Το 47ο φεστιβάλ του Καρλόβι Βάρι δεν πρόλαβε να αρχίσει και ήδη η Ελλάδα κέρδισε ένα βραβείο χάρη στη σκηνοθέτρια Ελίνα Ψύκου, ενώ εντυπωσίασε το πεινασμένο «Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» του Έκτορα Λυγίζου.
Η υπό υλοποίηση ταινία της...... , «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Π», που προβλήθηκε στο τμήμα Works in Progress (δηλαδή ταινίες που το γύρισμα τους δεν έχει ακόμη τελειώσει και που αναζητούν χρήματα για την ολοκλήρωσή τους), κέρδισε το βραβείο "Πόπη" που συνοδεύεται από 10 χιλιάδες ευρώ, σε μορφή υπηρεσιών από τα γνωστά τσέχικα στούντιο Μπαραντόβ.
Η ταινία αναφέρεται σε έναν διάσημο δημοσιογράφο που εξαφανίζεται και αρνείται να εμφανιστεί.
Η Ε. Ψύκου διαγωνίστηκε με άλλες 17 ταινίες νέων σκηνοθετών (από χώρες όπως η Ρουμανία, η Πολωνία, η Σλοβακία, η Λιθουανία, Ρωσία, η Τουρκία, κ.α.), ανάμεσά τους και μια ακόμη ταινία από την Ελλάδα,«Αγριόπαπια» του Γιάννη Σακαρίδη.
Οι διαγωνιζόμενοι είχαν οκτώ λεπτά για να δείξουν σκηνές από την ταινία που γυρίζουν.
Την τριμελή κριτική επιτροπή αποτελούσαν η Αμερικανίδα, παραγωγός ανεξάρτητων ταινιών Έμι Ντόντσον, ο Τσέχος Ίβο Αντρέλε, διανομέας ανεξάρτητων ταινιών και διευθυντής αιθουσών τέχνης και ο Δανός Σίλιε Νικολίν Γκλίμσταλ, ειδικευμένος στη διανομή ταινιών από την Ανατολική Ευρώπη.
Οι ταινίες της Ε. Ψύκου και του Γ. Σακαρίδη δεν είναι οι μόνες που συμμετέχουν στο φετινό φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.
Στην καρδιά της κρίσης και της λιτότητας με όλα τα επάκολουθά της στοχεύει και, μέχρι σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, το πετυχαίνει, ο Έκτορας Λυγίζος με την ταινία του «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του κινηματογραφικού φεστιβάλ.
Η ταινία κινείται σε μια μαύρη, συχνά καταθλιπτική, ατμόσφαιρα, σαν αυτή που ζούμε καθημερινά στην Ελλάδα, με τον πρωταγωνιστή του, έναν 20χρονο, άνεργο, αλλά αξιοπρεπή μέσα από τη φτώχια του νεαρό, που η πείνα του τον οδηγεί συχνά στο να τρώει όχι μόνο το φαγητό τού καναρινιού του αλλά, κάποια στιγμή, να φτάνει στο σημείο να τρώει και το σπέρμα του, σε μια προκλητική σκηνή της ταινίας.
Το σενάριο, όπως ανέφερε ο σκηνοθέτης, είναι εμπνευσμένο από την «Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν.
Με ένα βασικά ρεαλιστικό στιλ, ο σκηνοθέτης, που η μικρού μήκους ταινία του «Αγνά νιάτα» είχε προβληθεί στο φεστιβάλ Βενετίας το 2004, ακολουθεί από κοντά τον πρωταγωνιστή του (ένας πολύ καλός Γιάννης Παπαδόπουλος) με την κάμερα σε συνεχή κίνηση, συνήθως πίσω από την πλάτη του, σε κοντινά, λιτά, απέριττα, "μπρεσονικά" θα έλεγα, πλάνα, δημιουργώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.
Στον κλειστό αυτό κόσμο του νεαρού ήρωα (η πιο σωστά αντί-ήρωα) η Αθήνα, αν και σε δεύτερο πλάνο, παίζει σημαντικό ρόλο: μια Αθήνα που γνωρίζουμε μέσα από φευγαλέες αλλά σημαντικές, σκηνές.
Ιδιαίτερα μέσα από διαμερίσματα όπως εκείνο του ήρωα, ή το άλλο του μοναχικού, άρρωστου γέρου, που φροντίζει ο νεαρός, τα γραφεία της εταιρείας προσφοράς φτηνότερης τηλεφωνικής σύνδεσης, όπου για ένα διάστημα προσλαμβάνεται ο ήρωας, ένα μισογκρεμισμένο κτήριο, εγκαταλειμμένο μάλλον γιατί σταμάτησαν οι οικοδομικές επιχειρήσεις, η έρημη εκκλησία (η έλλειψη πίστης;) με μόνο μια ηλικιωμένη γυναίκα και το νεαρό να αναζητά ένα είδος λύτρωσης, τραγουδώντας, σε μια στιγμή (σε μιαν από τις πιο όμορφες σκηνές), ένα κομμάτι από Μπαχ, καθώς και η Αθήνα όπου ένα τμήμα της νεολαίας βρίσκει το χρόνο να διασκεδάσει, η τελευταία αυτή σε σκηνές που δεν βλέπουμε αλλά ακούμε στην ηχητική μπάντα.
Σταδιακά η προσωπική αυτή Οδύσσεια του νεαρού μετατρέπεται, αναπόφευκτα, σε μια αλληγορία πάνω στην Οδύσσεια της ίδιας της Ελλάδας, την οικονομική κρίση και τα μέτρα της λιτότητας, με τη σχέση του νεαρού με το καναρίνι να μετατρέπεται σε σχέση του με την ίδια την Ελλάδα.
Δεν είναι τυχαίο που σε μια από τις καλύτερες σκηνές, εκείνη στο εγκαταλειμμένο, γεμάτο σπασμένα αγάλματα, κτήριο, ο ήρωας σκεπάζει το κλουβί του καναρινιού με την ελληνική σημαία, ενώ, αργότερα,ταΐζει το καναρίνι του με τους σπόρους που ο ίδιος, εδώ και καιρό, τρώει.
Πρόκειται για μια από τις καλύτερες, μέχρι στιγμής, ταινίες, που είδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ και που ίσως αποσπάσει κάποιο από τα βραβεία.
Δείτε το trailer της ταινίας:
