Μια απίστευτα συγκλονιστική εξομολόγηση έκανε ο Θανάσης Βισκαδουράκης: για πρώτη φορά, ο ηθοποιός αποκάλυψε πως οι γονείς και τα αδέλφια του είναι κωφοί, ενώ η βιολογική του μητέρα πέθανε στα πρώτα χρόνια της ζωής του και τον μετέφεραν σε ορφανοτροφείο, όπου παρέμεινε εσώκλειστος για 13 χρόνια!
«Δεν έχω ποτέ πει τη λέξη ...... «μαμά» στη ζωή μου. Ήμουν άτυχο παιδί, αλλά ίσως και τυχερό. Δεν ένιωσα την απώλεια. Δεν ήξερα την απώλεια του παππού, της γιαγιάς, της μητέρας μου. Ήμουν μωρό. Δεν την κατάλαβα. Από μια ευτυχισμένη, πολύτεκνη οικογένεια βρέθηκα ξαφνικά στο ορφανοτροφείο», εξομολογείται ο γνωστός ηθοποιός στην εφημερίδα «Espresso».
Αν και στο ορφανοτροφείο έτρωγε ξύλο και οι συνθήκες δεν ήταν οι καλύτερες, ουδέποτε σκέφτηκε να αποδράσει. «Βοήθησα σε δραπετεύσεις παιδιών αλλά εγώ δεν δραπέτευσα ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον έχω πολύ φίλο μου τον Θεό. Το λέω πολύ ωμά. Νιώθω ότι μου κλείνει το μάτι πολλές φορές. Δεν δραπέτευσα. Κατ’ αρχάς, δεν ήξερα πού να πάω. Δεν ήξερα ότι είμαι Αθηναίος. Το ορφανοτροφείο βρισκόταν στη Θήβα».
Δύσκολη, όμως, ήταν και η στιγμή που γνώρισε την οικογένειά του: «ήμουν πολύ παγωμένος. Δεν είχαν να μου πουν τίποτα. Τώρα τους αγαπώ. Αγαπώ πολύ τον πατέρα μου. Πέρασαν όμως είκοσι επτά χρόνια… Αν μου φύγει από τη ζωή, θα κλάψω. Του τα έχω συγχωρέσει όλα. Ένας άνδρας σαραντάρης έμεινε με πέντε παιδιά. Πέθανε η γυναίκα του και διαλύθηκε η οικογένειά του. Η ζωή μου δίδαξε ότι οι γυναίκες κρατάνε την οικογένεια».
Ο Θανάσης Βισκαδουράκης δεν διστάζει να περιγράψει τα δύσκολα που πέρασε, αλλά δεν τον έκαναν να το βάλει κάτω: «Για δύο χρόνια έτρωγα σκέτα μακαρόνια με κέτσαπ από το σούπερ μάρκετ. Έζησα! Έχω ζήσει για χρόνια με δανεικά πράγματα. Τα δικά σου άχρηστα πράγματα για μένα ήταν θησαυρός. Την πρώτη μου τηλεόραση την αγόρασα είκοσι πέντε χρόνων και το πρώτο μου πλυντήριο το πήρα από τον Μπουλά. Πέταγε το δικό του και το πήρα. Πήρα μέχρι και δανεικά σεντόνια και ποτήρια».
«Δεν θα ξεχάσω ένα απόγευμα στην Πατησίων, όπου έκλαιγα έξω από το Θέατρο Μινώα. Επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος, δεν έλεγα ποτέ στον διπλανό μου ότι πεινάω, ότι στερούμαι. Έλεγα πρέπει να το ζήσω, γιατί έτσι με έχει προορίσει ο Θεός. Κάποια στιγμή, ήρθε δίπλα μου ο Γιάννης Ζουγανέλης και με ρώτησε «γιατί κλαις;». Ζούσα τότε σε ένα υπόγειο της Αχαρνών. Του είπα «πλήρωσα το ενοίκιο ίσα-ίσα και δεν έχω να πληρώσω τη σχολή. Δεν έχω να φάω». Πήγε στο καμαρίνι του και μου έδωσε ένα ποσό για να μπορέσω να συντηρηθώ», συνεχίζει ο ηθοποιός.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η σχέση του με ηθοποιό
Όπως τονίζει ο ηθοποιός, ο πνευματικός του πατέρας Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, το πείσμα του να μην το βάλει κάτω, η πίστη του στον Θεό και ο έρωτας με την Αγγελική Λάμπρη, τον βοήθησαν να ονειρεύεται ακόμα και στο… μαύρο!
«Τον Αρχιεπίσκοπο τον λατρεύω. Νομίζω τον αγαπώ περισσότερο από τον πατέρα μου, γιατί εκεί μεγάλωσα. Παιδί δεν είναι αυτό που γεννάς αλλά αυτό που μεγαλώνεις. Ήμουν πολλά χρόνια δίπλα του», λέει ο ηθοποιός.
Παράλληλα, μιλά για την 10ετή σχέση του με την Αγγελική Λάμπρη, η οποία ήταν ένα ακόμα άτομο που τον στήριξε: «ο ένας βοήθησε τον άλλον. Ήμασταν φοιτητές, γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε. Κάναμε τρία σπίτια… Από το υπόγειο, πήγαμε στο ισόγειο και έπειτα στον πρώτο. Τώρα που ζούμε στο ρετιρέ, χωρίσαμε. Αυτή είναι η ζωή… Γι’ αυτό την αγαπώ».
«Έχω κουραστεί πολύ. Τραυματίστηκα ψυχικά. Έχω αγαπήσει πολύ λίγους ανθρώπους στη ζωή μου…», καταλήγει ο Θανάσης Βισκαδουράκης.
