κατόχους δελτίου ανεργίας (μόνον από τα ταμεία του θεάτρου)

πηγη