.jpg)
Συχνά διαβάζω τις ανησυχίες που διατυπώνουν πολλοί σχετικά με τη γλώσσα μας.
Ανησυχούν για τις ξένες λέξεις που κερδίζουν έδαφος σε σχέση με τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις, ανησυχούν για την χρήση των λατινικών γραμμάτων, τα γνωστά Greeklish, ανησυχούν για τις ηχοποίητες ...
λέξεις (μπαμ, γκαπ, λιαξ κλπ), ανησυχούν για την «φτωχοποίηση» του ελληνικού λεξιλογίου.
Καταρχάς πρέπει να πούμε ότι το «πρόβλημα» δεν είναι μόνον ελληνικό.
Όλες οι γλώσσες υφίστανται την επίθεση της Αγγλικής γλώσσας.
Σε βαθμό που αρκετοί να θεωρούν ότι η μοίρα όλων των άλλων γλωσσών είναι προδιαγεγραμμένη. Ίσως να έχουν δίκιο.
Φαίνεται πως σε 100 – 150 χρόνια θα έχει επικρατήσει πλήρως η Αγγλική γλώσσα σε όλον τον κόσμο.
Θα μιλούν οι πάντες αγγλικά ακόμη και στο σπίτι τους.
Βεβαία θα υπάρχουν και τότε σε κάθε χώρα κάποιοι γλωσσαμύντορες που θα διατηρούν τη γλώσσα των προγόνων όπως και τώρα υπάρχουν κάποιοι που “γνωρίζουν άριστα την Λατινικήν”.
Φυσικά θα υπάρχουν και κάποιοι “ανησυχούντες” πολίτες οι οποίοι ενδεχομένως να οργανώνουν και συλλαλητήρια υπέρ των νεκρών γλωσσών.
Θα είναι οι άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο η γη γίνεται πλέον ένα μεγάλο χωριό και ότι οι πολλές γλώσσες δυσχεραίνουν την επικοινωνία και δημιουργούν σύγχυση.
Θα είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η παγκοσμιοποίηση περιορίζεται μόνον σε οικονομικό επίπεδο.
Θα είναι οι άνθρωποι που δεν βλέπουν πόσο φυσιολογικό και αυτονόητο είναι αυτό που συμβαίνει με την «ομογενοποίηση» των γλωσσών. [1]
Θα είναι αυτοί που δεν βλέπουν πόσες χιλιάδες ώρες και πόσο χρήμα διαθέτουν οι νέοι κάθε χώρας σήμερα για να μάθουν αγγλικά.
Θα είναι αυτοί που δεν αγανάκτησαν και δεν ξενύχτησαν ποτέ για να διαβάσουν με τη βοήθεια πέντε λεξικών, μια σελίδα επιστημονικού συγγράμματος.
Πλην των παραπάνω, θα υπάρχουν και κάποιες άλλες ομάδες ανθρώπων που θα αρνούνται να δεχθούν και την αναγκαιότητα και την νομοτέλεια αυτής της εξέλιξης:
Α) Όσοι βγάζουν το ψωμί τους μέσω της γλώσσας. Μεταφραστές, γλωσσολόγοι κλπ.
Β) Κάποιοι που γνωρίζουν σχετικά καλά τη γλώσσα τους ή είναι καλλιγράφοι και νομίζουν ότι όποιος γνωρίζει ορθογραφία και καλλιγραφία είναι «άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης».
Γ) Κάποιοι που έχουν ευχέρεια στην εκμάθηση γλωσσών καθώς και κάποιοι που έχουν ελεύθερο χρόνο να ασχοληθούν με την γλωσσική κουλτούρα. Αν επικρατήσει παντού μια γλώσσα, χάνουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα.
Δ) Κάποιοι που ζουν με τις ευχάριστες ψευδαισθήσεις που δημιουργούν οι διάφοροι εθνικοί μύθοι που υπάρχουν σε κάθε έθνος. (όσο ασαφής και συγκεχυμένη κι αν είναι αυτή έννοια).
Ε) Τέλος είναι και εκείνοι που αγαπάνε πραγματικά τη γλώσσα και την πατρίδα τους και πιστεύουν στη φράση του Πορτογάλου Φερνάντο Πεσσόα, «πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου».
Εδώ ακριβώς είναι η μεγάλη καπιταλιστική απάτη. (Άλλωστε ο καπιταλισμός δεν ασχολείται με μικρές απάτες)
Παρά το ότι την παραπάνω φράση την είπε ένας μισοαναρχικός ποιητής, βόλευε τους «έχοντες και κατέχοντες» και την υιοθέτησαν αμέσως.
Την διαδίδουν οι ευφυείς πλούσιοι , για να την κάνουν σημαία τους οι αφελείς φτωχοί.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί «Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα;»
Αναρωτηθήκαμε γιατί πατρίδα του Κεφαλαίου γίνεται κάθε φορά ο χώρος που το πολλαπλασιάζει γρηγορότερα;
Είναι πολύ απλό.
Γιατί για τον καπιταλισμό «πατρίδα» είναι η περιοχή στην οποία επενδύει, είναι τα κτήματα που κατέχει, είναι η γη στην οποία κερδίζει περισσότερα. , είναι ο χώρος που έχει τα ζωτικά του συμφέροντα.
Αν λοιπόν εγώ ζω στον καπιταλισμό και δεν έχω τίποτε από αυτά, προφανώς ζηλεύω αυτούς που τα έχουν, δηλαδή αυτούς που έχουν πατρίδα. Και φυσικά είμαι επικίνδυνος γι αυτούς.
Τότε ακριβώς εμφανίζεται ο από μηχανής θεός που σώζει την κοινωνική γαλήνη.
«Πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου!!!» Κι έτσι αποκτάω ξαφνικά πατρίδα (έστω και άυλη) εκ του μηδενός.
Και τι πατρίδα! Πατρίδα μάγισσα! Μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια!
α) Δεν κοστίζει τίποτε και σε κανέναν. Απορώ πως δεν το λέγανε αυτό και στους Εβραίους του 1947 που ήθελαν πατρίδα, να ξεμπερδεύουν με τις απαιτήσεις τους. Αλλά οι Εβραίοι ήταν οι ίδιοι καπιταλιστές και δεν τους ξεγελούσες εύκολα. Ήξεραν τι σημαίνει η λέξη πατρίδα.
β) Αυτή η «άυλη πατρίδα» δεν κινδυνεύει από σεισμό, λοιμό, πτώχευση κλπ! (Ως γνωστόν η μητρική γλώσσα δεν ξεχνιέται)
γ) Παρά το ότι ο προλετάριος αναγκάζεται να μετακομίζει στους τόπους που κάνει επενδύσεις το Κεφάλαιο, δεν αισθάνεται χωρίς πατρίδα. Έχει τη γλώσσα του!
Κι αν το πιστέψει κιόλας, σωθήκαμε! Θα μπερδέψει στο μυαλό του τόσο πολύ τις «πατρίδες», που όποτε κινδυνεύει η άλλη – η γήινη πατρίδα – θα είναι πρόθυμος να θυσιαστεί (μεταφορικά και κυριολεκτικά).
Άλλωστε οι έχοντες και κατέχοντες δεν είναι για θυσίες!
Η «άλλη» πατρίδα δηλ. η γήινη πατρίδα, τους χρειάζεται για να κάνουν «επενδύσεις» αφού περάσει ο κίνδυνος.
Και για να τελειώνουμε, η προκοπή και η ευημερία μιας χώρας δεν εξαρτάται από τη γλώσσα της. Εξαρτάται από τη σκληρή δουλειά, από την τιμιότητα, από την σωστή κατανομή του παραγομένου πλούτου και από το διάχυτο αίσθημα ασφάλειας και Δικαιοσύνης που νοιώθουν οι πολίτες.
Αν εξαρτιόταν από τη γλώσσα, εμείς που κατά τη γνώμη μας έχουμε την καλλίτερη γλώσσα, θα είχαμε και το ανώτερο επίπεδο ευημερίας.
Το έχουμε;
<♦><♦><♦><♦><♦><♦><♦><♦><♦><♦>
[1] Θεωρώ πως μια αναπόδραστη πραγματικότητα είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζεται με ρεαλισμό παρά με συναισθηματικότητα.
Ευθύλογος
vacon28@gmail.com
