Φέτος μαζί με τις καθιερωμένες ομιλίες του διευθυντή και ιδρυτή του φεστιβάλ Δημήτρη Εϊπίδη και του δημάρχου Θεσσαλονίκης, κου Μπουτάρη, προστέθηκε και αυτή της ...
κας Ζωής Καζακάκη εκπροσωπώντας το Υπουργείο Πολιτισμού (ας συνεχίσουμε εμείς να το αποκαλούμε έτσι μπας και συνειδητοποιήσουν το λάθος να μην έχουμε αυτόνομο υπουργείο, και όχι να κάνουμε αστεία για το τίτλο του).
κας Ζωής Καζακάκη εκπροσωπώντας το Υπουργείο Πολιτισμού (ας συνεχίσουμε εμείς να το αποκαλούμε έτσι μπας και συνειδητοποιήσουν το λάθος να μην έχουμε αυτόνομο υπουργείο, και όχι να κάνουμε αστεία για το τίτλο του).
Η διευθύντρια της «Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του υπουργείου που ασχολείται με τον κινηματογράφο και τα οπτικοακουστικά μέσα» (!), αφού διάβασε πρώτα μια επιστολή του κου Τζαβάρα, στη συνέχεια μοιράστηκε τις δικές της σκέψεις, χωρίς να αποφύγει δυστυχώς ορισμένες γνωστές τυπικότητες ή να ανακοινώνει ουσιαστικά σχέδια από πλευράς της Πολιτείας. Μετά το λόγο της, σε μια μάλλον άβολη στιγμή βιάστηκε να κηρύξει την έναρξη του φεστιβάλ, ενώ αυτό θα το έκανε τυπικά ο δήμαρχος και πρόεδρος του φεστιβάλ, ο οποίος την ακολουθούσε.
Καθόλου αμήχανος ο ίδιος ο κ. Μπουτάρης με το γνωστό του ψύχραιμο και εκτός τυπικοτήτων ύφος απέφυγε με ιδιαίτερη διακριτικότητα τη στιγμή, δίνοντας το βάρος στην σημαντικότητα της στιγμής και του θεσμού.
Το φεστιβάλ
«Μια Συναρπαστική Διαδρομή» είναι ο τίτλος του κεντρικού αφιερώματος στο οποίο όπως τόνισε ο κ. Ειπίδης δεν συμπεριλαμβάνονται οι καλύτερες από όλες τις χρονιές -πώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε επιλογή με ένα τέτοιο κριτήριο- αλλά ταινίες οι οποίες είχαν συζητηθεί ποικιλοτρόπως και σκοπό έχουν φέτος να τιμήσουν τα 15 χρόνια και κάνουν τον επισκέπτη να θυμηθεί ιδιαίτερες στιγμές των προηγούμενων χρόνων.
Μια Συναρπαστική Διαδρομή λοιπόν και το γενικό σύνθημα στην πρώτη σημαντική «στροφή» -τα δεκαπέντε χρόνια δεν είναι μικρό κατόρθωμα- του σημαντικού αυτού θεσμού που φαίνεται έτοιμο και με μεγάλη διάθεση να ξεπεράσει την ελληνική «αρνητική» πραγματικότητα και να συνεχίσει τον σημαντικό αυτό εγχείρημα το οποίο πλέον έχει αγκαλιαστεί από πάρα πολλούς στην Ελλάδα και συγχρόνως έχει αναγνωριστεί και στο εξωτερικό.
Η διάθεση της πρεμιέρας φέτος ήταν λυρική και αφού έκλεισαν τα φώτα. Η «Πρώτη Θέση» (First Position) της Μπες Κάργκμαν -η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ- γεμάτη από αγωνία εξετάζει το τι πρέπει να κάνει κάποιος για να πετύχει στον -όχι και τόσο φωτεινό- κόσμο του μπαλέτου και του χορού.
Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τις ζωές έξι νέων χορευτών από διάφορες χώρες, κατά τη διάρκεια ενός έτους, καθώς προπονούνται για έναν από τους πιο σημαντικούς διαγωνισμούς μπαλέτου στον κόσμο -το Γκραν Πρι για τους Νέους της Αμερικής- μέσω του οποίου μπορούν να πάρουν υποτροφίες για τις μεγάλες σχολές του κόσμου.
Χωρίς να διεκδικεί δάφνες ιδιαίτερης κινηματογραφικής δημιουργικότητας, το ντοκιμαντέρ έχει στόχο να υμνήσει την προσπάθεια των νεαρών παιδιών που ακόμα και από τα 11 τους χρόνια αφοσιώνονται σε ένα σκοπό: να γίνουν χορευτές. Αν και σκοντάφτει σε μερικές στερεοτυπικές και συγκινησιακές απεικονίσεις σχέσεων γονέων και παιδιών, κρατώντας τες σε ένα προφανές πρώτο επίπεδο, φαίνεται από την αρχή ότι ο σκοπός της δημιουργού δεν είναι να εμβαθύνει σε αυτά τα ζητήματα.
Οι πρωταγωνιστές είναι μόνο τα παιδιά και ο χορός (σκοπός) τους και αυτό ίσως τελικά να αρκεί αφού πολλές φορές πιάνεις τον εαυτό σου να έχει σταματήσει να σκέφτεται το περιεχόμενο της ταινίας όντας μαγεμένος από τις εντυπωσιακές πραγματικά δυνατότητες των μελλοντικών χορευτών .
Καλή αρχή
Το φεστιβάλ ξεκίνησε λοιπόν έχοντας στο πρόγραμμα περισσότερες από 170 ταινίες. Αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάτι από την αρχή τότε αυτά θα ήταν τα δύο αφιερώματα του φεστιβάλ. Τις επετειακές προβολές και αυτό στον σημαντικό δημιουργό Πατρίσιο Γκουσμάν.
Βέβαια η ποικιλία σε όλα τα τμήματα του φεστιβάλ και η δυνατότητα να «ανοίξουν πολλά παράθυρα στον κόσμο» αναπόφευκτα οδηγούν τους επισκέπτες να αντιμετωπίσουν μόνο ένα `πρόβλημα': ποιες ταινίες θα επιλέξουν και ποιες όχι.
πηγη
πηγη
