Μετά από δύο χρόνια επιτυχούς παρουσίασης στην Αθήνα, η παράσταση Κόκκινο του John Logan έρχεται στην Θεσσαλονίκη για περιορισμένες παραστάσεις. Το έργο έχει βραβευθεί με έξι βραβεία Tony (καλύτερο θεατρικό έργο του 2010, καλύτερη σκηνοθεσία (Michael Grandage), καλύτερος β’ αντρικός ρόλος (Eddie Redmayne), φωτισμοί, σκηνικά και ήχος).
Η υπόθεση του έργου βασίζεται σε μια...
... στιγμή του μεγάλου ζωγράφου Ρόθκο, ενός ζωγράφου που σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα. Σε μια εποχή που όλοι και όλα είναι στο κόκκινο, ο συγγραφέας μιλά όχι μόνο για την τέχνη και την εξαγορά της, αλλά και τη συνείδηση, το χρήμα, το αίσθημα, τις σχέσεις, την ανταλλαγή και το ξεπούλημά τους. 
Ο Τζον Λόγκαν έχει γράψει θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων «Never the sinner», «Hauptmann», «Scorched earth», «Music from a locked room» και «Riverview». Έχει γράψει, επίσης, τα σενάρια για τις ταινίες «Ο Μονομάχος» («The Gladiator») σε σκηνοθεσία Ρίντλεϋ Σκοτ με τον Ράσελ Κρόου, «Ο τελευταίος Σαμουράι» («The Last Samurai») με τον Τομ Κρουζ, «The Aviator» σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και «Sweeney Todd» του Τιμ Μπάρτον με τον Τζόνυ Ντεπ.
Από τις 15 Μαρτίου στο θέατρο Αυλαία και για λίγες παραστάσεις ο Σταμάτης Φασουλής και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος φέρνουν στο κοινό της Θεσσαλονίκης ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα θεατρικά κείμενα.
Ταυτότητα της παράστασης
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης
Επιμέλεια προγράμματος: Ειρήνη Μουντράκη
Γραφιστικά: id. creative
Info
Πρεμιέρα: Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012
Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:30
Χώρος: Θέατρο Αυλαία, κτίριο ΧΑΝΘ, πλευρά Τσιμισκή
Διάρκεια: 100'
Εισιτήρια: 18 ευρώ & 15 ευρώ φοιτητικό
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310237700
Έγραψαν για την παράσταση
Οφείλουμε … [σ] τον Σταµάτη Φασουλή, µια εκπληκτική µμετάφραση, τιμή μεγάλη στην ελληνική γλώσσα, σ’ ένα είδος κειμένου που δεν είχε προηγούμενο να πατήσει, θαρρείς και το κείμενο υπέγραφε ο Προκοπίου, ο Γκίκας, ο Χρύσανθος Χρήστου, τεχνοκρίτες ολκής.
Ένα ντουέτο επί σκηνής δεν σκηνοθετείται, αλληλοπεριχωρείται, λειτουργεί ως µμουσικό ντουέτο, βιολοντσέλο -βιολί, πιάνο – βιολί. Ο Φασουλής έπιασε και την έπαρση και τις αμφιβολίες και την υστερία και την κατάθλιψη, την έμπνευση και την αμηχανία της επανάληψης του Ρόθκο και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ένας καλλιτέχνης που συνεχώς µας εκπλήσσει µε την ωριμότητά του και την ποιότητα αυτής της ωριμότητάς, έπαιξε τον µμαθητή Κεν µε το θράσος της άγνοιας στην αρχή και την αποκαλυπτική κυοφορία και γέννα εν συνεχεία, τέκνα μιας µμυητικής µμαθητείας στη θέα του ζην.
Οι εικαστικοί συνεργάτες του Φασουλή (Παντελιδάκης – σκηνικά, Βαχλιώτη – κοστούμια, Παυλόπουλος – φωτισμοί) δημιούργησαν μιαν εξαίσια Όψιν, που την ένιωθες εναλλάξ ως βολική και άβολη, ανάλογα µε τις ανθρώπινες συναισθητικές µμεταλλάξεις.
Κώστας Γεωργουσόπουλος, εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011
Ο θεματολογικός στόχος του Λόγκαν επιτυγχάνει και μάλιστα με δύο μόνον πρόσωπα. Τον Ρόθκο και έναν σπουδαστή σχολής Καλών Τεχνών, που ο «μαέστρο» προσλαμβάνει ως «βοηθό» του. Μέσα από την καθημερινή δουλειά, τις περί ζωγραφικής συζητήσεις, τις γνώσεις και την επηρμένη συμπεριφορά του Ρόθκο, την άγνοια και «υποταγή» του φοβικού «μαθητή», ο συγγραφέας στοχάζεται για τη σχέση τέχνης - ζωής, στην αναγκαιότητα γέννησης του καινούργιου και σύγκρουσής του με το παλιό, όπως, στο τέλος του έργου, ο Ρόθκο διδάσκει στο μαθητή του. Το έργο υπηρετείται απόλυτα από την εξαιρετική νοηματικά και γλωσσικά μετάφραση, τη λιτή σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή, το καλαίσθητα απλό σκηνικό του Μανόλη Παντελιδάκη (το ατελιέ του ζωγράφου), ατμοσφαιρικά φωτισμένο από τον Λευτέρη Παυλόπουλο, από την πνευματικότητα της ερμηνείας του Σταμάτη Φασουλή (Ρόθκο) και τη γόνιμη ερμηνεία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.
Θυμέλη, εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τετάρτη 2 Μάρτη 2011
Ο Σταμάτης Φασουλής έχει πάντα την ικανότητα να μεταβάλλει τον ήρωά του σε απτή, ιθαγενή ύπαρξη. Του χαρίζει καταγωγή, χαρακτηριστικά, ύφος. Είναι άδικο να υπερτονίσουμε την υποκριτική του ταυτότητα: το ζήτημα άλλωστε δεν ήταν να μιμηθεί τον Ρόθκο – ήταν να σκιαγραφήσει με ερωτήματα το πορτρέτο ενός καλλιτέχνη. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος επωμίζεται με τον Κεν τον περίφημο αγγλοσαξονικό ρόλο του common sense. Αρχικά αμήχανος, βρίσκει στο τέλος ενέργεια να αποτινάξει τον ίσκιο του δασκάλου του. Είναι ζήτημα αν τελικά τον κατανοεί. Μαθαίνει, όμως, να βλέπει πιο καθαρά στα μυστικά του. Στο τέλος τέλος, τα χρώματα της ελπίδας και του θανάτου είναι κάτι που κάθε γενιά οφείλει να ανακαλύψει για λογαριασμό της.
Γρηγόρης Ιωαννίδης, εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
Το θεατρικό έργο «Κόκκινο» του Αμερικανού Τζον Λόγκαν (…) κέρδισε πολλά βραβεία Tony το 2010 κι ευτύχησε να βρει στο «Θέατρο Δημήτρης Χορν» δύο επαρκείς ερμηνευτές, που συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσεως στον υπέροχο σκηνικό διάκοσμο που έστησε ο Μανώλης Παντελιδάκης. Ρεαλιστικά τα κοστούμια που σχεδίασε η Ντένη Βαχλιώτη, τονίζουν το αληθοφανές έρεβος των παγιδευμένων υπάρξεων. Και βεβαίως, χωρίς τους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου ένα μεγάλο μέρος της θεατρικής μαγείας θα είχε διαχυθεί στην κατάμεστη αίθουσα ανεπιστρεπτί. Μια παράσταση που την παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Η κωμική αντίστιξη είναι ένα εργαλείο στα χέρια του σκηνοθέτη Σταμάτη Φασουλή, για να δώσει βάθος και προοπτική στη διαρκώς αυξανόμενη δραματική ένταση.
Το χιούμορ όμως λειτουργεί υποδόρια, αφού ο κραυγαλέος αυτοσαρκασμός δεν ήταν -ως φαίνεται- στις προθέσεις του συγγραφέα. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι ένας ιδιαίτερα εργατικός κι επιμελής ηθοποιός. Το ταλέντο του τώρα αρχίζει να δίνει καρπούς. Ο σκηνοθέτης δηλώνει τον θαυμασμό του για τον ισότιμο παρτενέρ του και τον συγκρίνει με τον Κιμούλη. …
Κωνσταντίνος Μπούρας, εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
Ο Σταμάτης Φασουλής (Ρόθκο), αναλαμβάνοντας τον τριπλό ρόλο του σκηνοθέτη-μεταφραστή-ηθοποιού και δίνοντας στον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο (Κεν) την ευκαιρία να σταθεί άξια δίπλα του, χτίζει μαστόρικα μια περσόνα συγγενή με τη δική του ιδιοσυγκρασία, καθώς ο σαρκασμός υποσκελίζει την αδηφάγο αγωνία του καλλιτέχνη.
Αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί, εν τέλει, μέσα από την εξαιρετική του μετάφραση και την υποκριτική του ευαισθησία, μεταφέρει την ουσία του κειμένου όπως και μια αόριστη συγκίνηση για την ματαιότητα της ύπαρξης που τόσο δύσκολα εξορύσσεται στις μέρες μας.
Ελένη Πετάσση, εφημερίδα ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, Τρίτη 15/3/2011
