Γράφει ο Κώστα Κυριακάκης
Λόγω του ότι η ΑΕΠΙ και οι νομοί που ισχυρίζεται και επιχειρηματολογεί είναι παράδοξοι, έχω να προτείνω μια λογική αντίδραση για εκείνους που πλήττονται από την ενοχλητική παρουσία της.
Καταρχήν να αναφέρω ότι ακόμα και οι ραδιοφωνικοί αλλά και οι τηλεοπτικοί σταθμοί πληρώνουν ΑΕΠΙ, κάτι που θεωρώ άκρως παράδοξο, καθώς τα ΜΜΕ είναι το ...... βασικό εργαλείο της παρουσίασης και της προώθησης των καλλιτεχνών. Αν ήταν κάποιος να αξιώνει χρήματα αυτά θα ήταν τα ΜΜΕ που παρουσιάζουν και γιγαντώνου τους καλλιτέχνες και όχι ο δούρειος ίππος (ΑΕΠΙ) που εμφανίζεται ξαφνικά για να προστατεύσει τα πνευματικά δικαιώματα ακόμα και εκείνων που δεν γνωρίζει καν!
Αν τα ΜΜΕ συνταχθούν σε μια κοινή συντεταγμένη στην οποία θα κάνουν σαφές στην καλλιτεχνική κοινότητα ότι δεν αξιώνει χρήματα για τους «διαφημίζει» αλλά σε περίπτωση που ενοχληθεί από την όποια ΑΕΠΙ θα αναγκάζονται να αποκλείουν τα ονόματα τους από τα προγράμμα τους, θα ήθελα να δω τότε πόσοι από τους καλλιτέχνες θα επέλεγαν να μην μεταδίδονται τα έργα τους εφόσον τα ΜΜΕ δεν προθυμοποιούνται να πληρώσουν τα πνευματικά δικαιώματα.
Το ίδιο ισχύει και για τους χώρους διασκέδασης όπου και εκεί υπάρχει προβολή των καλλιτεχνών, όταν σε κάποιους χώρους «παίζουν» τα τραγούδια τους τότε ενισχύεται το ενδιαφέρον εκείνων που τα ακούνε και μπορεί να τα αναζητήσουν στα δισκοπωλεία.
Δεν καταγράφονται σε κάποιον σκληρό δίσκο στον μυαλό των θαμώνων, ούτε μπορεί να θεωρηθεί απόκτηση η ακρόαση. Συνεπώς και σε αυτή την περίπτωση υπάρχει δωρεάν διαφήμιση αλλά και ενίσχυση της φήμης του καλλιτέχνη που επιλέγονται τα τραγούδια του, από τους χώρους διασκέδασης.
Σαφώς και τα πνευματικά δικαιώματα είναι ένα ευαίσθητο θέμα, αλλά δεν αφορά τους ακροατές. Αφορά το να «δανειστεί» κάποιος άλλος καλλιτέχνης την δημιουργία ενός έργου χωρίς την συγκατάθεση του δημιουργού για προσωπικό όφελος.
Οι χώροι διασκέδασης δεν τιμολογούν την μουσική που παίζουν στους πελάτες τους, αλλά το προϊόν που προσφέρουν π.χ. (καφέ, ποτά, φαγητό κτλ.)
Κάποιος πελάτης δεν πάει σε ένα εστιατόριο για να ακούσει μουσική αλλά για να δειπνήσει, σε κάποιο μπαρ για να πιεί κ.ο.κ.
Και στην περίπτωση των χώρων διασκέδασης, αν οι ιδιοκτήτες έκαναν κάτι παρόμοιο με αυτό που ανέφερα παραπάνω για τα ΜΜΕ, είμαι σίγουρος ότι θα ήταν ελάχιστοι έως κανένας, οι καλλιτέχνες που θα προτιμούσαν να μην παίζονται τα τραγούδια τους στα μαγαζιά.
Συνεπώς αυτός ο παραλογισμός πρέπει να σταματήσει και να αντιστραφεί η κατάσταση βγαίνοντας στην αντεπίθεση όλοι εκείνοι που τελικά κάνουν τους καλλιτέχνες γνωστούς.
Πρόκειται για μία άτυπη συναλλαγή μεταξύ μέσων προώθησης και μετάδοσης μουσικής με τους καλλιτέχνες, σε παίζω συχνά γιατί έγινες γνωστός από μένα που σε προώθησα – διαφήμισα.
Δεν νομίζω ότι κάποιος καλλιτέχνης χωρίς να έχει την υποστήριξη των μέσων θα μπορούσε να γίνει ποτέ γνωστός και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά, πόσο μάλλον όταν τα τελευταία χρόνια που η παραγωγή στην μουσική βιομηχανία είναι τεράστια και πολύ δύσκολο σε κάποιον καλλιτέχνη να διακριθεί.
Προτείνω έναν οργανισμό (όντως μη κερδοσκοπικό) στον οποίο θα συμμετέχουν όλα τα μέσα που παρουσιάζουν έργα καλλιτεχνών, θα καταγράφονται και θα αποκλείονται τα ονόματα των καλλιτεχνών που δεν επιθυμούν το καθεστώς της απαλλαγής των μέσων από τα πνευματικά δικαιώματα και απλά δε θα μεταδίδονται τα τραγούδια τους πουθενά, ας τα ακούνε στα γραφεία της ΑΕΠΙ και στα σπίτια τους.
Σε ότι αφορά το ευαίσθητο θέμα με τα πνευματικά δικαιώματα, αυτό είναι θέμα που αφορά τις δισκογραφικές εταιρίες, οι οποίες εμπορεύονται αυτό καθ’ αυτό το προϊόν (μουσική), και η όποια ικανοποίηση των καλλιτεχνών στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων θα ρυθμίζεται μεταξύ τους.
Ελπίζω εσάς, που σας αφορά, να μη σταθείτε μόνο στην ανάγνωση του κειμένου αλλά να προχωρήσουμε στην προοπτική ενός οργανισμού που θα αλλάξει αυτό το παράλογο καθεστώς.
Το e-mail μου είναι purevil@metalzone.gr για όποιους ενδιαφέρονται να επικοινωνήσουμε για το θέμα.
