Ένας νέος καλλιτέχνης με πολύ όρεξη για δουλειά, ιδέες, πάθος και ανήσυχο πνεύμα...
, μας μιλάει για τα πρώτα του βήματα στο δύσκολο χώρο που διάλεξε να πορευτεί.
, μας μιλάει για τα πρώτα του βήματα στο δύσκολο χώρο που διάλεξε να πορευτεί.
Είναι αυστηρώς κριτής του εαυτού του. Πιστεύει πως όσους τίτλους και αν έχει κάποιος, δεν σημαίνουν τίποτε δίχως έργο. Μιλάει με αγάπη για τους γονείς του και τον αδελφό του και δηλώνει ότι ο ίδιος είναι άνθρωπος τις λογικής.
- Θα ήθελα να ξεκινήσουμε αυτή μας τη κουβέντα λέγοντάς μας λίγα λόγια για το πώς ξεκίνησες. Προέρχεσαι από καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας σου, Χρήστος Κάλλοου, ένας αναγνωρισμένος ηθοποιός και τραγουδιστής με πολλές επιτυχίες, και η μητέρα σου Ευτυχία Κελαϊδίτη ήταν για πολλά χρόνια χορεύτρια με τον Φώτη Μεταξόπουλο. Πόσο σε επηρέασε αυτό στο να ακολουθήσεις και εσύ τον καλλιτεχνικό δρόμο;
Χαίρετε και, μα ναι, το καλλιτεχνικό background βοήθησε. Μου φαίνεται πως η σκέψη ‘σκηνοθεσία’ μου είχε περάσει στο νου μετά από μια δυσάρεστη παράσταση, αν και τότε είχα το θέατρο στο μυαλό. Ο κινηματογράφος ήταν παλιά ιστορία για τον πατέρα μου, αλλά θέατρο βλέπαμε αρκετό και είχε πολλούς φίλους στο χώρο. Καθώς με έλκυε η τέχνη και δημιουργία, κατέληξα στο σινεμά.
- Έχεις σπουδάσει τέσσερα χρόνια στην Αγγλία. Τι πιστεύεις ότι είναι η σπουδή για έναν καλλιτέχνη;
Η σπουδή είναι κάτι που πολλοί νομίζω βλέπουν σαν την αποκόμιση τίτλων. Ίσως είναι και αυτό. Οι τίτλοι βέβαια δε σημαίνουν τίποτε χωρίς έργο, και όχι αντίστροφα. Για μένα ήταν μια ευκαιρία να βελτιωθώ μέσω της διδασκαλίας επαγγελματιών, δίπλα σε διψασμένους μαθητές που έφταναν μέχρι και τα διπλάσιά μου χρόνια. Αυτό μετράει στη σπουδή. Οι άνθρωποι. Και τώρα σπουδάζω μέσω της εργασίας μου, και βλέπω την εξέλιξή μου στον ψίθυρο ενός θεατή, που λέει στον διπλανό του “ρε συ, ωραίο είναι αυτό”. Βλέπω επίσης την εξέλιξή μου με τη δική μου σκληρή κριτική, και εκεί η εμπειρία και το αποτέλεσμα ποτέ δεν μου είναι αρκετά.
- Πως και δεν αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική, να σπουδάσεις ηθοποιός;
Έκανα ένα χρόνο μαθήματα πλάι στην Άννα Σωτρίνη, πολλά χρόνια πριν! Η εκτέλεση δεν μου είναι φυσική ή ελκυστική, τουλάχιστον προς το παρόν. Χρόνια με μαθήματα πιάνου και τραγουδιού επίσης μου ήταν αδιάφορα, και το μόνο που ουσιαστικά αποκόμισα ήταν να μάθω τις νότες για να γράφω και να διασκευάζω μουσική, αυτοδίδακτα. Να αναφέρω πως ο αδελφός μου σπούδασε τρία χρόνια σε δραματική σχολή, αλλά και αυτός πέρασε από Master θεατρικής γραφής σε διδακτορικό δημιουργικής γραφής. Τώρα γράφει και διδάσκει σε πανεπιστήμια του Λονδίνου. Αυτός θέλει να ανέβει στο σανίδι κάποια στιγμή, αλλά ναι, βλέπετε ένα μοτίβο. Εμένα με ενδιαφέρουν τόσα δημιουργικά που δεν νομίζω να ξοδέψω χρόνο από αυτά για να βγω μπροστά.
- Τι είναι για σένα ο κινηματογράφος;
Ο κινηματογράφος για μένα είναι, μαζί με τα βιντεοπαιχνίδια, υπέρτατο μέσο παραγωγής και κατανάλωσης φαντασίας. Ο ήχος και η εικόνα, η εμπειρία συνολικά, ικανοποιούν, προσωρινά φυσικά, την ανάγκη για εξερεύνηση, μάθηση, όνειρα.
- Πες μου τι είδος ταινίες σου αρέσουν, ποια είναι η αγαπημένη σου και γιατί;
Δεν θα καταλήξουμε πουθενά! Κάποτε έλεγα πως είναι ο Βιολιστής στη Στέγη, που είχα δει τρεις φορές συν μια τέταρτη με σχόλια σκηνοθέτη. Ωραία μουσική, χαρακτήρες, χιούμορ, δράμα, κτλ. Τώρα, επική φαντασία όπως με τις ταινίες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ή του Harry Potter είναι το στοιχείο μου. Και όταν γράφω μουσική ή ζωγραφίζω, οι φαντασιακοί κόσμοι από ταινίες και βιντεοπαιχνίδια μου έρχονται στο μυαλό. Αυτά τα στοιχεία που πηγάζουν από την φανταστική, και συχνά σκοτεινή μεριά της ιστορίας. Είμαι άνθρωπος της λογικής. Τιθασεύσαμε θηρία και δαίμονες που κάποτε (λίγο και σήμερα δυστυχώς) ήταν όργανα καθαρά σκοταδισμού ή της λανθασμένης εξήγησης της φύσης, για να φτιάχνουμε ιστορίες με πλούσια δράση, στην καρδιά των οποίων χτυπά όχι ο τρόμος αλλά ανθρωπιά, η καθημερινότητα. Οι ταινίες που αναφέρω δείχνουν απλούς ανθρώπους που με κουράγιο, ανθρώπινες αξίες, εξελίσσονται σαν άτομα και ενωμένοι νικούν τη φρίκη του πόλεμου.
- Πιστεύεις ότι μπορείς να πραγματοποιήσεις τα κινηματογραφικά σου όνειρα και με ποιον τρόπο;
Μέσω σκληρής δουλειάς και μελέτης. Το οποίο είναι απλό μόνο θεωρητικά φυσικά. Στην τέχνη οι ευκαιρίες, η έμπνευση, ακόμα και τα ίδια τα όνειρα αλλάζουν συχνά. Ως ανήσυχος και πολυάσχολος νέος, με τραβούν από οχτώ μεριές κινηματογράφος, μουσική, ζωγραφική. Δύσκολο να κάνεις τα πάντα, και μάλιστα καλά. Για αυτό πρέπει να εστιάσω, απλώς, στο σινεμά επαγγελματικά. Τα άλλα να εξελίσσονται, εκεί, στο πλάι, ενώ με τα χρόνια τα φέρνω σε επίπεδο που να είναι χρήσιμα και σε άλλους. Νομίζω αν μαθητεύσω δίπλα σε πεπειραμένους δημιουργούς, σε επαγγελματίες ονειροπόλους, θα βρω τον δρόμο μου.
- Νέοι κινηματογραφιστές στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Με κυριότερο το οικονομικό. Πως και πήρες την απόφαση να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
Πίστευα πως με τη βοήθεια του πατέρα μου θα έχτιζα ένα βιογραφικό πιο εύκολα, και μετά θα επέστρεφα στην Αγγλία. Το έχω πάρει ζεστά τώρα και αυτό είναι το σχέδιο.
- Τι προβλέπει το μέλλον για σένα; Θα είναι στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Δύσκολο να πω. Απλώνω τα δημιουργικά μου πλοκάμια στην Ελλάδα και δεν πάω άσχημα, ακόμα και εν μέσω κρίσης. Αλλά αν στεριώσω εδώ, δεν θα κυνηγήσω τα μεγάλα μου όνειρα. Καλό θα ήταν να ήξερα ποια είναι αυτά! Βλέπω με θαυμασμό τις καλοδουλεμένες ταινίες φαντασίας, αλλά αυτά θέλουν πολλή πολλή δουλειά, και περισσότερη ίσως τύχη. Δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε από έναν Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Εν τέλει είμαι ένας ονειροπόλος εργάτης της τέχνης. Σχεδιάζω αλλά και παρατηρώ την πορεία μου, την εξετάζω αντί να έχω τον πλήρη έλεγχο, και θα δω που θα με βγάλει. Το σημαντικό είναι να μένει η δίψα ακόρεστη, τα όνειρα να είναι τεράστια, αλλά όχι και εκθαμβωτικά καθώς υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα.
- Φέτος έντυσες με βίντεο το Μπλοκ Ιχνογραφίας του Κώστα Καρτελιά, σε σκηνοθεσία Άννας Σωτρίνη όπου πρωταγωνιστεί ο πατέρας σου, Χρήστος Κάλλοου. Πως ήταν η διαδικασία αυτή;
Ήταν περίπλοκο, χρήσιμη εμπειρία. Ποιητικός λόγος δραματοποιημένος από την Άννα. Και εγώ να κινηματογραφώ, να μοντάρω νεαρές ηθοποιούς και παλιές φωτογραφίες για να το ντύσω. Είναι πρόκληση ακόμα περισσότερο το να δουλεύεις με την Άννα και να προσπαθείς να κατανοήσεις το όραμά της, μιας θεατρικής σκηνοθέτιδας που εδώ, στην ξεχωριστή αυτή περίπτωση, είναι και δημιουργός. Το αποτέλεσμα ήταν ταιριαστό και πολύ αρεστό, αν και θέλω να επιστρέψω κάποιο στιγμή στο υλικό με μια καθαρά δική μου ματιά και χωρίς αυτό το έργο στο νου.
Το 2017 συνέχισε με ένα διαφημιστικό για την Αυτοβιογραφία του Θεοδόση Πελεγρίνη, επίσης σε σκηνοθεσία της Άννας, και ένα αφιέρωμα στο έργο της Μίνας Κορδαλή, που παρουσιάζει το βιβλίο της ‘Το Δίφορο Δένδρο’.
Πράγματι. Η Άννα με εμπιστεύτηκε με ακόμα μια δουλίτσα, ενώ δυο γνωστοί που είδαν την παράσταση με πρότειναν στη Μίνα. Η οποία, πριν καν της κάνω το αφιέρωμα, μου ανέθεσε να μοντάρω ένα 15λεπτο βίντεο για την Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης Αιτωλοακαρνανίας Χρήστου & Σοφίας, με φωτογραφίες από σημαντικές στιγμές του ιδρύματος. Όλες αυτές οι δουλειές έγιναν με όση προσοχή μπορούσα να δώσω στην λεπτομέρεια και είχαν τον ανάλογο αντίκτυπο. Τι να ζητήσω παραπάνω από την ικανοποίηση και προτίμηση ενός πελάτη; Ένας επαγγελματίας καλλιτέχνης πρέπει να αφήνει στο διάβα του μικρά σημάδια της καλλιτεχνικής του οντότητας, ένα χαμόγελο, μια παρατήρηση σε μια καλοδουλεμένη λεπτομέρεια, και αν γίνεται, χωρίς κανένα ψεγάδι. Εν τω μεταξύ, ναι, θα βουρτσίζω τσικ και κλοπ από ψηλές και χαμηλές συχνότητες στον ήχο μιας συνέντευξης που δεν θα προσέξει ούτε θα πρόσεχε κανείς για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
- Τι έχει σειρά τώρα; Έχεις κάτι στα σκαριά;
Μόνον σκέψεις, εικόνες, λέξεις, φαντασιώσεις. Θα τις λιώσω και κοπανήσω αλύπητα στο αμόνι της εργασίας και πραγματικότητας, γιατί οι άτιμες είναι αέρινες τώρα και δεν μπορώ να τις κάνω τίποτα!
- Έχει σημασία η γνώμη ενός νέου ανθρώπου και γι’ αυτό θα ήθελα να σε ρωτήσω: Πως βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα; Πολλά νέα παιδιά έχουν εγκαταλείψει και νιώθουν πως δεν υπάρχει μέλλον και ελπίδα. Τι έχεις να πεις σε αυτούς;
Για την ασχήμια της κρίσης και εκμετάλλευσης, ότι και να πω θα είναι λίγο και χιλιοειπωμένο. Όσον αφορά το κομμάτι της μελέτης και εξέλιξης, γιατί προέχει των άλλων… YouTube και σκληρή εξάσκηση. Υπάρχουν άπειρα δωρεάν tutorials για μοντάζ, κινηματογράφηση, χρώμα, τα πάντα. Με μια DSLR κάμερα γύρω στα 500-600 ευρώ, και γνώση αγγλικών, μπορείς να τα καταναλώνεις, να εξασκείσαι, να βελτιώνεσαι. Α, ενώ τα βλέπεις λίγη γυμναστική δεν βλάπτει. Το να πιστεύεις στον εαυτό σου (χωρίς να είσαι ψώνιο) θα σε βοηθήσει, και η σωματική υγεία είναι μέρος αυτού. Βάλε την δουλειά σου online για να μοιράζεσαι. Να υπάρχεις. Να βλέπεις το έργο σου δυο μήνες πριν με αηδία, ναι τόσο σκληρά, και να χαίρεσαι την πρόοδο σου. Να είσαι κάποιος και να είσαι καλός στη δουλειά σου, και θα βρεις ότι δουλειά μπορεί να υπάρχει, ή έστω θα κάνεις δημιουργικά πράγματα με φίλους ενώ θα σε θαυμάζουν για τις ικανότητές σου.
Να πω και για το τσάμπα, είναι λίγο περίπλοκο. Απλά, μην είσαι το ψώνιο που θα πάρει (ή δώσει) 10 ευρώ για να κάνει δουλεία που κάποιος θα έπαιρνε 100 για να ζήσει την οικογένειά του. Να βοηθάτε φίλους και συγγενείς. Τσάμπα στους έξω μπορεί να είναι εντάξει καμιά φορά, αλλά μπορεί να είστε και ακόμα ένα μιας-χρήσης χαρτομάντηλο για έναν κακοπληρωτή που δεν θα προσφέρει τίποτα σε εσάς παρά ένα σκληρό μάθημα. Τόση κρίση χωρίς ψώνια, χωρίς εκμετάλλευση, δεν θα υπήρχε.
Σου εύχομαι ότι καλύτερο για το μέλλον και όλα σου τα όνειρα και οι φιλοδοξίες να βγουν αληθινά.
