Ο Θεόφιλος Κλωνάρης γεννήθηκε στη Κάλυμνο το 1930 και ήταν ένα απο τα οκτώ παιδιά του σφουγγαρά Παντελή Κλωνάρη.
Όταν ξεκίνησε να σπουδάζει στην Γυμναστική Ακαδημία το 1952 ήρθε σε επαφή με ...
... έναν καθηγητή του, ονόματι Νέζο ο οποίος γνώριζε το τραγούδι του μηχανικού (σύνθεση του Σταμάτη Χατζηδάκη απο τη Λέρο) και με αφορμή αυτό το τραγούδι τον ρώτησε τι ξέρει για το χορό αυτό. Εκείνος του απάντησε ότι δεν γνώριζε ούτε το χορό αλλά ούτε και κανέναν που να τον χορεύει στην Κάλυμνο. Μόνο το τραγούδι γνώριζε!
... έναν καθηγητή του, ονόματι Νέζο ο οποίος γνώριζε το τραγούδι του μηχανικού (σύνθεση του Σταμάτη Χατζηδάκη απο τη Λέρο) και με αφορμή αυτό το τραγούδι τον ρώτησε τι ξέρει για το χορό αυτό. Εκείνος του απάντησε ότι δεν γνώριζε ούτε το χορό αλλά ούτε και κανέναν που να τον χορεύει στην Κάλυμνο. Μόνο το τραγούδι γνώριζε!
Ο καθηγητής του τότε του ανέθεσε να βρεί περισσότερες πληροφορίες γι`αυτό όταν θα κατέβαινε στην Κάλυμνο το καλοκαίρι. (Άλλωστε το ενδιαφέρον για τα Δωδεκάνησα ήταν μεγάλο αφού είχαν περάσει μόλις 4 χρόνια απο την ενσωμάτωση).
Πράγματι,όταν γύρισε στην Κάλυμνο ρώτησε τους πιο γνωστούς οργανοπαίκτες της εποχής, τον Μικέ τον Τσουνιά, τον Θεοφίλη τον Μαγριπλή κ.α αλλά όπως κι αυτός δεν είχαν ιδέα για τον χορό αυτό, μόνο το τραγούδι ήξεραν.
Δυστυχώς η έρευνα του σταμάτησε αφού έπρεπε να πάει στο στρατό όμως στο διάστημα αυτό το τραγούδι γινόταν ακόμα πιο γνωστό.
Μετά το στρατό συνέχισε τις σπουδές του και μπήκε στην ομάδα της Δώρας Στράτου αρχίζοντας να χορεύει στο αρχαίο θέατρο του Πειραιά.
Οι συζητήσεις για το τραγούδι αυτό συνεχιζόταν και οι παιδικές του μνήμες στην Κάλυμνο τον συνεπήραν. Σιγά σιγά άρχισε να οραματίζεται τον μηχανικό που τραγουδούσε το τραγούδι και παίρνοντας δύναμη απ`αυτό να σηκώνεται και να χορεύει.
Απο`κεί και πέρα η ζωή του μηχανικού έγινε χορός στο μυαλό του και άρχισε να τον χορεύει όπως τον φαντάστηκε. Λίγο μετά άρχισε να τον χορεύει και στο θέατρο της Δώρας Στράτου, όχι ακριβώς όπως έγινε γνωστός στην αρχή.
Το 1957 τέλειωσε την Ακαδημία και διορίστηκε ως γυμναστής στο Μπελένειο Γυμνάσιο της Λέρου. Ο χορός του μηχανικού είχε πια πάρει το δρόμο του.
Πληροφορίες απο συνέντευξη του ίδιου στον πολιτιστικό σύλλογο Λέρου"Άρτεμις"
Η Δράση του Θεόφιλου Κλωνάρη
Ιδρυτής και Πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου «Καζώνης» Καλύμνου, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Αθλητικών Σωματείων (ΕΑΣ) ΣΕΓΑΣ Δωδεκανήσου, εργάσθηκε για πάνω από πενήντα χρόνια με συνέπεια, τιμιότητα και ανιδιοτέλεια για την ανάπτυξη του αθλητισμού και του πολιτισμού.Με δικές του πρωτοβουλίες και ενέργειες κατασκευάσθηκαν οι περισσότερες αθλητικές εγκαταστάσεις στην Κάλυμνο (Κλειστό Γυμναστήριο, Δημοτικό Στάδιο Καλύμνου, Αίθουσα Γυμναστικής στο Νικηφόρειο Γυμνάσιο, Γήπεδο Μπάσκετ 1ου Γυμνασίου κλπ). Μύησε στον αθλητισμό και ενέπνευσε με την σκέψη και την δράση του, πάντα αφιλοκερδώς, ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής αλλά και Πρόεδρος του Σωματείου, χιλιάδες νέους ενώ ανέδειξε και δεκάδες πρωταθλητές, Βαλκανιονίκες, Μεσογειονίκες κλπ.
Διετέλεσε επίσης, Λυκειάρχης στο Νικηφόρειο Λύκειο Καλύμνου και Γυμνασιάρχης στο 1ο και 2ο Γυμνάσιο Καλύμνου.
Τι συμβολίζει ο χορός του μηχανικού
Ο χορός του μηχανικού είναι γνήσια Καλύμνιος χορός και καθαρά αντρικός. Χορεύεται σε διάφορες εκδηλώσεις είτε έχουν σφουγγαράδικο περιεχόμενο είτε όχι (γάμους, γλέντια, πανηγύρια) και είναι πολύ αγαπητός.
Είναι απομίμηση του πιασμένου μηχανικού, δηλαδή του δύτη που βουτούσε με σκάφανδρο κι έχει πιαστεί, δηλαδή έχει πάθει τη νόσο των δυτών (ημιπαράλυση). Αυτός ο χορός ξεκίνησε σχεδόν πριν από 50 χρόνια. Όμως τις ρίζες του πραγματικού χορού με ήρωα αληθινά πιασμένο μηχανικό, θα τις αναζητήσουμε στα τέλη του περασμένου αιώνα. Τότε είχαμε τους πρώτους μηχανικούς και τους πρώτους «πιασμένους». Η παντελής άγνοια κανόνων κατάδυσης (βάθος, χρόνος, γενική συμπεριφορά) ήταν η αιτία που υπήρχαν πολλά θύματα «σκασμένοι και πιασμένοι»...
Τα γλέντια γινόντουσαν στις ταβέρνες με χορούς και βιολιά και λαούτα. Παρακολουθούσαν και αυτοί που η πίκρα τους ήταν πιο ελαφριά και μπορούσαν να σύρουν τα πόδια τους με το μπαστούνι.
Μετά από ένα-δύο ποτηράκια δεν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να χορέψουν και ότι έπρεπε να αρνηθούν της χαρές της ζωής.
Ο πιο ζωηρός ακουμπώντας πάνω στους άλλους προσπαθούσε να κάνει λίγα τρεμουλιαστά βήματα χορού και σιγά σιγά όταν συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να χορέψει, οι φίλοι του τον κρατούσαν με πόνο ψυχής, αναλογιζόμενοι ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να πάθουν τα ίδια. Και μετά αδύναμος καθώς ήταν καθόταν στην καρέκλα και του γέμιζαν το ποτήρι με κρασί για να σβήσει τον καημό του.
Τι συμβολίζει ο χορός του μηχανικού
Ο χορός του μηχανικού είναι γνήσια Καλύμνιος χορός και καθαρά αντρικός. Χορεύεται σε διάφορες εκδηλώσεις είτε έχουν σφουγγαράδικο περιεχόμενο είτε όχι (γάμους, γλέντια, πανηγύρια) και είναι πολύ αγαπητός.
Είναι απομίμηση του πιασμένου μηχανικού, δηλαδή του δύτη που βουτούσε με σκάφανδρο κι έχει πιαστεί, δηλαδή έχει πάθει τη νόσο των δυτών (ημιπαράλυση). Αυτός ο χορός ξεκίνησε σχεδόν πριν από 50 χρόνια. Όμως τις ρίζες του πραγματικού χορού με ήρωα αληθινά πιασμένο μηχανικό, θα τις αναζητήσουμε στα τέλη του περασμένου αιώνα. Τότε είχαμε τους πρώτους μηχανικούς και τους πρώτους «πιασμένους». Η παντελής άγνοια κανόνων κατάδυσης (βάθος, χρόνος, γενική συμπεριφορά) ήταν η αιτία που υπήρχαν πολλά θύματα «σκασμένοι και πιασμένοι»...
Τα γλέντια γινόντουσαν στις ταβέρνες με χορούς και βιολιά και λαούτα. Παρακολουθούσαν και αυτοί που η πίκρα τους ήταν πιο ελαφριά και μπορούσαν να σύρουν τα πόδια τους με το μπαστούνι.
Μετά από ένα-δύο ποτηράκια δεν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να χορέψουν και ότι έπρεπε να αρνηθούν της χαρές της ζωής.
Ο πιο ζωηρός ακουμπώντας πάνω στους άλλους προσπαθούσε να κάνει λίγα τρεμουλιαστά βήματα χορού και σιγά σιγά όταν συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να χορέψει, οι φίλοι του τον κρατούσαν με πόνο ψυχής, αναλογιζόμενοι ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να πάθουν τα ίδια. Και μετά αδύναμος καθώς ήταν καθόταν στην καρέκλα και του γέμιζαν το ποτήρι με κρασί για να σβήσει τον καημό του.
