Σε ηλικία 88 ετών, έφυγε από τη ζωή το βράδυ της Κυριακής στο Σισμανόγλειο νοσοκομείο, ο ηθοποιός Νίκος Βασταρδής.
Τους τελευταίους μήνες η υγεία του γνωστού ηθοποιού ήταν επιβαρυμένη εξαιτίας ενός ατυχήματός του, ενώ μέχρι πριν μερικούς μήνες ήταν υγιέστατος και δίδασκε στη σχολή του.
Το «τελευταίο αντίο» στον αγαπημένο ηθοποιό - από συγγενείς και φίλους - θα δοθεί ...... αύριο Τρίτη 20 Μαρτίου στις 3 το μεσημέρι στο νεκροταφείο Χαλανδρίου.
Ο Νίκος Βασταρδής γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, του Κάρολου Κουν. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1942, στην «Αγριόπαπια» του Ερρίκου Ίψεν.
Έως το 1944, εμφανίστηκε στα θεατρικά έργα: «Για ένα κομμάτι γης» του Κόντγουελ, όπου ερμήνευσε το ρόλο του Ντιούντ, «Στέλλα Βιολάντη» του Γρ. Ξενόπουλου, «Χαρούμενα νιάτα» του Πιζέ.
Εκτός από το Θέατρο Τέχνης συνεργάστηκε, επίσης, με το «Θέατρο του Λαού» και τους «Ενωμένους Καλλιτέχνες» (1945-1946), παίζοντας στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ, στον «Μακρινό δρόμο» του Αρμπούζωφ και στο έργο του Μπ. Σω «Πάνω στα βράχια». Tο 1947 συμμετείχε στον θίασο του Γιώργου Παππά και το 1948 στο θίασο Βασίλη Λογοθετίδη.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ασχολήθηκε με το μουσικό θέατρο, όπου εργάστηκε για αρκετά χρόνια. Το 1953 συγκρότησε δικό του θίασο οπερέτας, ενώ το 1955 και το 1956 επέστρεψε στην πρόζα και ερμήνευσε τον Βοναπάρτη στο έργο του Τσβάιχ «Του φτωχού τ' αρνί» με τον θίασο Τζ. Καρούσου - Μαίρης Λεκκού. Από το 1958 έως το 1962 συνεργάστηκε με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη και έπαιξε στα έργα «Βασίλισσα Αμαλία» του Γ. Ρούσσου, «Το τέλος του ταξιδιού» του Ρ. Σέρριφφ, «Έμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ, «Η δίκη των πιθήκων» των Λώρενς - Λη, «Ατμόπλοιο Τζόαν Ντάνβερς» του Φρανκ Στέητον, «Οδύσσεια» του Μαν. Σκουλούδη, «Μαριμπέλ» του Μίγελ Μιούρα, «Βαθιές είναι οι ρίζες» των Ντ' Υσσώ - Γκάου.
Το 1965, μαζί με τον Μάνο Κατράκη και την Έλσα Βεργή, περιόδευσε στην Ευρώπη, παρουσιάζοντας αρχαίες τραγωδίες. Την περίοδο 1965 - 1966 έγινε συνθιασάρχης με τον Κώστα Ρηγόπουλο και την Κάκια Αναλυτή.
Το 1973 περιόδευσε με προσωπικό θίασο σε επαρχιακές πόλεις και αμέσως μετά έπαιξε, σε συνεργασία με τη Νόρα Βαλσάμη, το έργο του Μαρκ Ζιλμπέρ Σωβαζόν «Ξενοδοχείο η ευτυχία». Ένα χρόνο αργότερα, ως συνθιασάρχης με την Ελένη Ερήμου, ανέβασε στο Θέατρο «Γκλόρια» το έργο του ’λκη Παπά «Σου χαρίζω τη γυναίκα μου». Ακολούθησαν τα: Πάμπλο Νερούντα «Δόξα και Θάνατος του Ιωακείμ Μουριέτα» στο Θέατρο «Διάνα» - 1978, θίασος Παπαγιαννόπουλου - Βασταρδή - Ερήμου, «Σκάνδαλο στην Τράπεζα» του Βερνέιγ - θίασος Ζωής Λάσκαρη, Γ. Ρούσσου «Φρύνη» (Ευθείας). Το 1981 έκανε περιοδεία με δικό του θίασο.
Το 1982 ίδρυσε το Θέατρο «Θεμέλιο», όπου σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε πολλά έργα, όπως: «Τα διαστημικά χρυσάνθεμα» του Ζίντελ, «Κλειστές πόρτες» του Σαρτρ, «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη.
Κινηματογράφος - τηλεόραση
Αντίθετα με την παρουσία του στο σανίδι, αυτή στη μεγάλη οθόνη δεν ήταν ιδιαίτερα έντονη αφού εμφανίστηκε μόνο σε μερικές ταινίες, με πιο χαρακτηριστικές τις: «Χωρίς συνείδηση», «Ιπποκράτης και Δημοκρατία», «Παύλος Μελάς». Η στροφή του Νίκου Βασταρδή στη μικρή οθόνη την δεκαετία του 1970 υπήρξε άκρως επιτυχημένη, αφού σημείωσε μεγάλη επιτυχία συμμετέχοντας σε τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων και σειρές όπως οι: «Εν τούτω νίκα», «Ανακριτικό γραφείο» και «Πορφύρα και αίμα» όπου υποδύθηκε τον Ρωμανό Διογένη δίπλα στη Βασίλισσα Ευδοκία της Βούλας Ζουμπουλάκη.
Υπήρξε για πολλά χρόνια καθηγητής υποκριτικής στη Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη και το 1992 ίδρυσε δική του Δραματική Σχολή που λειτουργεί στα πλαίσια του Θεάτρου «Θεμέλιο». Ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η.) με ημερομηνία εγγραφής 1-3-1943, της Εταιρείας Σκηνοθετών και της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων. Ήταν πατέρας της ηθοποιού και σεναριογράφου Αννας Ανδριανού.
Φιλμογραφία
«Έλα στο θείο...» (1950)
«’σσοι του γηπέδου» (1956)
«Οι καθώς πρέπει» (1963)
«Το τεμπελόσκυλο» (1963)
«Οι καταφρονεμένοι» (1965)
«Θέλω πίσω το παιδί μου» (1969)
«Επίσημη αγαπημένη» (1969)
«Υποβρύχιον: Παπανικολής» (1971)
«Μπουμ ταρατατζούμ» (1972)
«Χωρίς συνείδηση» (1972)
«Ο Ιπποκράτης και η δημοκρατία» (1972)
«Παύλος Μελάς» (1974)
«Δολοφονήστε τον Μακάριο» (1975)
«Θύρα 7 η μεγάλη στιγμή» (1983)
Δήλωση Παύλου Γερουλάνου
Πληροφορούμενος τον θάνατο του Νίκου Βασταρδή, ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Παύλος Γερουλάνος προέβη στην ακόλουθη δήλωση: «Ο Νίκος Βασταρδής υπήρξε ένας σημαντικός Δάσκαλος του ελληνικού Θεάτρου.Υπηρέτησε σε όλη του σχεδόν τη ζωή την Τέχνη του με ήθος, συνέπεια, και μεγάλη αγάπη για τους νέους ανθρώπους, σε πολλούς από τους οποίους μεταλαμπάδευσε γενναιόδωρα τη γνώση και την εμπειρία του. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και τους οικείους του».
