Ο Βικτόρ Ουγκό συνέγραφε επί δύο δεκαετίες το μνημειώδες έργο του «Οι Αθλιοι» - που πρωτοεκδόθηκε το 1862.
Η θεατρική διασκευή του κλασσικού λογοτεχνικού έργου/ καταγγελία της αστικής γαλλικής κοινωνίας σε μιούζικαλ, πραγματοποιήθηκε στη Γαλλία το 1980.
Ωστόσο, η πρεμιέρα του μιούζικαλ έγινε... στο Λονδίνο το 1985 - όπου παίζεται μέχρι σήμερα... Η βρετανική διασκευή του μιούζικαλ που έγινε από τον Cameron Makintosh ξεκίνησε, με αφετηρία την αγγλική πρωτεύουσα, μια λαμπρή διαδρομή σε πάμπολλες μεγαλουπόλεις του κόσμου και αποδείχθηκε μακρόβιο με ...60 εκατομμύρια θεατές έως σήμερα, σε 42 χώρες και 21 γλώσσες.... Αυτή τη βερσιόν ανέλαβε να μεταφέρει στον κινηματογράφο ο Βρετανός σκηνοθέτης Τομ Χούπερ. Για να φέρει δε το φιλμ, όσο πιο κοντά γίνεται στο θεατρικό γίγνεσθαι, ο Χούπερ αποφάσισε ότι οι ηθοποιοί στην ταινία θα τραγουδούσαν ζωντανά! Αυτό ακριβώς είναι το κυρίαρχο και χαρακτηριστικό γνώρισμα της ταινίας που δίνει μια αίσθηση άμεση και ωμή και τις περισσότερες φορές λειτουργεί θετικά - ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την περίφημη «απόδοση» της Αν Χαθαγουέι. Η αίσθηση αντιστρέφεται όμως από την πομπώδη προετοιμασία του Ράσελ Κρόου κάθε φορά, προτού ανοίξει το στόμα του...
Να γνωρίζετε ότι εδώ τραγουδούν ακατάπαυστα. Δεν είναι μιούζικαλ σαν το «WEST SIDE STORY», το «ΚΑΜΠΑΡΕ» ή το «ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ»... όπου ο διάλογος υφαίνει στον ιστό του τα μουσικά κομμάτια. Σπανιότατα, κάποιες επιλεκτικές φρασούλες φθάνουν στ' αυτιά σαν ηχητική όαση! Ετσι, για όσους δε δηλώνουν ορκισμένοι λάτρες του είδους, ίσως το όλον γίνει too much... Πώς λειτουργούν λοιπόν οι 2 ώρες και τα 28 λεπτά τραγουδιού στη μεταφορά από τη σκηνή στην οθόνη, ιδίως όταν δε συνοδεύεται από σόου, χιούμορ ή γκλάμουρ; Μάλλον άσχημα. Γιατί ακόμη κι ένα μιούζικαλ, για να λειτουργήσει, έχει ανάγκη από «χαρακτήρες» με σάρκα και οστά. Τα κοντινά πλάνα όμως, αντί να συμβάλουν στο χτίσιμο των χαρακτήρων, απογυμνώνουν τους χολιγουντιανούς αστέρες που παλεύουν να συμμαζέψουν την υποκριτική τους μέσα από τα δύσκαμπτα κείμενα που τραγουδούν. Πλειστάκις το αποτέλεσμα ενοχλεί, γιατί δεν καταφέρνουν να κάνουν πιστευτό αυτό που βγαίνει από το στόμα τους.
.jpg)
Πάντως, όλα εξαρτώνται από τη στάση και τη θέληση του θεατή να αφεθεί χωρίς αντιστάσεις στο θέαμα, γιατί έτσι κι επιτρέψεις στον εαυτό σου να βγει από το δοσμένο πλαίσιο, μπορεί ξαφνικά να βρεθείς να σκέφτεσαι ότι είναι μάλλον γελοίο ο Γιάννης Αγιάννης στις πάμπολλες τρομαχτικές περιστάσεις που αντιμετωπίζει αντί να πει σημαντικά λόγια, τραγουδάει...
Αυτό το τελευταίο «αρνητικό», συνδέεται άμεσα με την αμιγώς «τραγουδιστική» φύση του είδους του μιούζικαλ και δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ελλειπτικά ως προς τις λεπτομέρειες της ιστορίας, οι οποίες, ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο ογκώδες και σπουδαίο μυθιστόρημα, δεν έχουν ρόλο διακοσμητικό, αλλά σε πάμπολλες περιπτώσεις, οργανικό. Οσοι λοιπόν δεν κατέχουν το βιβλίο μη γελαστούν ότι θα πατσίσουν» με το φιλμ. Θα έχουν υπάρξει κοινωνοί των φωνητικών ικανοτήτων των σταρ που κόβουν εισιτήριο να δουν... Τώρα, σε όσους δεν αρκεί η έμμεση επαφή με το έργο του Ουγκό μέσα από τα εμπορευματικά κανάλια των οπτικοακουστικών παραγωγών, έχει τη δυνατότητα να προστρέξει σε άπειρες, παλαιότερες παραγωγές με τον Λίνο Βεντούρα, τον Μπελμοντό, τον Ντεπαρντιέ κ.ά. στο ρόλο του Γιάννη Αγιάννη. Εμείς προτείνουμε τη βερσιόν «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» (1958) του Ζαν-Πολ Λε Σανουά, με τον Ζαν Γκαμπέν. Μαζί του ο Μπουρβίλ και ο Σερζ Ρετζιανί...
Η ιστορία του Ουγκό μιλά για τον Γιάννη Αγιάννη (στο ρόλο ο Χιου Τζάκμαν) που για μια ανόητη κατηγορία ότι έκλεψε ένα κομμάτι ψωμί καταδιώκεται από τις Αρχές σαν ο χειρότερος εγκληματίας και δοκιμάζεται από την αδικία και το μίσος παρά τη χρηστότητα του ήθους του. Η καταδίωξή του κρατά όλη του τη ζωή και ο κυνηγημένος Γιάννης Αγιάννης γίνεται σύμβολο των κατατρεγμένων και αδικημένων.
Η ταινία του Χούπερ συντίθεται από ίσα μέρη ρεαλισμού, μιζέριας, υπερβολής, στόμφου και αγγελικής γαλήνης. Είναι γεμάτη θάνατο, πόνο και αγάπη. Οι τελευταίες μάλιστα σκηνές ξεχειλίζουν από συναισθηματικότητα και Θεό! Κάποιες τουλάχιστον δόσεις με τις αρχές της έστω ξεπερασμένης, αστικής επανάστασης -ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα- δε θα έβλαπταν...
Παίζουν: Χιου Τζάκμαν, Σάσα Μπάρον Κοέν, Χελένα Μπόναμ Κάρτερ, Αν Χάθαγουέι, Αμάντα Σέιφριντ, Ράσελ Κρόου, κ.ά.
Παραγωγή: Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ (2012)
